Ο Γιώργος Αρκουλής είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Πρόσφατα βιβλία του: Οι Πανιώνιοι δεν πλήττουν ποτέ-50 χρόνια παρασκήνιο” και “Εθνικός Πειραιώς: Ιστορία γράφουν και οι δεύτεροι”. Το βιβλίο του “Για τον Απόλλωνα που αγαπήσαμε” διατίθεται από το γήπεδο του Ριζούπολης «Γεώργιος Καμάρας», με ευθύνη του ΔΣ του ερασιτέχνη Απόλλωνα, αλλά και από ορισμένα επιλεγμένα βιβλιοπωλεία. Έχει ενταχθεί ως έργο, στο πλαίσιο του εορτασμού μνήμης για τα 100 χρόνια από την καταστροφή της Σμύρνης.

Το ότι ο Πολιτισμός -επί διακυβέρνησης ΝΔ- δεν περνάει και τα καλύτερά του είναι σε όλους γνωστό (και δεν χρειάζεται να θυμίζω αλητείες και καταδίκες και ρεζιλίκια). Όμως όταν οι αστοχίες διαδέχονται η μία την άλλη, σε βάρος ανθρώπων του Πολιτισμού που έχουν τιμήσει ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ με το έργο τους, τότε κάτι πρέπει να συμβαίνει στο… βασίλειο της Δανιμαρκίας.

Να ξεκινήσω με την άρνηση της ΥΠΠΟ Μενδώνη, να στείλει έστω μία απάντηση στον συνάδελφο – δημοσιογράφο Γιώργο Δουατζή, όταν αυτός ζήτησε με γενναίας έμπνευσης επιστολή του, να ονομαστεί «Έτος Τάσου Λειβαδίτη» το 2022. Κι’ αυτό  για να τιμήσει η Πολιτεία τα εκατό χρόνια από την γέννηση του σπουδαίου ποιητή. Θα ήταν -παράλληλα-  ευκαιρία να αποκαταστήσει η Πολιτεία τις παλιές αδικίες (διωγμούς του κερατά, δηλαδή, με Μακρόνησο κλπ) έναν ποιητή που κατά την γνώμη μου στέκεται άξια πλάϊ στα δύο μας Νόμπελ αλλά και τον Γιάννη Ρίτσο. ‘Όπως είναι γνωστό -από την μαχητικότητα του Δουατζή- κάποια στιγμή και μπροστά στην επιμονή του να λάβει απάντηση, κάποιο στέλεχος (;) του υπουργείου, εδέησε να τον ενημερώσει ότι αυτό δεν ήταν εφικτό, διότι το 2022 ήταν αφιερωμένο στον Ιάκωβο Καμπανέλλη.

Πράγματι, ο έξοχος θεατρικός συγγραφέας της Αυλ΄γης ρτων θαυμάτρων και του Μαουτχάουζεν,  γεννήθηκε το 1921. Που σημαίνει ότι το ΥΠΠΟ τιμά τα… 101 χρόνια από την γέννησή του!!!

Ακολούθησε η άρνηση της ηγεσίας του Φεστιβάλ Αθηνών, να εντάξει στο πρόγραμμα του Ηρωδείου (για το προσεχές καλοκαίρι) τον σημαντικό  μας συνθέτη Νότη Μαυρουδή, χωρίς να υπάρξει σοβαρή αιτιολογία της για την άρνηση, ενώ μόλις προχθές , το ίδιο προέκυψε σε βάρος του σπουδαίου (και πάντα σεμνού) συνθέτη Ηλία Ανδριόπουλου. Την ευθύνη της άρνησης, έχει βεβαίως, η κυρία Κατερίνα Ευαγγελάτου, σκηνοθέτη Θεάτρου, η οποία ανέβηκε με απίστευτη ταχύτητα τα σκαλοπάτια προς την κορυφή, όταν υπάρχουν αρκετοί συνάδελφοί της που ολοκλήρωσαν επίσης με άριστα τις σπουδές τους στις σχολές του  Εθνικού ή του  Κουν  και σκέφτονται πως ίσως είχαν πάρει την θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών (και Επιδαύρου), αν πίσω, πέραν των ικανοτήτων τους, υπήρχε «τζάκι». Θέλω να πω ότι όταν ο μπαμπάς σου είναι ο αείμνηστος Σπύρος Ευαγγελάτος και παππούς σου ο εξαιρετικός στα μουσικά μας πράγματα Αντίοχος Ευαγγελάτος είναι λογικό να προσθέτεις παράσημα στην πορεία σου!

Επειδή όμως ο Ανδριόπουλος δεν είναι από αυτούς που «κωφεύουν» όταν διαπιστώνει ότι τον μειώνουν, νάτη η σύντομη επιστολή του. Από το σύντομο κείμενο της επιστολής, αντιγράφω την ουσία:

«(…)Σκέφτομαι τι δουλειά έχει σήμερα ο Μακρυγιάννης, ο Γκάτσος, ο Σεφέρης, ο Ελευθερίου, οι «Αργοναύτες», τα «Λαϊκά Προάστια», το έργο μου τέλος πάντων, στο Ηρώδειο; Αυτά δεν αφορούν τους τουρίστες και εξοργίζουν τους μεταμοντέρνους». 

Η επιστολή έχει ημερομηνία 28 Νοεμβρίου 2022 και αναρτήθηκε στα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Με την ευκαιρία να θυμίζω συναυλία στο Ηρώδειο του περασμένου καλοκαιριού (30 Ιουνίου) από την σπουδαία -όπως διαφημίστηκε αρμοδίως- Dianna Krall, καλλιτέχνιδα της τζαζ, με επιτυχημένους δίσκους και δύο βραβεία  Grammy. Η εκδήλωση (που συνοδεύτηκε με φιλανθρωπικό σκοπό), με βάση τα ρεπορτάζ της επομένης ημέρας σε διάφορα ιλουστρασιόν περιοδικά, αποτέλεσε ΚΟΣΜΙΚΟ γεγονός για το ρωμαϊκό θέατρο και ευκαιρία για την κυρία Κατερίνα Ευαγγελάτου να υποδεχτεί έξω από την πύλη τον πρωθυπουργό, την σύζυγό του, την ΠτΔ, και άλλες δυνάμεις της Πολιτικής εξουσίας. Δηλαδή εκείνους οι οποίοι δεν είχαν αντίρρηση όταν τέθηκε θέμα διορισμού της. 

ΥΓ: Η ταπεινότητά μου δεν τίμησε την εν λόγω συναυλία διότι απλά γυρίζω την πλάτη μου στην ξενόφερτη τζαζ. Θα ήμουν όπως από τους πρώτους που ήθελαν να ακούσουν ένα συγκλονιστικό τετράστιχο που θυμίζει την ελληνική πραγματικότητα. Αυτήν που ξορκίζουν -όπως δείχνουν τα πράγματα- όσοι παίρνουν τις «μεγάλες αποφάσεις» για εμάς, ερήμην μας: «Τα σπίτια είναι χαμηλά / σαν έρημοι στρατώνες / τα καλοκαίρια μας μικρά / κι ατέλειωτοι οι χειμώνες»…