Δημήτρης Κατσούλας

GREEK RESTAURANT – NEW YORK 253-17 NORTHERN 

Ξανά φθάνει ο εορτασμός του Πολυτεχνείου με αυτές τις ανιαρές επαναλήψεις των επετείων. Έχω την εντύπωση ότι ξεθώριασαν σαν ρούχα χρόνια κρεμασμένα στον ήλιο και κανένα νόημα δεν έχουν πλέον ούτε αυτές οι τριήμερες εκδηλώσεις, ούτε οι ξύλινες ανακοινώσεις των κομμάτων, ούτε οι σχολικές εορτές που γίνονται την παραμονή στα σχολεία, ούτε οι αντιπροσωπείες προς κατάθεση στεφάνων. Πάει καιρός, πολύς καιρός όπου η ημέρα αυτή έχει καταντήσει ένα κούφιο κουφάρι το οποίο αντηχεί μάλιστα, και απλώς παραμένει μια απλή υπενθύμιση, μια συσκότιση που βολεύει τον κάθε έναν.

Έχω την αίσθηση ότι βρισκόμαστε ακόμη στη δεκαετία του ’60 – ειδικά αυτές τις μέρες – με έναν λοστό να αναζητεί το κεφάλι του Γρηγόρη Λαμπράκη, ένα δακρυγόνο να σημαδεύει στο κεφάλι τον Σωτήρη Πέτρουλα, μια θάλασσα να ξεβράζει το άψυχο κορμί του Νικηφόρου Μανδηλαρά κι ένα τανκ απέξω από τις πύλες του να έχει βάλει εμπρός και να δοκιμάζει τις ερπύστριες του στις πλάκες της Πατησίων. Το πόσο αντιληπτό αυτό γίνεται δεν το γνωρίζω, γνωρίζω όμως ότι οι σιωπές όλων μας, οι απουσίες μελανοδοχείων και οι ιδιωτεύσεις μας μπορεί και να κηρύσσουν πραξικοπήματα. Ας είναι αυτό και μόνο το νόημα της φετινής επετείου.

Από πλευράς μου, εγώ τουλάχιστον έτσι το εννοώ.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr