Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Ένα πιτσιρίκι  χαμογελάει πονηρά γέρνοντας το μικρό του κεφαλάκι στον ώμο του. Από το χαμόγελο αυτό λείπουν τα δύο μπροστινά του δόντια. Δεν του αρέσει καθόλου αυτό, επίσης πόνεσε κιόλας όταν του έφυγαν. Έτρεξε και αίμα, αλλά ήθελε να δείξει θαρραλέος και δυνατός και έκανε πως δεν τον ένοιαξε και πολύ. Εντάξει φοβήθηκε λίγο το αίμα, αλλά δεν το είπε σε κανέναν. Μόνο στη μαμά το είπε κι αυτή τον αγκάλιασε σφιχτά, τον φίλησε και στα δύο μάγουλα και του είπε πως μεγαλώνει και σύντομα στην θέση των παλιών θα έχει δύο ολοκαίνουργια λευκά δόντια, πολύ πιό γερά και δυνατά  από τα παλιά και να μην ανησυχεί.
«Έτσι γίνεσαι μεγάλο αγόρι»

Δεν ανησυχεί ιδιαίτερα, μόνο που μιλάει σφυριχτά και τον κοροϊδεύουν μερικές φορές στο σχολείο.

Στρέφει ναζιάρικα το κορμάκι του δεξιά αριστερά. Στο ένα του χέρι κρατάει σφιχτά το αγαπημένο του παιχνίδι και με το άλλο στριφογυρίζει την άκρη της μπλούζας του.  Η μαμά του του λέει να σταματήσει να το κάνει αυτό γιατί θα την χαλάσει.

Δεν μπορεί να σταθεί λεπτό ακίνητος. Δεν ξέρει γιατί. Παίζει με τα μαλλιά του, σκαλίζει την μύτη του, ανεβαίνει τα σκαλοπάτια πηδηχτά και δυό δυό.

«Στάσου, στάσου ένα λεπτό ήσυχος παιδί μου»

Δεν στέκεται. Θέλει να τρέξει, να χοροπηδήσει, να σκαρφαλώσει σε όλα τα δέντρα του πάρκου, να κρυφτεί στις πιό μαγικές κρυψώνες και να μην τον βρίσκει ποτέ κανείς όταν παίζει κρυφτό,  να φάει όλες τις τηγανητές πατάτες του κόσμου κι όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει αστροναύτης ή ποδοσφαιριστής ή και τα δύο.

Και θέλει να τα κάνει όλα αυτά και πιό πολλά, πάρα πολλά που δεν έχει σκεφτεί ακόμα.

Για την ώρα πρέπει να ακολουθεί την μαμά του και να κάνει ό,τι του λέει. Να μην την αφήνει από το χέρι όταν περνάνε τον δρόμο, να πίνει την πορτοκαλάδα του, να πλένει τα δόντια του πρωί και βράδυ, να τακτοποιεί τα παιχνίδια του κι άλλα τέτοια βαρετά.

Να, αύριο ας πούμε, θα πάνε μαζί στον ναό του προφήτη Μωάμεθ.

Αύριο.

Και το αύριο  έγινε μια στιγμή που ο χρόνος πάγωσε για πάντα και έτσι απλά δεν θα δει ποτέ τα καινούργια  μπροστινά δυνατά του δόντια να φυτρώνουν.

Η μικρή ζωή του θα κοπεί εκεί, μπροστά από τον ναό του προφήτη, από ένα τρελό οδηγό ταξί που κρατάει ένα κομμάτι γυαλί και δεν του αρέσει που είναι σιίτης μουσουλμάνος, όπως κι η μαμά του.

Μα αυτός είναι μόλις έξι χρονών. Δεν ξέρει από αυτά. Μόνο βλέπει τρομαγμένος με την άκρη του ματιού του την μαμά του να ουρλιάζει και μετά τίποτα.

Το τέλος της λογικής.

Τα πιο μικρά φέρετρα είναι τα πιο βαριά και γω δεν έχω δάκρυα.

Πόση αγριότητα μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους και μάλιστα στο όνομα ενός θεού;

Η είδηση:

Ο Ζακαρία αλ-Τζαμπέρ, πήγε μαζί με τη μητέρα του στον ναό του Προφήτη Μουχαμάντ. Μόλις έφτασε με τη μητέρα του έξω από το ναό, ένας άνδρας τους πλησίασε, ρωτώντας τους: «Είστε Σιίτες;». Η μητέρα απάντησε, κουνώντας το κεφάλι της καταφατικά.

Χωρίς να περάσει ώρα από την απάντησή της, ένα ταξί πλησίασε, σταμάτησε μπροστά της και άρπαξε το παιδί. Με ένα μπουκάλι γυαλί, τον αποκεφάλισαν μπροστά στη μητέρα του, η οποία μην μπορώντας να αντέξει το θέαμα, κατέρρευσε.

Το περιστατικό έφερε στο φως της δημοσιότητας η μη κερδοσκοπική οργάνωση «Shia Rights Watch».

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr