Αναστασία Φωκά

Παρασκευή βράδυ, όχι πολύ αργά ακόμα, σε κάποιο μαγαζί επαρχίας. Το που δεν έχει σημασία.
Μόλις έχουμε φτάσει στην πόλη, παρέα με μια φίλη. Και οι δυο πολύ κουρασμένες, αλλά θέλω να την ευχαριστήσω, πρώτον που με συνόδευσε σε αυτό το μεγάλο ταξίδι και δεύτερον να γνωρίσει την πόλη, έστω και παράδοξα, ξεκινώντας από την νυχτερινή ζωή της.
Πήγαμε σε ένα μαγαζί που είχε live μουσική. Μικρό μαγαζί, αλλά όμορφα στημένο. Ένιωθες οικεία, παρότι αναγνώριζαν όλοι όσοι ήταν εκεί, εκείνο το βράδυ, ότι είμαστε ξένοι στην πόλη.
Δεν δώσαμε καμία σημασία. Παραγγείλαμε το κρασί μας και συνεχίσαμε την όμορφη διάθεση που είχαμε σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού. Κάποια στιγμή λέω στην φίλη μου θα χορέψω. Και παραγγέλνω ένα τραγούδι που μου αρέσει να χορεύω. Ανεβάσαμε όντως το κέφι στο μαγαζί και συνεχίσαμε την όμορφη διάθεση.
Κάποια στιγμή, η φίλη που κοιτάζει από την τζαμαρία και βλέπει στο διπλανό μαγαζί, ένα παλικαράκι με σκυμμένο το κεφάλι, να κάθεται σε ένα πεζούλι. Μόνος. Συνεχίζει και παρατηρεί και βλέπει κι άλλο ένα παλικαράκι να βγαίνει και να του μιλάει. Γυρίζει και μου λέει η φίλη μου: “κάτι γίνεται. Το παιδί δεν είναι καλά, μάλλον”.
Χωρίς καν να το σκεφτώ, βγαίνω έξω, πλησιάζω το παλικαράκι με το σκυμμένο κεφάλι, στην προσπάθεια μου να καταλάβω τι συμβαίνει. Του μιλάω ήρεμα και όσο πιο σταθερά μπορώ. Είχα καταλάβει ότι το παιδί είχε πιει. Και το λέω παιδί γιατί ήταν. Μόλις 17 χρόνων.

-Πώς σε λένε (τον ρωτάω).
-Ανέστη (απαντάει).
-Ήπιες πολύ.
-Ναι μου λέει.
-Ωραία! Τώρα είμαστε μαζί. Όλα θα πάνε καλά.

Δεν σταμάτησα να του μιλάω. Ζητάω ζάχαρη και νερό, για να μπορέσουμε να μειώσουμε όσο γίνεται τα συμπτώματα του αλκοόλ. Ευτυχώς αντέδρασε αμέσως και ηρέμησε λίγο. Έδωσα “οδηγίες” στους φίλους του, τι να κάνουν τώρα που θα επιστρέψουν σπίτι. Αργά το βράδυ έλαβα ένα μήνυμα στο κινητό μου, ότι είναι όλα καλά.
Χάρηκα πολύ με αυτά τα παιδιά. Όχι φυσικά για την κατάσταση του Ανέστη. Αλλά για την αλληλεγγύη από τους φίλους του, που ήταν δίπλα του όση ώρα προσπαθούσα να τον βοηθήσω. Είχαν αγωνία και φυσικά ένα στομάχι σφιγμένο, μην συμβεί κάτι χειρότερο. Το έβλεπες. Το ένιωθες. Τα μάτια τους είχαν μια αγωνία ζωγραφισμένη και φυσικά αγάπη για τον φίλο τους. Διέκρινες το ήθος και την ευγένεια με την οποία έχουν μεγαλώσει. Δεν ήταν αγρίμια, δεν είχαν θυμό, ούτε ήταν έτοιμα να σε κατασπαράξουν από φόβο που τα πλησίασες. Μεγάλωσαν σε ένα αλλιώτικο περιβάλλον και ήταν οφθαλμοφανές.
Ο Ανέστησε συνήλθε λίγο και μαζί με τους φίλους του φύγανε για το σπίτι.
Την επόμενη μέρα έλαβα κάποια μηνύματα από τα παιδιά, για να με ευχαριστήσουν που στάθηκα δίπλα τους. Ήταν ό,τι πιο γλυκό και όμορφο έχω ζήσει τα τελευταία χρόνια, μέσα σε έναν κόσμο τόσο διαφορετικό και σκληρό πια.
Υπάρχουν κι αυτά τα παιδιά, που κάνουν τη διαφορά με τον χαρακτήρας τους. Και λες ότι δεν υπάρχει μόνο μαυρίλα σε αυτόν τον κόσμο. Πολλά συγχαρητήρια στους γονείς αυτών των παιδιών, αλλά κυρίως στα ίδια τα παιδιά! Και ένα μεγάλο ευχαριστώ, που παρότι ήταν μια δύσκολη στιγμή, χαρίσατε αυτά τα όμορφα συναισθήματα και εικόνες.