Ο Ηλίας Καραβόλιας είναι Οικονομολόγος  με ειδίκευση Γενικής Θεωρίας και Οικονομικής Πολιτικής. Κατέχει Master of Arts από το European Institute of Philosophical  Anthropology.

Μοιάζει να χάθηκε, να ξεχάστηκε ο πόλεμος, σαν να ξεθωριάζει η απειλή του. Έγινε τελικά αυτό που ήθελαν από την αρχή, τόσο η περίφημη Δύση όσο και ο Πούτιν : θεατρικό δρώμενο, μακράς διαρκείας, με τους υπόλοιπους στον πλανήτη να γίνονται κομπάρσοι, παθητικοί θεατές εκ του ασφαλούς, βολικοί ουδέτεροι παρατηρητές.

Καθώς όμως εξελίσσεται ένας πόλεμος στην πραγματικότητα, και ταυτόχρονα ένα έντονο γεωπολιτικό παίγνιο, εμείς αρκούμαστε στην όποια είδηση από το μέτωπο σαν να ήταν καθημερινή συνήθεια.

Η μετάδοση εικόνων πλέον λειτουργεί κάπως σαν ψυχικό καταφύγιο μη συμμετοχής : η εξ αποστάσεως ασφάλεια, η τηλε-προστασία από το κακό που βλέπουμε στην οθόνη. Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι ότι χάνεται ο θάνατος στις μαύρες τρύπες της υπερπληροφόρησης.

Περιμέναμε έντρομοι μήπως και επεκταθεί η ρωσική εισβολή, μήπως και αστραπιαία περάσουμε στην απειλή του πυρηνικού ολέθρου. Το ένστικτο του θανάτου μας κυρίευσε και για ελάχιστο χρόνο μας ακινητοποίησε.

Αυτό ακριβώς είναι που επιδιώκει ιστορικά το συστημικό αυτόματο στο ηγεμονικό καπιταλιστικό παίγνιο : την αφύπνιση του ενστίκτου, το ξύπνημα της απειλής.

Από το ψυχογράφημα του Πούτιν και του Ζελένσκι μέχρι την ανάλυση υψηλής γεωπολιτικής στρατηγικής, το γεγονός όμως είναι ότι χάνονται αθώες ανθρώπινες ψυχές. Και η ανθρωπότητα, κυρίως η πολιτισμένη Δύση, ανακοινώνει έκτακτα πολεμικά κονδύλια δισεκατομμυρίων δολαρίων για να συνεχίζονται οι σκοτωμοί…

Το θεατρικό σκηνικό των μαχών πάντα θα κρύβει την άλλη όψη των πραγμάτων : ένας «περιορισμένος» εδαφικά αλλά μεγάλος χρονικά πόλεμος (όπως στην Σύρια, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, παλιότερα στο Βιετνάμ) θα λιπαίνει στην καπιταλιστική ιστορία- αθόρυβα και υπόκωφα- τους ιμάντες της διεθνούς οικονομίας, ώστε να επανεκκινεί αγορές και κερδοσκοπία.

Σκοτώνεται κόσμος στην Ουκρανία για λόγους που δεν χωράνε στα μικροαστικά μυαλά μας. Για λόγους που κανείς δεν ξέρει στην πραγματικότητα, απλά φαντάζεται πίσω από την έννοια κέρδος και το συμβολικό του ισοδύναμο (θάνατος).

Πάντα όμως θα δομείται ένα «διεθνές ασυνείδητο» πίσω από το θέατρο κάθε πολέμου. Και πάντα θα βρίσκεται μια γωνιά στον πλανήτη (που αίφνης θα γίνεται μείζονος γεωπολιτικής σημασίας) ώστε ένας λαός, άμαχος πληθυσμός και ψυχές άμοιρες ευθυνών, θα γίνονται το χρήσιμο εργαστήρι γεωπολιτικών αναταραχών και αναδασμών στην αρένα της παγκόσμιας οικονομίας.

Το ονομάζουμε ασυνείδητο γιατί «δουλεύει» έξω από την ανθρώπινη συνείδηση, μακριά από την ουμανιστική σύλληψη των πραγμάτων, σε απόσταση από την συναισθηματική νοημοσύνη του υποκειμένου, χωρίς να ξυπνάει την ενστικτώδη αντίδραση περί αυτοσυντήρησης.

Η ανθρωπότητα θα συνηθίσει να πορεύεται με αυτό το μοτίβο, με αυτό το μόνιμο συμπεριφορικό παίγνιο των ισχυρών που στηρίζουν ή αποτρέπουν πολέμους ανάλογα με τα συμφέροντα τους.

Θα βλέπουμε on line και θα ακούμε τους βομβαρδισμούς αλλά στην πραγματικότητα δεν θα μας ενδιαφέρει ποια πλευρά χτυπάει ποιους.

Αυτό το πέπλο της άγνοιας, αυτή η εσκεμμένη συσκότιση, θα υφαίνεται πιο συχνά εντός μιας υπερεθνικής ροής συμβάντων στον χωροχρόνο…

ΥΓ: Μόνο οι νεκροί τελικά δεν θα μάθουν γιατί έχασαν τη ζωή τους…