Τζίνα Δαβιλά

Καιρό με βασανίζει το «αποτύπωμα». Πώς «αποτυπώνει» κάποιος την ύπαρξή του στον κόσμο; Ποια είναι τα κριτήρια για να αφήσει το περίφημο ίχνος του; Άντε και το άφησε, πόσο καλοσχηματισμένο είναι; Και να που τώρα έρχομαι να μιλήσω για το «αποτύπωμα» ενός από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους.

Ίσως να γνωρίζετε, ίσως και όχι, τον Νίκο Μιχαλάκη. Θωρακοκαρδιοχειρουργός με σπουδές στο Καποδιστριακό, στην Αγγλία, στην Αμερική στον τομέα της καρδιοχειρουργικής, στη Φυσική, Χημεία, Ζωολογία. Υπηρέτησε με την ειδικότητά του στο «401» Στρατιωτικό Νοσοκομείο, στο «Αρεταίειο», στο «Σωτηρία», στον «Ευαγγελισμό», σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης, στο πλωτό πολυϊατρείο «Δελφίνι της Ζωής και της Ελπίδας» που επισκέπτεται τα ακριτικά νησιά και στο Νοσοκομείο Ρόδου.

Ο Νίκος, ο Νικόλας μου, ο Νίκος μας ήταν πρωτίστως άνθρωπος, με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Είχε γαλήνιο πρόσωπο, μεγάλα μάτια σαν ζεστή αγκαλιά, χαμογελούσε πολύ, ήταν η παρηγοριά όλων των ασθενών, δικών του ή άλλων γιατρών, ήταν άριστος στη δουλειά του – ένας από τους καλύτερους θωρακοκαρδιοχειρουργούς της Ελλάδας – τον επισκέπτονταν ασθενείς από όλη την χώρα για τους χειρουργήσει. Όταν ήρθε το 2000 στο Νοσοκομείο Ρόδου «χάλασε» την πιάτσα. Δούλευε χωρίς φακελάκια. Μέσα στη γραφειοκρατία και την κωλυσιεργία του Νοσοκομείου, ο Νικόλας ήταν σαν τη μύγα μες στο γάλα. Πρόσφερε όπου μπορούσε ακούραστα. Έπαιρνε από το χέρι τους ασθενείς και τους οδηγούσε στο γιατρό που έπρεπε να τους εξετάσει. Ήταν ταγμένος στην υπηρεσία του ανθρώπου ως πρωτοπόρος του Θεού, ως άλλος Αλβέρτος Σβάϊτσερ. Έντονα θρησκευόμενο άτομο χωρίς θρησκοληψίες. Σεμνός, απλός, ήρεμος, αφοσιωμένος στο στόχο του, μια ήρεμη δύναμη, σαν τον φάρο στη θάλασσα…

Ο Νικόλας μού έλειπε προτού «φύγει». Μέσα μου πίστευα ότι θα κάνει την ανατροπή. Είναι σπάνιο να συναντάς έναν τόσο πολύ άνθρωπο. Απεχθανόταν τον εγωισμό, την έπαρση, την ψευτιά, όταν τα συναντούσε απομακρυνόταν με ευγένεια. Στις χαζοφοβίες και τις εμμονές μου, ήταν πάντα εκεί. Κάθε μέρα που περνά μου λείπει περισσότερο. Στην αρχή πίστευα ότι το «πέλμα» του δύσκολα θα καλυφθεί. Σήμερα σαράντα μέρες μετά, έχω τη βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται να αντικατασταθεί.

Ο Νικόλας μπορεί να έφυγε νωρίς, αλλά άφησε το προσωπικό του αποτύπωμα: την ανθρωπιά του. Η κάθε επαφή μαζί του ήταν χαρά, χιούμορ, μάθημα ανθρωπιάς. Και αυτό μου λείπει περισσότερο, γιατί ως κοινή θνητή σκέπτομαι τον εαυτό μου: τον φίλο μου που δε θα ξαναδώ να χαμογελά, να μπαίνει στο σπίτι μου σαν ήρεμος σίφουνας ( πώς τα κατάφερνες βρε Νικόλα;), να το αναστατώνει με τον πιο γλυκό τρόπο, να το γεμίζει χαρά, να μου μαθαίνει την απλότητα και την τέχνη της ανθρωπιάς.

Κάποιοι άνθρωποι φεύγουν από κοντά μας, πολλά, όμως, μικρά ή μεγάλα τους, τούς κρατούν ζωντανούς. Είναι το αποτύπωμά τους, που όσο πιο σπάνιο είναι, τόσο δυνατό αποδεικνύεται μέσα στο χρόνο.

Η φωτογραφία του είναι φυσικά πάνω στο γραφείο μου. Μαζί κι εκείνο το πουκάμισο που πήρα από την ντουλάπα του φορεμένο από τον ίδιο μόνο μια φορά. “Διάλεξε” μου είχε πει η αδελφή του η Κική.  Σε όσα ταξίδια έχω κάνει το έχω πάντα μαζί μου.

Αρχείο 2011 [πρώτη δημοσίευση protagon.gr]

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr