Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

Ναι, ζούμε σε καιρούς επικίνδυνους, απρόβλεπτους και εκκωφαντικά ασυντόνιστους. Η ανθρωπότητα δεν έχει πάρει το μάθημά της και ο σύγχρονος άνθρωπος προσπαθεί ακόμη να πείσει καθημερινά τον εαυτό του, πως τα έχει καταφέρει μια χαρά, αντιμετωπίζοντας παράλληλα τις πιο αντίξοοες συνθήκες διαβίωσης σε όλα τα επίπεδα.

Αναρωτιέμαι τι με ενοχλεί περισσότερο… η παντελής έλλειψη υπευθυνότητας, οι αψυχολόγητες επικοινωνιακές αντιδράσεις ή η εξάπλωση του πανικού μέσα σε ένα δευτερόλεπτο…ξέρω τι θα μου πείτε, ημιμάθεια Αλεξάνδρα… ελλιπής ενημέρωση και παραπληροφόρηση. Πώς να τα βάλεις με αυτά τα «θηρία»; Πώς να εξηγήσεις σε έναν άνθρωπο που έχει ζήσει κατοχή, χούντα, φτώχεια, πόλεμο και ειρήνη πως οι καιροί έχουν αλλάξει; Πως να πείσεις έναν ολόκληρο λαό, για να μην πω ολόκληρη την ανθρωπότητα, ότι βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι σαν είδος;

Αν ήμουν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος, θα στηριζόμουν με το ένα χέρι σε έναν αδιαμφισβήτητα εντυπωσιακό κίονα κορινθιακού ρυθμού, κάτω από έναν πελώριο καταπράσινο πλάτανο στους πλακόστρωτους δρόμους κάποιας όμορφης πόλης. Αφού θα με έλουζε το ασύγκριτο ελληνικό φως, θα ξεστόμιζα στους πιστούς μαθητές μου σοφίες που θα κατέγραφαν όλοι τους με σεβασμό, κατάνυξη και πλήρη αφοσίωση. Δεν θα με αμφισβητούσε κανείς, δεν θα έβγαζε «γλώσσα», δεν θα έκανε ποστ και ανάρτηση σε μορφή εξύβρισης και προσβολής στα κοινωνικά δίκτυα, δεν θα γινόμουν viral, fake news, δεν θα με τρολάριζε κανείς. Θα επικρατούσε σεβασμός, πλήρης ησυχία και διάλογος… αυτή η μαγική ελληνική λέξη που τόσο μου λείπει πολλές φορές.

Αισθάνομαι πως βρισκόμαστε όλοι σε μια αρένα περικυκλωμένοι από αγριεμένα λιοντάρια, έτοιμα, και εμείς περιμένουμε τρομαγμένοι εκεί στην γωνία με μια λεπτή αλυσίδα στο πόδι να μας κατασπαράξουν, καθώς ένας ή περισσότεροι «τελετάρχες» δίνουν εντολές ανάλογα με την πρωινή τους διάθεση… όχι, προς Θεού, δεν επιθυμώ να τους ρίξω όλους σε ένα καζάνι, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς… η πλειοψηφία των «περιπτώσεων» τα λέει όλα.

Δεν θα σταματήσω ποτέ να πιστεύω πως εμείς οι ίδιοι, είμαστε τελικά ο χειρότερός μας εχθρός. Δεν θα σταματήσω όμως και να πιστεύω σε ένα μικρό αλλά έντονα χρυσό φως, στην ελπίδα, πως μέσα από όλα αυτά που περνάμε τα τελευταία χρόνια, με ιδιαίτερη έμφαση στο τώρα, οδεύουμε προς την ριζική επαναφορά. Δεν έχουμε άλλη επιλογή αν θέλουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας κοινωνικά όντα. Εκτός αν θέλουμε να ζούμε στο περιθώριο…

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως έχουμε πάντα επιλογές, όπως και το γεγονός ότι δεν έχουμε το αλάθητο. Ειδικά εμείς οι μεσογειακοί λαοί που ξεχωρίζουμε για το ταμπεραμέντο μας, το πάθος, την ετυμολογία και την κατά γενική ομολογία πονηρή αντίληψή μας, πάσχουμε από έλλειψη υπομονής, ενσυναίσθησης, λογικής και σεβασμού. Έχουμε μάθει σε πολύ γρήγορους ρυθμούς όντας αναγκασμένοι από το σύστημα, προσπερνώντας πολλές φορές έτσι την γενική εικόνα της ζωής, την αληθινή της ουσία.

Ο κορονοϊός είναι γεγονός, όπως και η δύσκολη είδηση της πανδημίας. Δεν αντιμετωπίζεται εύκολα, αλλά σίγουρα αν ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα από όλους μας θα καταφέρουμε να τον φρενάρουμε έτσι ώστε να μην εξαπλωθεί τόσο. Ακόμη και σε καιρούς όπως αυτούς τους τεχνολογικά ανεπτυγμένους, ο χαρακτήρας των ανθρώπων δεν αλλάζει. Τα μέσα που έχουμε στην διάθεσή μας λειτουργούν σαν μεγεθυντικός φακός των ελαττωμάτων μας και τα κάνουν να μοιάζουν αδιόρθωτα, αδιανόητα, επιπόλαια… κάπου στην μέση κρύβεται η αλήθεια.

Ένα είναι σίγουρο… ο πανικός δεν βοηθάει κανέναν και σε τίποτα. Σήμερα πηγαίνοντας στο γραφείο μου όπως κάθε μέρα την ίδια ώρα, είδα ξανά το λεωφορείο να είναι γεμάτο, το μετρό το ίδιο, τον δρόμο το ίδιο. Σαν να επιστρέφουν όλα σε μια κανονικότητα, σαν να ζούμε σε ένα παράλληλο σύμπαν. Η Βιέννη είναι και αυτή μια πόλη που έχει χτυπηθεί από τον ιό και μάλιστα μετράει από σήμερα τον πρώτο της θάνατο. Έχουν κλείσει τα μουσεία, τα σχολεία έπονται, οι εκδηλώσεις και τα συνέδρια έχουν ακυρωθεί ή μεταφερθεί σε νέες ημερομηνίες. Αρκετές επιχειρήσεις είναι στα πρόθυρα της καταστροφής και το κράτος προσπαθεί, όπως κάθε κράτος, να λάβει τα σωστά μέτρα. Ναι, έχουμε μειώσει τις εξόδους μας, τις συναθροίσεις μας, τα εβδομαδιαία ραντεβού μας… μας στοιχίζει, δεν λέω, σε κανέναν μας δεν είναι ευχάριστο.

Όμως ο καιρός φτιάχνει κι εμείς αναπνέουμε ακόμη. Έχουμε τις λίγο-πολύ τακτοποιημένες μας ζωές, όπως και αν είναι αυτές, και απαρτιζόμαστε από λίγους και καλούς αγαπημένους στο πλευρό μας. Ας τους φροντίσουμε για να τους έχουμε, ας τους υπολογίσουμε λιγάκι παραπάνω, ας τους πούμε πως τους νοιαζόμαστε και πως τους έχουμε ανάγκη σε αυτές τις δύσκολες ώρες. Η αγάπη και η αλληλεγγύη δεν κοστίζει τίποτα… ούτε το χαμόγελο και αυτό δεν ανήκει μόνο σε εμάς…

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr