Ο πατέρας μου δεν έπινε ποτέ ή για να ακριβολολογήσω, έπινε ένα ποτηράκι λευκό κρασί μόνο και μόνο για να τραγουδήσει στις σπάνιες, οικογενειακές μας συνάξεις το αγαπημένο του τραγούδι :

” Ρετσίνα μου αγνή, αγάπη μου ξανθιά κεχριμπαρένια…”

Ο πατέρας μου περιφρονούσε τους πότες ως αδύναμους επειδή ο ίδιος ήταν αλκοολικός του καθήκοντος και της σταχανοβίτικης εργασίας. Δούλευε παντού όπου και όπως μπορούσε, για να μην μας λείψει τίποτε. Δούλευε συνεχώς. Γι’αυτό κι εγώ μεγάλωσα σαν πρίγκιπας χωρίς ποτέ να νιώσω ανέχεια στην φτωχική γειτονιά των Ταμπουρίων.

Χτες το βράδυ ο πατέρας μου μπήκε στον ύπνο μου τρεκλίζοντας. Κουτρουβαλώντας σε φεγγαρόπετρες και μαξιλάρια πρησμένα από ύπνο που μύριζαν οινόπνευμα.

– “Πατέρα, είναι δυνατόν, εσύ πίνεις”; Τον ρώτησα έκπληκτος… “Πατέρα, επιτέλους μού ‘μοιασες”, συμπλήρωσα προσπαθώντας να αστειευτώ.

” Στον ουρανό όλοι πίνουν ” μού απάντησε εκείνος σοβαρά.” Δεν γίνεται αλλιώς. Ο άλλος κόσμος είναι γεμάτος μεθυσμένους”.

” Πίνετε εκεί για να ξεχάσετε; ” ξαναρώτησα αμήχανα. ” Όχι” αποκρίθηκε με κατακόκκινα μάτια. “Πίνουμε μήπως και θυμηθούμε “.

Μούσκεψα τότε με δάκρυα το μαξιλάρι μου κι ο πατέρας άπλωσε το χέρι του σαν για να με παρηγορήσει.

” Πίνε, πίνε όσο μπορείς περισσότερο μη τυχόν και έρθεις νηφάλιος εκεί επάνω.”

Ξύπνησα αμέσως κάθιδρος προσπαθώντας να βρω κάποιες άφθαρτες λέξεις. Λέξεις μήπως και καταλάβω. Δεν τις βρήκα.

(Σημείωση: Σας έχει συμβεί να κλαίτε στον ύπνο σας και να ξυπνάτε με αληθινά δάκρυα στο μαξιλάρι; Αυτό περιγράφω).

Φωτογραφία 1 : Διόνυσος μεθύσκων, υποβασταζόμενος από Σιληνό ενώ γάτα στραγγίζει το κρασί από το κροντήρι του.
3ος αι. π.Χ. Μουσείο Αντιοχείας.

Φωτογραφία 2: Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών… Εικόνα του Μιχαήλ Βασιλάκη.