Δημήτρης Κατσούλας

Αν και το θέμα ανάγεται αρκετά χρόνια πίσω στο παρελθόν – 70 και βάλε – εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 1950, τότε που το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας δεινοπαθούσε οικονομικώς (εξερχόμενο μάλιστα από έναν εμφύλιο πόλεμο), η ιδία οικονομική δυσπραγία αναβιώνει ξανά στις μέρες μας. Τυχαίο δεν μπορεί να είναι όταν η ανεργία – ειδικά στους νέους – έχει πιάσει ταβάνι, ερχόμενη να διαψεύσει τις κατά καιρούς εξαγγελλόμενες θέσεις εργασίας που υποτίθεται ότι θα αποτελούσαν  διέξοδο στα αδιέξοδά τους. Και για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους, ανάγκη – νομίζω – να υπενθυμίσουμε εν τάχει το τι συνέβαινε τότε: Οι ελάχιστοι οι οποίοι κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν το χρήμα στα χέρια τους εκμεταλλευόμενοι των επικρατουσών καταστάσεων, μετατράπηκαν σε δανειστές-τοκογλύφοι,  ‘διευκολύνοντας’ τους αναξιοπαθούντες συμπολίτες τους με το να τους δανείζουν χρήματα. Τούτο εξόργιζε πολλούς από τους δανειολήπτες με αποτέλεσμα να μη επιστρέφουν τα χρήματα ποτέ, καταναλώνοντάς τα οι περισσότεροι στα παίγνια ως μια διέξοδο στις βαριές τους σκοτούρες. Έχει αναφερθεί ότι πολλοί από τους ‘ευεργετηθέντες’ περιφέρονταν τα καφενεία κρατώντας στα χέρια τους κομπολόγια με τα οποία χτυπούσαν τις χάντρες απαριθμώντας τα χρέη τους μονολογώντας: ‘Χρωστάω του φούρναρη, χρωστάω του μπακάλη, χρωστάω του κρεοπώλη, χρωστάω και της μυλωνούς αλλά και του Θοδωρή…, ας πάει στο κάτω-κάτω της γραφής να γ@@@εί. 

Και καθώς σήμερα όλο και η αλυσίδα των αναξιοπαθούντων μεγαλώνει, φθάσαμε στο σημείο εκείνο όπου οι νέοι να μη δύνανται ούτε οικογένεια να δημιουργήσουν επειδή με 600€ καθαρά και ένα 8ωρο στην πλάτη – που στην πραγματικότητα είναι 10ωρο και βάλε χωρίς οι επιπλέον ώρες να υπολογίζονται, πέραν του χαμαλίκι που είναι επιφορτισμένοι να παράσχουν προς τα αφεντικά προκειμένου να εξασφαλίσουν την παραμονή τους στην εργασία – προτιμούν να συζούν με τους γονείς, αιτούντες ακόμη κι αυτού του5ευρου από τους συνταξιούχους γονείς για μια έξοδό τους, για έναν καφέ με τους φίλους τους. Κι επειδή εδώ ίσως υπάρξουν ενστάσεις του ότι: ‘Για πρώτη αμοιβή, ναι μεν είναι λίγα τα χρήματα αλλά ας κάνουν τουλάχιστον την αρχή…’, απαριθμούμε τα απολύτως βασικά που απαιτούνται:

Ενοίκιο (μέσο) 400€ 

Κοινόχρηστα (minimum) 30€

Ρεύμα (με επιδότηση) 90€

Τηλέφωνο (σταθερό και κινητό) 40€

Ύδρευση (με ένα μπάνιο την ημέρα…) 35€

Σούπερ μάρκετ (με την χρήση του ‘Καλαθιού’) 90€

Κίνηση (σε περίπτωση που κάποιος διαθέτει 2 ή 4 ρόδες + καύσιμα + φθορές, προτιμότερο να μη το αναφέρω… 

Επειδή εγώ – επιτρέψατέ μου την αντωνυμία – αδυνατώ να κάνω την σούμα, υπολογίστε εσείς το σύνολο. 

Αυτοί οι νέοι λοιπόν, καλούνται να προσέλθουν στις κάλπες της 21 του Μάη ασκώντας το δικαίωμά τους που τους παρέχεται κάθε τέσσερα έτη με το ερώτημα να τους βασανίζει: Ψηφοδέλτιο να κρατούν ανά χείρας ή ρόπαλο να κραδαίνουν πλευριτώνοντας κάποιους άχρηστους που τους ζητούν να τους εκπροσωπήσουν στο Κοινοβούλιο και οποίοι αποβλέπουν στην τσέπη τους και μόνο αδιαφορώντας για μια κοινωνία που έχει πάρει την ανηφόρα του Γολγοθά της και πουθενά δεν φαίνεται δεντρί για να ξαποστάσει;