Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

Τελείωσε μια ακόμη παράσταση υποκρισίας των επαγγελματιών της ιδεολογίας στολισμένων με φτερά στρουθοκαμήλου στανικά να πουλάνε μια κακοφορμισμένη πραμάτεια αλλά και τις σκιές κάποιων βολικών αθώων που δεν μπορούν να αντισταθούν στην εμπορευματοποίηση των. Υποκρισία για μια πορεία αποστεγνωμένη πια από οποιοδήποτε συμβολισμό ή νόημα, με τον κόσμο κλεισμένο στα σπίτια του να περιμένει παθητικά το τελετουργικό καρναβάλι των καταστροφών και της δήωσης του κέντρου.

Μια αγκουσεμένη “γιορτή” χωρίς γοητεία ή συγκίνηση με το ψέμα και την εξαπάτηση να στραγγαλίζουν τις όποιες αλήθειες. Μία γιορτή για τους πανηγυριτζήδες της τηλεόρασης και των κομμάτων. Της διατεταγμένης μνήμης. Πόσοι και πόσοι υπουργικοί θώκοι, διερωτώμαι, δεν στήθηκαν στα παλιοσίδερα μιας γκρεμισμένης πόρτας…
Το έπος της νεότητας μας που το καταντήσαμε συλλογική ντροπή και εύκολη προπαγάνδα στα χέρια των επιτήδειων. Δηλαδή όλων εκείνων που έστησαν σταδιοδρομίες στα συντρίμμια του Πολυτεχνείου.

Και σήμερα; Οι νεότεροι δικαιούχοι μιας στρεβλής κληρονομιάς απαντούν με όποιο επιχείρημα διαθέτουν στο μίζερο οπλοστάσιο τους: μίσος προς όλους και όλα, υποκουλτούρα της καταστροφής και βία. Βία πάνω από όλα. Αφού δεν υπάρχει μέλλον τουλάχιστον, ας γλεντήσουμε το παρόν καίγοντας το.

Λυπάμαι που μέρος της αριστεράς μετέχει διπλοπρόσωπα σε αυτήν την εξακολουθητική υποκρισία και παραπλάνηση ( ιδίως των νεότερων ). Σκέφτομαι πως ιδανικός εορτασμός του Πολυτεχνείου θα ήταν απλά … ο μη εορτασμός. Η συνειδητοποιημένη και ενσυνείδητη σιωπή. Έτσι ώστε οι πάντες να σκεφτούμε λίγο εκτός της θεσμικής πεπετημένης. Χωρίς δεκάρικους και ετοιματζήδικες ευαισθησίες που μάλλον προσβάλλουν χωρίς να καταπραΰνουν.

Χωρίς τον Βούτση, τον Δρίτσα της Τασίας, τη Δούρου του Αλέξη με τα πολυκαιρισμένα από την κατάχρηση στεφάνια τους – προπαντός αυτά – και χωρίς τα εκτός τόπου, εκτός χρόνου και εκτός συγκυρίας αντιαμερικανικά συνθήματα. Απ’αυτούς που τα έδωσαν όλα – τα εναπομείναντα – στους μεγάλους συμμάχους μας αναγνωρίζοντας πολιτική ιδιοφυία στον Τραμπ. Αλέξη, θυμάσαι; Επίσης ως πρωθυπουργός ποτέ δεν συμμετείχες στην πορεία!
Αφού λοιπόν δεν μπορούμε να πούμε την αλήθεια, ας σωπάσουμε τουλάχιστον. Η κρίση και η παρακμή που ζούμε είναι η ακροτελεύτια πράξη ενός δράματος που φάνταζε εντελώς διαφορετικό εκείνες τις μέρες του Νοέμβρη του 1973.

Όπως κάθε χρόνο, τέλος, κλείσαμε τα πανεπιστήμια επί τρεις και τέσσερις μέρες για τον φόβο των Ιουδαίων και δεν θα κάναμε μαθήματα πράγμα που αποτελεί την μεγαλύτερη προσβολή στην σημασία εκείνης της εξέγερσης και εκείνης της θυσίας. Αντί της συγκίνησης ή της ελπίδας ο φόβος, η αηδία και η κατάθλιψη. Περιμένοντας την επόμενη παράσταση. Στις 6 Δεκεμβρίου. Δεν πάει όμως άλλο η υποκρισία τους. Ο στρουθοκαμηλισμός τους!

* Δανείζομαι τον τίτλο από το θεατρικό του Ανδρέα Στάϊκου

ΥΓ.1 (Μας γέρασαν προώρως Γιώργο, το κατάλαβες;) Μανόλης Αναγνωστάκης

ΥΓ.2 “Μπορώ λοιπόν σήμερα να συναγάγω το συμπέρασμα ότι μέχρι πέρυσι ο μισός σύριζα δημιουργούσε τα επεισόδια και ο άλλος μισός έστελνε τα ΜΑΤ να τα διαλύσει. Τι όχι;”
Λευτέρης Μιαούλης.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr