Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Υποσχέσεις, υποσχέσεις, υποσχέσεις… Όλα αυτά που υποσχόμαστε στους ταλαιπωρημένους σημερινούς εαυτούς μας θα τα θυμόμαστε άραγε αύριο, όταν όλο αυτό που ζούμε θα έχει τελειώσει;  Ή τουλάχιστον, θα έχει απομακρυνθεί από τις ζωές μας;

«Θα κάνω πιο πολλές αγκαλιές τους αγαπημένους μου, θα περνάω  δημιουργικό χρόνο με τα παιδιά μου, θα χαίρομαι περισσότερο τα απλά πράγματα, θα τηλεφωνώ συχνότερα σε φίλους, σε συγγενείς, θα δουλεύω λιγότερο, θα βοηθάω ανθρώπους σε ανάγκη, θα φροντίζω το περιβάλλον, δεν θα σπαταλώ ενέργεια, αγάπη, στιγμές…»

Θα, θα, θα… ακούγεται λίγο σαν προεκλογικός λόγος όλο αυτό…

Κι όταν « Θα περάσει κι αυτό» που έλεγαν και τα κάδρα των παππούδων μας και η ζωή βρεί ξανά τους γνωστούς ρυθμούς της (πόσο καλό να είναι άραγε αυτό;), θα θυμόμαστε  την αλληλεγγύη που μας ένωσε στα δύσκολα; Ή και  αυτά που μας χώρισαν στα δύσκολα. Θα θυμόμαστε τίποτα από όλα αυτά;

Ή δεν μας ένωσε ποτέ τίποτα άλλο παρά ο φόβος; Και πώς το παλεύεις αυτό το θεριό, το αόρατο, του φόβου;

Δεν ξέρω τί να γράψω πια και για τί. Είναι σαν να έχει μουδιάσει το μυαλό μου. Είναι τόσες πολλές οι πληροφορίες που με έχουν ειλικρινά σαστίσει. Χαζεύω όλα αυτά που το διαδίκτυο αναπαράγει  καθημερινά και είναι σαν να βλέπω μια μάγισσα να αναδεύει με την κουτάλα της έναν μαγεμένο ζωμό σε ένα τεράστιο τσουκάλι  που σιγοβράζει πάνω στην φωτιά. Μέσα από τις σιχαμερές μπουρμπουλήθρες βλέπω να στριφογυρνάνεζφτερά από νυχτερίδες, βατραχοπόδαρα, μάτια ξεριχωμένα να με κοιτάζουν γουρλωμένα, κόκκαλα ανθρώπινα, συνταγές για κουλουράκια, οικογενειακά επιτραπέζια, γάντια πεταμένα στον δρόμο, φέρετρα στοιβαγμένα σε ομαδικούς τάφους, λουλούδια σε παρτέρια, άδειες παραλίες αμετανόητων ή απεγνωσμένων περιπατητών, πρόσωπα με γελαστά μάτια πίσω από δυσεύρετες μάσκες, χιλιάδες σκυλάκια βόλτας,  φωτογραφίες από ψώνια σούπερμάρκετ…από βαφές μαλλιών , βαφές αυγών, αντισηπτικά και άλλα…. τιμαλφή.

Και μουσικές καραντίνας και αστεία άπειρα, άλλοτε ευφάνταστα και έξυπνα άλλοτε αφόρητα κρύα, σεξιστικά, ρατσιστικά. Μαύρο χιούμορ, πράσινο, κόκκινο, παρδαλό…

Και προσευχές και εικόνες αγίων, ευχές, καρδιές, καρδιές και φιλιά. Εικονικές αγκαλιές. Υποσχέσεις για καφεδάκια…για βόλτες χωρίς αριθμό…

Βιβλία, ταινίες, προτάσεις για νοικοκυριό, μαλλιοτραβήγματα κομματικοπολιτικά, σημαίες συμπαράστασης, σημαίες επανάστασης,  ιδέες να απασχολήσεις τα παιδιά που δεν αντέχουν άλλο την κλεισούρα και συ δεν αντέχεις αυτά, ούτε και τον σύντροφό σου, ούτε και τον εαυτό σου μερικές φορές… και το λες σαν να είναι αστείο!

Κήποι και λουλούδια. Για όσους  έχουν. Οι δρόμοι κλειστοί για τα εξοχικά…για όσους έχουν. Απόγνωση. Ελπίδα. Like, δάκρυα, θυμός και φατσούλες για κάθε περίσταση. Όλα θα πάνε O.K. Όλα είναι ψέματα. Όλα είναι χάλια. Όλοι τα ξέρουμε ΟΛΑ.

Η ώρα περνάει και γω δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι να γράψω, ένα συγκεκριμένο θέμα. Με αρχή μέση και τέλος, άλλο από μπερδεμένες σκέψεις. Να σας κρατήσω στην σελίδα αυτή, την γεμάτη λέξεις που εξαφανίζονται με το που τις αραδιάζω την μία δίπλα στην άλλη. Έτσι κι αλλιώς όλα μόνα τους γράφονται. Εγώ μόνο τρέχω τα δάχτυλά μου στο πληκτρολόγιο και αυτό είναι όλο.

Και η σελίδα γίνεται πάλι λευκή, σαν χασές φρεσκοσιδερωμένος. Σαν σεντόνι νυφιάτικο. Αυτά με το μονόγραμμα που οι παλιές νοικοκυρές ετοίμαζαν για τις κόρες τους και τα σιδέρωναν με κόλλα. Άκαμπτα και αφόρητα τέλεια τα νυφιάτικα σεντόνια. Μέχρι να φύγει η κόλλα από πάνω τους, μαζί με την τελειότητά τους και να μείνει η αγάπη της κεντήστρας. Αν είναι η μαμά σου φυσικά.

Ο μόνος τρόπος να το αντιμετωπίσω όλο αυτό είναι να καταφέρω να επικεντρωθώ σε ένα πράγμα. Σε ένα σημείο, σε μιά χαραμάδα του μυαλού μου. Εκεί που πιθανά έχω κρύψει λίγη ευτυχία ή μιά στάλα ελπίδας.  Ένα χαμόγελο μου αρκεί για τώρα.

Σαν να χαζεύεις υπνωτισμένος για ώρα το κάδρο που μπορεί να είχες δει κάποτε σε κάποιον τοίχο άλλου αιώνα και που πάνω του ήταν κεντημένο με κόκκινη μεταξωτή κλωστή και καλλιγραφικά μικρά γράμματα η υπόσχεση πως …θα περάσει κι αυτό.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr