Τρία παιδάκια είναι στην αυλή και παίζουν-το θυμάστε; -το παιχνίδι ”ένα αυτοκινητάκι τρέχει τρέχει τρέχει και πού θα σταματήσει;…και τι χρώμα θα ζητήσει; ”
Αν η απάντηση είναι ”μπλε” και το παιδάκι μπροστά στο οποίο σταμάτησε το αυτοκινητάκι δεν έχει επάνω του κάτι μπλε φεύγει από το παιχνίδι. Το ίδιο θα ισχύσει αν η απάντηση είναι ”πράσινο”, ”κόκκινο” και ούτω καθεξής.
Τα παιδάκια της ιστορίας μας είναι ο Αλεξάκης, ο Κούλης, η Φωφίτσα και μερικά ακόμη με πολύχρωμες φορεσιές.
Υπάρχει ακόμη ένα παιδάκι που στέκεται από μακριά και βλέπει τα υπόλοιπα χωρίς να συμμετέχει διότι φοράει μόνο μαύρα.
Οι κανόνες του παιχνιδιού όμως είναι σαφείς. Συμμετέχουν μόνο όσα παιδάκια φορούν πολύχρωμα ρούχα.
Το απομονωμένο κοιτάζει το παιχνίδι με φθόνο και ψάχνει τρόπους να τους το χαλάσει.

Τα παιδάκια συνεχίζουν αμέριμνα το παιχνιδάκι τους χωρίς να βλέπουν ότι γύρω τους ”χαλάει ο κόσμος”.
Δεν βλέπουν ”πέρα απ’ τη μύτη τους”.
Δεν βλέπουν ότι τα μεγαλύτερα παιδιά της κείθε γειτονιάς (βλέπε Αν.Μεσόγειος) παίζουν πόλεμο.
Δεν βλέπουν ότι κάτι αλητάκια της πάνω γειτονιάς (βλέπε Αλβανία, Κόσοβο, Σερβία) παίζουν λασπομαχίες.
Δεν βλέπουν ότι το μικρό τους γειτονόπουλο(βλέπε πΓΔΜ) του κάνουν μπούλινγκ Αλβανία, Τουρκία και Ρωσία.
Δεν βλέπουν και τι δεν βλέπουν και μόλις τελειώσουν με το ”αυτοκινητάκι”, θα το γυρίσουν σε τυφλόμυγα.

Αλέξη, Κυριάκο, Φώφη, και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, όσο παίξατε παίξατε. Καιρός να σοβαρευτείτε.
Εκλογές με απλή αναλογική και κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας.
ΤΩΡΑ.

Όλα αυτά που λέτε, τα είδαμε, τα δοκιμάσαμε, τα ζήσαμε και απέτυχαν.Όλοι έχουν τις ευθύνες τους.
Καιρός να γυρίσουμε σελίδα.
Γύρω μας γίνεται χαμός με τα τεράστια συμφέροντα που παίζονται και η χώρα μας είναι στο μάτι του κυκλώνα.
Η χώρα δυστύχησε να έχει το χειρότερο πολιτικό προσωπικό στη χειρότερη συγκυρία της ιστορίας της μετά τον Β’ΠΠ, να βρίσκεται στην χειρότερη οικονομική κατάσταση μετά την μεταπολίτευση και στην χειρότερη-πολιτικά-φάση της Ευρώπης.
Όλα αυτά ταυτόχρονα με την ανακάλυψη τεράστιων αποθεμάτων υδρογονανθράκων σε όλη την περιοχή, που εμφανώς δεν αφήνουν ασυγκίνητους τους μεγάλους παίκτες αυτού του κυκλώματος.

Δεν έχει πλέον καμιά πολυτέλεια να τρώει της σάρκες της, με τα μικροκομματικά παιχνιδάκια του κάθε
κατά φαντασία σωτήρα και τις κοκορομαχίες τους.
Από τη στιγμή που στρατηγική επιλογή και επιθυμία της πλειοψηφίας του λαού είναι να μείνουμε στην ΕΕ και το ευρώ, οι διαφορές μεταξύ των κομμάτων του συνταγματικού χώρου στην οικονομική πολιτική είναι ουσιαστικά αμελητέες.

Από τη στιγμή που η χώρα μας και η Κύπρος είναι στο μάτι του κυκλώνα των συμφερόντων των ισχυρών, απαιτείται επαυξημένη προσοχή ώστε να μην βρεθούμε χωρίς να το καταλάβουμε από ”παράγοντας σταθερότητας στη περιοχή”, θύμα αμοραλιστικών επιλογών των μεγαλόσχημων που δεν ”χαμπαριάζουν” από φιλίες παρά μόνο από συμφέροντα.
Το γεγονός ότι η Τουρκία τρίζει δόντια ενάντια στα συμφέροντα της Δύσης, είναι εικονική πραγματικότητα.

Αυτοί οι λεονταρισμοί είναι προκριματικές αψιμαχίες. Στην ώρα του τελικού ουδείς γνωρίζει επιλογές και ανταλλάγματα.

Όσο μεγαλύτερα είναι τα συμφέροντα των ισχυρών, τόσο εντονότερες θα είναι οι πιέσεις που θα μας ασκούνται και ας συνοδεύονται από κολακείες, φιλοφρονήσεις, θερμές χειραψίες και πλατιά χαμόγελα.

Αυτός είναι και ο λόγος που επιμένω στην απλή αναλογική. Κυρίαρχο ζήτημα είναι η εθνική πολιτική.
Το μπόνους των 50 εδρών, το μόνο που κάνει είναι να δυναμιτίζει την αναγκαία λόγω περιστάσεων ομοψυχία,
δίνοντας πλασματική εικόνα νικητή σε μια μειοψηφία της τάξης του 30 με 35%.
Απαιτούνται αναλύσεις όλων των ενδεχομένων και κατάστρωση πολλών plan B για να μη βρεθούμε ”χαμένοι από χέρι” όντας απροετοίμαστοι, σε περίπτωση εκδήλωσης κάποιας κρίσης στην περιοχή.

Η κοινή συνισταμένη είναι η μοναδική ασπίδα προστασίας.
Όσο τα τεράστια γεωπολιτικά συμφέροντα μας βλέπουν ξεχαρβαλωμένους και στη χώρα να επικρατεί μπάχαλο,
δεν πρόκειται να δείξουν ούτε κατανόηση ούτε οίκτο.
Η διχαστική ατμόσφαιρα που καλλιεργούν τα κόμματα για δικό τους όφελος και όχι προς όφελος της πατρίδας,

θυμίζει τους τελευταίους μήνες του Βυζαντίου, που οδήγησαν στην υποδούλωση και στις μέρες μας δεν υπάρχουν πολιτικές προσωπικότητες ανάλογου αναστήματος ικανοί να διαχειριστούν μια κρίση.
Στην εύλογη ερώτηση συνεπώς ποιά είναι η σχέση όλων αυτών με την 25η Μαρτίου, η απάντηση είναι απλή.

Πριν φτάσουμε να γιορτάζουμε απελευθερώσεις, θα πρέπει να διδαχθούμε πώς να αποφεύγουμε τις υποδουλώσεις.

Γνώθι σαυτόν και μηδέν άγαν.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr