Χριστούγεννα. Ήρθαν πάλι, που λέει και το τραγούδι, αλλά φέτος τα πιο παράξενα που έχουμε ζήσει. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου και στους πιθανούς αναγνώστες, να μην αρχίσω το λιβανιστήρι για το κακό που μας βρήκε. Όχι άλλο κάρβουνο αδέρφια μου. Έτσι κι αλλιώς δεν το ξεχνάμε λεπτό ( όχι όλοι, αλλά αυτό είναι άλλο πονεμένο θέμα). Το σπίτι μυρίζει κανέλα και γαρύφαλλα που κάρφωσα στα πορτοκάλια ολούθε. Βγήκα με το αυτοκίνητο – μετακίνηση 2- και μόλις συνάντησα το πρώτο προσβάσιμο πεύκο του ξηγήθηκα απαλλοτρίωση. Έκοψα λίγα κλαδιά και γέμισα τα βάζα, τις κάλτσες του Αϊ Βασίλη στο τζάκι και στόλισα με τις μικρές φουντίτσες τα δωράκια για τους αγαπημένους μου. Η μυρωδιά του σιροπιού για τα μελομακάρονα έχει ποτίσει ως και τις κουρτίνες! Λιγωθήκαμε από τα μέλια…

Ανοίξαμε τα παράθυρα να πάρουμε καθαρό αέρα, το λένε και οι γιατροί, παγώσαμε και ξανακλείσαμε. Ύστερα ξεχυθήκαμε στα σουπερμάρκετ για προμήθειες και ψώνια που διέφυγαν της αρχικής λίστας. Διορθωτικές κινήσεις, να το πω, ξέχασα τα μισά πράγματα να το πω, έχω το μυαλό μου στα πουλάκια θα το πω και κλείσαμε. Μπήκα και βγήκα σε δύο- τρία σουπερμάρκετ…Όλο και κάτι ξεχνούσα…Όλο και κάτι δεν υπήρχε και το έψαχνα σε άλλες “αγκαλιές”. Στα πάρκινγκ χαμός…Ευτυχώς όταν οδηγείς αυτοκίνητο μινιατούρα μπορείς να παρκάρεις και στην μια ρόδα, που λέει ο λόγος.

Όσο εγώ έκανα πιρουέτες με το Smart μου, απέναντι ένας ταλαίπωρος οδηγός με μια extra large mercedes προσπαθούσε να κάνει αναστροφή για να φύγει και παραλλήλως με ζήλευε αφόρητα! Το ένιωθα! Το έβλεπα στα μάτια του. Πού πας με την μαούνα άνθρωπε μου;! Γκαζώνω το “ακριβό μου διθέσιο” και συνεχίζω τον “εγκλεισμό” μου …έξω, στους δρόμους, σαν την τρελή. Ένα δωράκι από δω, ένα δωράκι από κει…Μ’ αυτά τα click away δεν συμπαθηθήκαμε, δυστυχώς. Γεννήθηκα σε άλλον αιώνα … Όχι πως αυτό είναι δικαιολογία, αλλά έτσι, προς υπεράσπιση μου. Ευτυχώς βρήκα πιο παραδοσιακές λύσεις στο πιο χαριτωμένο και κουκλίστικο βιβλιοπωλείο του κόσμου ( μου). Ωχ! Ξανά σουπερμάρκετ. Πράσα ξέχασα, μανιτάρια, μαστίχα. Κι άλλα καρύδια… Λίστες και πράσινα άλογα…αφού με τα μισά φεύγω πάντα.

Κολλάω και λίγο στους απαγορευμένους διαδρόμους με τα κουζινικά, όπως κολλούσε το κοριτσάκι με τα σπίρτα στα τζάμια των ζεστών, στολισμένων σπιτιών! *Εμβόλιμη σκέψη τύπου φλας. Αυτό το παραμύθι ποτέ δεν το αγάπησα.0 Το χειρότερο παραμύθι τού κόσμου. Πίσω στα απαγορευμένα κουζινακά που τα αμπαλάρανε στα σελοφάν της μετακόμισης και τα τύλιξαν μ’ αυτές τις κορδέλες τις ριγέ, λες και κάνανε κανένα έγκλημα τα καημένα τα ποτήρια και τα τηγάνια τα τσέρκια και τα αθώα τα κουπ πατ! Μα τί τους φταίγανε ήθελα να ήξερα τα έρμα τα τσέρκια;! Βασικά, χαλβάδιαζα κάτι κούπες μπαμπάτσικες για δώρο, τέλειες για ρόφημα σοκολάτας, αλλά φάτε μάτια ψάρια… Είπαμε, ήταν στα απαγορευμένα και αυτές. Τελικά αυτοσχεδίασα. Όπως πάντα. Νευρίασα λίγο…αλλά μου πέρασε γρήγορα.

Όσες φορές μπήκα και βγήκα στις τιγκαρισμένες από κόσμο υπεραγορές έπεφτα πάνω σε ανθρώπους που είχαν ανάγκη. Τέτοιες μέρες αυτοί οι άνθρωποι σαν να πολλαπλασιάζονται, δεν είναι; Είναι και το πνεύμα των Χριστουγέννων που μας κάνει κομματάκι πιο ευαίσθητους. Έκανα τα ολίγα που μπορούσα για όσους μπορούσα, σε μερικούς εξηγούσα κιόλας…τα ανεξήγητα και έφευγα λίγο πιο προβληματισμένη για τις τύχες και τις ατυχίες των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Τί είναι αυτό που μας διαχωρίζει τόσο ξεκάθαρα σε έχοντες και μη. Γυναίκες με μωρά σε καρότσια, κοριτσάκια με μικρά αδερφάκια, μαμάδες μόνες σε απελπισία και γω κάθομαι και γκρινιάζω για το πάρκινγκ, τα ξεχασμένα πράσα και τα συκωτάκια για την γέμιση της γαλοπούλας. Μια ιστορία που επαναλαμβάνεται και έχει μόνο αρχή… Ποτέ τέλος. Ακόμα και τα μισά να πιστέψω από όσα άκουσα έξω από αυτές τις αυτόματες πόρτες, πάλι στεναχωρημένη θα καταλήξω.

Η δική μου προ- Χριστουγεννιάτικη ιστορία συνεχίζεται στον δρόμο, τον γεμάτο αυτοκίνητα. Αναρωτήθηκα, ψιλοεκνευρισμένη πού να πηγαίνουν όλοι αυτοί και μου απάντησα χαμογελώντας πονηρά ” Μα όπου και συ, εξυπνοπούλι μου”. Τέλος πάντων, μπήκα, βγήκα, άλλαξα μάσκες, έπλυνα τα χέρια μου ξανά και ξανά και ξανά. Εμβόλιμη ρουτίνα… Χάλασα δύο πακέτα μαντηλάκια …Ζήτησα συγνώμη από το περιβάλλον. Περιβάλλον, ό,τι και να πεις δίκιο θα έχεις. Εμείς παιδί μου ένα φτιάχνουμε δέκα χαλάμε. Ανθρωπότητα…πεταμένα λεφτά. Πίσω στους δρόμους, λίγο στη μάνα να ανταλλάξουμε τα γλυκά μας, τα δοκιμασμένα μας, λίγο φαρμακείο, λίγο χασάπης, λίγο κρασί , λίγο θάλασσα… Στο τελευταίο φανάρι με πλησιάζει ένας νεαρός με ένα κυπελακι… Ωχ! Σκέφτομαι πως δεν έχω ψιλά. Άντε να με πιστέψει. Κάνω πως κοιτάζω αλλού. Μου χτυπάει το τζαμί και κάτι μου δείχνει κάνοντας νοήματα. Τον ακούω να μου λέει: ” Σας έχει πιαστεί η ζακέτα σας στην πόρτα “. Στον πληθυντικό παρακαλώ! Αυτό Τον κοιτάζω στα μάτια έκπληκτη! Ανοίγω τελείως το παράθυρο , σκύβω στο διπλανό κάθισμα και του δίνω ένα πιατάκι με γλυκά που είχα για πεσκέσι. Ίσα που πρόλαβα να ακούσω τα ευχαριστώ του να σβήνουν καθώς άνοιγε το φανάρι και το πίσω αυτοκίνητο είχε πάθει ντελίριο που δεν εκτοξεύτηκα στο υπερπέραν με το πρώτο ανυπόμονο κορνάρισμα…

Γύρισαμε στην βάση μας φορτωμένοι με πολλές ή λίγες σακούλες και ανακουφισμένοι που επιτέλους … γυρίσαμε στην βάση μας. Στην ασφάλεια. Στις πάσης φύσεως οθόνες των σπιτιών μας. Σαν πυργοδέσποινες και βασιλιάδες ταμπουρωμένοι στα κάστρα τους. Φωτίσαμε τις μοναξιές μας με δεκάδες λαμπάκια. Στείλαμε ευχές και αγάπη με όποιον τρόπο μπορέσαμε. Φέτος είπαμε θα μείνουμε μέσα…και βγήκαμε λίγο έξω για να μπορέσουμε να μείνουμε μέσα!