Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Τί είναι ο άνθρωπος;  Ένα τίποτα είναι  ο άνθρωπος Αντωνάκη μου.

Από μακριά ακούγεται μιά καμπάνα να χτυπάει πένθιμα.  Παλιά δεν ήξερα να ξεχωρίσω τον χτύπο  της  καμπάνα. Τί να σε νοιάξει όταν είσαι παιδί πέρα από την αντίδραση των μεγάλων.  Αλλά στο πένθιμο χτύπημα, αυτό το ασταμάτητο, το αργό, έβλεπα την μάνα μου να σταυροκοπιέται και τον πατέρα μου να αναρωτιέται…ποιός ξέχασε να ξυπνήσει –πάντα με το χιούμορ του ο μπαμπάς- και έτσι σιγά σιγά το έμαθα και γω.

Κάποιος όντως ξέχασε να ξυπνήσει κι έμεινε στο όνειρό του για πάντα. Έτσι θα ήθελα να το έχω στο μυαλό μου.  Κι ας ξέρω πως δεν είναι έτσι ακριβώς. Δηλαδή δεν είναι σχεδόν καθόλου έτσι και πως αυτός ο θάνατος είναι ο πιο ωραίος ανάμεσα στους θανάτους.  Να πέσεις για ύπνο και να μην ξυπνήσεις. Ευλογία, έλεγε ο μπαμπάς. Και πόσο δίκιο είχε τελικά.

  Κάπου, κάποιος, κάποια, κάποιοι …  Η ιστορία της ζωής και του θανάτου γνωστή από αιώνες, αλλά είναι μερικοί αιώνες που τα πράγματα  σαν να στρίβουν παράξενα. Στρεβλώνουν τα αυτονόητα.   Το ζούμε τώρα, το έζησαν οι παππούδες μας  και με την σειρά τους οι δικοί τους παππούδες και πάει λέγοντας. Τώρα, γιατί  πιστέψαμε εμείς πως θα ζούσαμε στο μεσοδιάστημα  αιωνίως ευτυχισμένοι και μακάριοι στις ζωές μας τις εξασφαλισμένες, δεν το ξέρω… Aλλά τελικά δεν την γλυτώσαμε κι ας κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε. 

Όχι, δεν έγινε τελικά πόλεμος, αλλά είναι σαν πόλεμος κι ας ξεγελάμε τους εαυτούς μας …Κι ας μαλώνουμε με φατσούλες και unlike για το πόσο μοιάζει με πόλεμο ο κορωνοϊός.  Και για το αν είναι μιά γρίπη ή αν είναι το τέλος του κόσμου μας, αν είναι κατασκεύασμα του ανθρώπου ή της φύσης, αν όλα γίνονται για τα λεφτά, αν υπάρχει δόλος, αν οι κυβερνήσεις δεν νοιάζονται για τους λαούς τους. Για τα κόμματα και τους άκαιρους καβγάδες τους, για τον ανεγκέφαλο που θα μου πουλήσει εξυπνάδα με αφορμή τον φόβο για την ζωή μου. Το αποτέλεσμα μετράει. Και το αποτέλεσμα είναι μιά καμπ’άνα που χτυπάει πένθιμα. Ακόμα κι αν δεν ξέρω για ποιόν και γιατί και πώς εγώ δεν μπορώ να μην σκεφτώ πως αυτός που « ξέχασε να ξυπνήσει» θα κηδευτεί με 9 έντρομους ανθρώπους που εκτός από την λύπη τους έχουν να διαχειριστούς και το παράξενο αυτής της διαδικασίας… Πρίν λίγο κάποιος, λέει, αποχαιρέτησε τον πατέρα του μέσω κινητού. Στην κηδεία του.

Κι ας γελάμε με τον καημένο τον απερχόμενο πρόεδρο της παντοδύναμης Αμερικής  και τις αστείες του ατάκες, το πορτοκαλι μαλλί του και την ανεκδιήγητη σχέση του με την καλλονή γυναίκα του.

Κι ας ξεκαρδιζόμαστε με τον « τέλειο» κλαρινογαμπρό- νεοπαλίκαρο- Bachelor,  που τον διεκδικούν ένα κοπάδι αφιονισμένες κότες  σε ένα  πολυτελέστατο κοτέτσι-βίλα εφοπλιστή που με το νοίκι της πληρώνει τον ΕΝΦΙΑ του.

Κι ας ασχολούμαστε με την βασιλική οικογένεια της Αγγλίας σαν να είναι μακρινοί μας συγγενείς από το χωριό και συζητάμε τα νέα τους πίνοντας καφεδάκι  με τις φίλες μας.

Κι ας σκοτωνόμαστε με τα κομματικά στα social,  που είναι, αν το καλοσκεφτείς, εντελώς antisocial… Λες και οι πολιτικοί ασχολούνται μαζί μας όσο εμείς! Λες και δεν βρίσκονται μετά όλοι μαζί, αντίπαλοι και μη και τα λένε σαν παλιοί φίλοι αφού πρώτα έχουν αλληλοβριστεί στα κανάλια…

Κι ας ανταλλάσουμε συνταγές και ιδέες διακόσμησης και tips μακροζωίας και λίστες με ιδανικά… Ιδανικά ρούχα, ιδανικά παπούτσια, ιδανικά προιόντα ομορφιάς, ιδανικούς συντρόφους, ιδανικά φαγητά, ιδανικά βιβλία…Να, τώρα που γράφω, συνειδητοποιώ πως και εγώ αυτή την στιγμή μιά λίστα φτιάχνω…  Μιά λίστα με λίστες.

Η καμπάνα χτυπάει ακόμα. Και ένας άνθρωπος, κάπου κοντά, ή και πιο μακριά ξέχασε να ξυπνήσει μπαμπά.  Και εμείς συνεχίζουμε να παρακολουθούμε τηλεόραση, να ακούμε για νεκρούς, για ανθρώπους στις εντατικές, για φρέσκους λάκους σε νεκροταφεία… Μπορεί και να είναι μεσημέρι και να τρώμε την ίδια στιγμή που κάποιος θα πει αγανακτισμένος «άλλαξε κανάλι επιτέλους» , αλλά εκείνη την ώρα όλα τα κανάλια μιλάνε για το ίδιο πράγμα… Μπορεί να βρεθεί και κάποιος ακόμα πιο  γενναίος  που θα τολμήσει να κλείσει την τηλεόραση. Ίσως και  να ανοίξει το ραδιόφωνο και ίσως να πέσει πάνω σε κάποια ωραία μουσική ή ακόμη καλύτερα, σε κάποια ραδιοφωνική θεατρική παράσταση. Αλλά μπορεί και όχι. Μπορεί να συνεχίσουμε να τρώμε  και από το βάθος να ακούγονται αγκομαχητά ανθρώπων στις εντατικές, αναστατωμένοι δημοσιογράφοι που κάνουν ρεπορτάζ με μουσική υπόκρουση πολεμικών τυμπάνων και έκτακτα δελτία  ειδήσεων. Μπορεί να μας λαχταράει και το ίδιο μας το κινητό με τις εμβόλιμες κλήσεις της Πολιτικής Προστασίας ενώ εμείς ανεβάζουμε στο facebook την έκτακτη κλήση προσθέτοντας πικάντικα αστεία σχόλια… Μπορεί πάλι και όχι.

Αχ, αυτή η καμπάνα θα με τρελάνει σήμερα.

20 Νοεμβρίου 2020 

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author.

iPorta.gr