Δημήτρης Κατσούλας

Υπήρξαν φορές όπου από καιρό σε καιρό και όταν πια τα μαλλιά της μάκραιναν τόσο που δημιουργούσαν πρόβλημα αλλά και χρόνο απαιτούσαν για να συμμαζευτούν προκειμένου ο σκηνοθέτης να τα χρησιμοποιήσει κατά το δοκούν, σκεφτόταν να τα μικρύνει τόσο όσο δεν θα αποτελούσαν πρόβλημα ούτε χάσιμο χρόνου στο όλο στήσιμο μιας παράστασης. Όλο το έλεγε μα ποτέ δεν το αποφάσιζε, όλο και το ανέβαλλε, μέχρι που ένα πρωινό κι ενώ είχε επιστρέψει από το σχολείο της μικρής Deema:

-‘Ξέρεις, κάτι; Δεν το αντέχω πια αυτό το μαλλί, αποφάσισα να το κόψω’.

-Ναι, γλυκιά μου, ‘να λύσουμε’ τα χέρια και σ’ αυτόν τον σκηνοθέτη, αν κι εγώ ποτέ δεν θα συμφωνούσα με τις προχωρημένες ιδέες του.

-Δεν είναι μόνον αυτό, καλέ μου!, δεν είναι μόνο το ότι απαιτείται αρκετή ώρα μέχρι να τα συμμαζεύω απλά, να τα σηκώνω επάνω και να τα πιάνω με το τσιμπιδάκι μέχρι του σημείου εκείνου που να μου απελευθερώνουν το πρόσωπο, είναι και το ότι τα βαρέθηκα τόσα χρόνια πλέον αυτό το σπαστό βάσανο, αυτούς τους κυματισμούς που τόσο πολύ σου άρεσαν, να τους συμμαζεύω… Έχω κλείσει ραντεβού με τον Christiano, τον κομμωτή, και θα ήθελα να πηγαίναμε μαζί. Εξ άλλου,  του είπα στο τηλέφωνο να ετοιμάσει δυο καφέδες και να μας περιμένει.

-Καλημέρα, Christiano!

-Καλημέρα Μάριον, Καλημέρα Δημήτρη, καθίστε!

-Επειδή το τραβάει η ημέρα, έβαλες γερή δόση στους καφέδες, φίλε;

-Λοιπόν… ακούω Μάριον, πώς θα τα κόψουμε;

-Σύρριζα Christiano και μη τα λυπάσαι, σύρριζα.

-Σε θαυμάζω Μάριον, μεγάλη απόφαση παίρνεις, εκτός πια και το συναποφασίσετε με τον Δημήτρη. Ξέρεις πόσες ζηλεύουν τα μαλλιά σου εδώ γύρω στη γειτονιά μας η οποία δεν είναι και μικρή όπως ξέρεις.

-Με συγχωρείς Christiano, αλλά αυτά που λες τα ακούω βερεσέ… Να ξέρεις ότι όσα και ν’ ακούσω δεν πρόκειται να μου αλλάξουν γνώμη, είμαι αποφασισμένη. Στυλ θέλω να αλλάξω, απελευθέρωση και προσφορά επιδιώκω να νοιώσω μέσα από αυτή μου την ανανέωση, και σίγουρος να ‘σαι ότι ποτέ δεν θα το μετανιώσω ακόμα κι αν χρειαστεί σε έναν μήνα από σήμερα ξανά να κουρευτώ σύρριζα… Λοιπόν Christiano, άρχισε να κόβεις κι εγώ θα ονοματίζω κάθε μια μπούκλα καθότι θα περνάει από τον ώμο μου με προορισμό το πάτωμα. Βιάζομαι, θέλω γρήγορα να απαλλαγώ από αυτές τις μπούκλες, βιάζομαι να καθαρίσει το κεφάλι μου από αυτή τη μπερδεμένη εποχή που ζούμε, η οποία ήρθε και κάθισε μέσα μου σαν παντοτινή ομίχλη, φίλε.

-Αγάπη μου, τώρα που σε παρατηρώ σύρριζα κουρεμένη, να ‘ξερες μόνο πόσο έντονα αναδεικνύονται τα ολόδροσα χαρακτηριστικά του φρέσκου προσώπου σου, να ‘ξερες μόνο με πόση συμπόνια, πόνο και κατανόηση φωτίζεται το πρόσωπό σου!

-Να είσαι σίγουρος γλυκέ μου, ότι τα μαλλιά μου που έκοψα, εντός των ημερών θα βρουν μερικά παιδικά κεφαλάκια να καλύψουν σε κάποιο αντικαρκινικό νοσοκομείο κάποιας χώρας που βάλλεται από έναν αιμοσταγή δικτάτορα απέναντι σε έναν άνισο αλλά και ανήθικο πόλεμο.

– Όλα τα δίκαια με το μέρος σου φυλλοκάρδι μου… Έχεις κάθε δικαίωμα να περπατάς από εδώ και στο εξής και με λιγότερα μαλλιά, και με το κορμί σου ευθυτενές διότι έστω και έτσι προσέφερες κάτι από ‘σένα σε μια ομάδα συνανθρώπων μας, αλλά πάνω απ’ όλα κι από εδώ και εμπρός σου ετοιμάζονται καθάριοι ορίζοντες να ακουμπήσεις τα βλέφαρά σου γλυκιά μου! Δεν είσαι ένας απλός εκ του μακρόθεν θεατής γυναίκα μου, αλλά ένας άμεσος μέτοχος σε όλα όσα διαδραματίζονται γύρω μας, κορίτσι-απεραντοσύνη μου!