Νίκος Βασιλειάδης

Πολλές φορές σε κάποια ταξίδια έχει τύχει να με ρωτήσουν “Είσαι από εδώ;”. Σκέπτομαι πως κανονικά είναι μια ερώτηση που πρέπει να μένει αναπάντητη αφού ποιος μπορεί πια να μας πει τι ακριβώς ορίζει το εδώ; Ποια διακριτά; Ποια σύνορα; Όλοι πλέον έχουμε καταλάβει πως τα γεωγραφικά φράγματα έχουν πέσει χάριν της παγκοσμιοποίησης και του νέου μας ειδώλου, του χρήματος. Όλοι μας πλέον έχουμε κατανοήσει πως μας έχουν επιβάλλει νέα τελείως διαφορετικά γεωγραφικά-κοινωνικά-οικονομικά σύνορα στα οποία τα συναισθήματα των ανθρώπων σε αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων μοιάζουν ξένα ακόμα και προς τον κοντινότερο μας άνθρωπο. Και για αυτά τα νέα μας σύνορα διαβατήριό μας είναι η έλλειψη θέλησης και ταυτόχρονα η χωρίς αντίδραση προσαρμογή στα δρώμενα που μετουσιώνουν κάθε κίνηση για ανθρώπινη επαφή σε μια ολέθρια σύγκρουση με το τείχος της απροσωπείας πίσω απ’ το οποίο μας επέβαλλαν να κρυβόμαστε και να πορευόμαστε.

Στις νέες συνοριακές γραμμές, τις νοητικές, τις πολιτικές, τις θρησκευτικές και τις χωροταξικές, έχει χαθεί προ πολλού η έννοια της Ενότητας, της ολότητας και του ανθρωπισμού. Έτσι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο από το να μετεωριζόμαστε πάνω από αυτές τις λεπτές γραμμές των νέων μας συνόρων όπου το επόμενό μας βήμα δεν ξέρουμε αν θα ισοδυναμεί με την ανασφάλεια, την έλλειψη ουσιώδους ανθρώπινης επαφής και τη διαρκή νευρικότητα ή μήπως με ένα τελικό ξέσπασμα, ένα πρώτο βήμα που τελικά θα ενώσει τους ανθρώπους που πρότερα ζουν αποκομμένοι στο πλαίσιο του ατομισμού, του εγωισμού και της μοναχικότητας που σηματοδοτεί κάθε απρόσωπη μεγαλούπολη, προϊόν ενός βίαια επιβαλλόμενου βάρβαρου κόσμου ή μιας απρόσωπης πολυ-πολιτισμικής πραγματικότητας.

Σύνορά μας θα έπρεπε να είναι τα όρια εκείνα που μπορούν και συρρικνώνουν στην ψυχή μας τον χώρο, πνευματικό και υλικό, σε μία χούφτα χώμα που δεν μπορεί να την αγγίξει καμιά καταπιεστικά ασκούμενη εξουσία, ούτε η ευκολία του ψεύδους και της ανηθικότητας , η νόσος της σιωπής, η βία, η ανέχεια, οι κατασκευασμένες πολιτικές εντάσεις. Μια ακατάρριπτη συνθήκη. Ένα “εδώ” πλημμυρισμένο, όχι από αυτούς που μας περιβάλλουν, αλλά από αυτούς που “καταδικάστηκαν με ισόβια ποινή” στα ενδότερα της ψυχής μας.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr