Νίκος Βασιλειάδης

Βλέποντας την Ελληνική Επανάσταση στο βάθος της ιστορίας με το φίλτρο του ανθρωπισμού δεν μπορείς παρά να σκεφτείς για μιαν ακόμη χαμένη ευκαιρία για να εξαλειφθεί η ανέχεια των πολλών και τα δομικά συστατικά του συστήματος που γεννούν την άνιση κατανομή του πλούτου, την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και τον ευρύτερο μισανθρωπισμό. Αν το “ελευθερία ή θάνατος ” μας παρότρυνε για κάτι, αυτό ήταν για να απαλλαγούμε απ’ το καβούκι της βολικής αδιαφορίας μας, να σταθούμε ανθρώπινα και ισότιμα προς τον απέναντι μας, να αναγνωρίσουμε το τυχαιοκρατικό της θέσης μας και της θέσης τους, να υιοθετήσουμε τα βάσανα που μοιάζουν αλλότρια ως δικά μας, και να διεκδικήσουμε με ζήλο τα ανθρώπινα δικαιώματα , ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται με αυταπάρνηση.

Η ιστορία δυστυχώς μας απέδειξε πως αυτός ο καινούργιος, αναδημιουργημένος κόσμος που οραματίστηκαν κάποιοι συνέχισε να κουβαλάει σαν σταυρό στους ώμους την παλιά τάξη πραγμάτων με αποτέλεσμα στην οριστική απώλεια του παλιού, να θυσιαστεί η αθωότητα, η ελεύθερη κρίση. Γιατί δυστυχώς κάθε εποχή δουλικά κουβαλάει την προγενέστερη της. Για όσους δεν τόλμησαν και αμαύρωσαν αυτόν τον υπέροχο αγώνα, η τελική αποδοχή του παλιού συστήματος έγινε η χαμένη ευκαιρία που μόλις ο άνθρωπος βρεθεί, και ξεχειλίσει από μέσα ελεύθερα η ψυχή του, οι ζωές μας μπορούν να γίνουν “κάτι”. Κάτι που αξίζει για να ζήσει. Μόνον τότε σαν χάρτινοι πύργοι θα κατεδαφιστούν τα προστατευτικά τοιχώματα, και όλων οι ζωές θα γίνουν ένα πολύχρωμο ανθρώπινο κουβάρι ελευθερίας ανεξαρτήτως τάξεων, φύλου και λοιπών διακρίσεων.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr