Δημήτρης Κατσούλας

Παλιά, πολύ παλιά, όταν πήγαινα στο Γυμνάσιο ή και στο Λύκειο ακόμα  μαζευόμασταν τα βράδια αγόρια και κορίτσια σε ένα δωμάτιο και παίζαμε το μπουκάλι . Ήταν ένα παιχνίδι κατά το οποίο ενώ ήμασταν όλοι οκλαδόν στο πάτωμα και με παντελόνια, άρχιζε κάποιος να περιστρέφει το μπουκάλι με δεμένα τα μάτια του και όταν αυτό από την μεριά του πώματος έδειχνε κάποιον, του φώναζαν οι άλλοι το όνομα εκείνου προς τον οποίον είχε σταματήσει και άρχιζε αυτός με τα δεμένα μάτια να ψάχνει πού καθόταν ο Πέτρος π.χ. . Εν τω μεταξύ, γρήγορα εμείς αλλάζαμε θέσεις για να τον μπερδέψουμε, κι άντε τώρα με την αφή που άρχιζε από τα μαλλιά, κατέβαινε στα μάτια, ύστερα στον λαιμό, στο στήθος,  προχωρούσε προς τα γόνατα και κατέληγε στα παπούτσια μας να καταλάβει ποιος ήταν. Βέβαια, για να μη γινόμαστε αντιληπτοί είχαμε φροντίσει να βάζουμε ψεύτικα στήθη τ’ αγόρια για να μη διαφέρουμε από τα κορίτσια. Εάν πράγματι πετύχαινε το άτομο που του υποδεικνυόταν η βράβευσή του ήταν ένα παθιασμένο φιλί που κρατούσε πάνω από τρία λεπτά τουλάχιστον!

Μέχρι σήμερα δεν έχω συναντήσει να παίζεται αυτό το παιχνίδι πια. Απλώς μου ήρθε στον νου τις προάλλες.

Τέσσερις τα ξημερώματα κι ενώ βρισκόμουν στο δίπλα θεοσκότεινο δωμάτιο για τις ανάγκες της γραφής, έστησα το αυτί μη τυχόν και ακούσω ήχους ή αντιληφθώ σκιές. Κι ενώ άρχισα να γλαριάζω, φαντάστηκα ότι ήμουν όρθιος, τριγυρνούσα το δωμάτιο, έψαχνα τις γωνίες με απλωμένα χέρια, ερευνούσα κόγχες ματιών, συνέκρινα χείλη, χέρια ψηλαφούσα, παραδόθηκα στις αναμνήσεις. Όσο πάντως κι αν το προσπάθησα, όσες μαντεψιές κι αν έκανα, ούτε ήχους άκουσα ούτε οι σκιές δεν μπήκαν στον κόπο να μου φανερωθούν. Κοιτάζω το ρολόι. Πέντε και είκοσι τρία λεπτά, μια ώρα ακριβώς πριν ανατείλει ο ήλιος (Milano), με αποτέλεσμα να με ξαναπάρει ο ύπνος μένοντας με τον απορία αν ήμουν ο κερδισμένος ή ο χαμένος του παιχνιδιού.