Καθώς πλέον φτάνει, όπως φαίνεται, στο τέλος της η επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στις ΗΠΑ, ας επιχειρήσουμε μία αναδρομή στα σημεία-σταθμούς της.
Καταρχήν κάθε επίσκεψη του κ. Βαρθολομαίου αποτελεί ένα σημαντικό γεγονός. Απόδειξη αυτού είναι ότι οι ημέρες που βρέθηκε ανάμεσά μας ήταν διαφορετικές. Εορταστικές.
Και ενώ είναι φυσικό, λόγω της θέσεως και της προσωπικότητάς του, να διεξάγονται τα πάντα που σχετίζονται με την επίσκεψή του κατά τρόπο επίσημο, δεν σημαίνει ότι αν επισκεπτόταν τις ΗΠΑ πιο συχνά, π.χ. κάθε τρία ή πέντε χρόνια, θα έπρεπε κατ’ ανάγκη να συμπεριλαμβάνονται στο πρόγραμμά του συναντήσεις με πολιτικούς ή άλλα πρόσωπα εκτός της Ομογένειας. Με τις συχνότερες επισκέψεις, εκτός των άλλων θα ενισχυθούν ακόμα περισσότερο οι δεσμοί της Ομογένειας με το Πατριαρχείο με έναν τρόπο που μόνον ο Πατριάρχης μπορεί να πετύχει.
Η επίσκεψη λοιπόν αυτή χαρακτηρίστηκε από την διάρκειας μιας ώρας συνάντησή του με τον Αμερικανό Πρόεδρο, με την εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο Georgetown, την επίσκεψη του στην κωμόπολη Γουίρτον, της Δυτικής Βιρτζίνια, όπου χιλιάδες ομογενείς αναλώθηκαν εργαζόμενοι στα ορυχεία της περιοχής, και την επίσκεψη του στον «Οίκο Ευγενίας».
Από τις εκδηλώσεις προς τιμήν του στη Νέα Υόρκη, κορυφαία ήταν τα Θυρανοίξια του ιερού ναού του Αγίου Νικολάου στο Σημείο Μηδέν, αν και δημιουργήθηκε κάποια σύγχυση, καθότι ο ναός δεν είναι ακόμα έτοιμος για να ανοίξει τις πόρτες του – κάτι που αναμένεται να γίνει προς τον Ιούλιο.
Η όλη επίσκεψη βέβαια επισκιάστηκε από την ασθένεια του Παναγιότατου και την είσοδό του σε νοσοκομείο της Ουάσιγκτον και μετά της Νέας Υόρκης όπου του τοποθετήθηκε με επιτυχία στεντ για την διασφάλιση της κανονικής λειτουργίας της καρδιάς του.
Θα συζητείται για καιρό, κατά πόσον η επίσκεψη τούτη ήταν η ενδεδειγμένη με βάση τα προβλήματα υγείας που έχει, κι αν θα έπρεπε να τα αντιμετωπίσει πριν μπει στο αεροπλάνο από την Πόλη προς τη Νέα Υόρκη, ένα τόσο μακρινό ταξίδι.
Ο αντίλογος είναι ότι, έστω χωρίς να ήταν προγραμματισμένο, δόθηκε η ευκαιρία στον Πατριάρχη να αντιμετωπίσει τούτο το πρόβλημα με την καρδιά του στη Νέα Υόρκη, σε ένα από τα κορυφαία νοσοκομεία του Κόσμου, και υπό την φροντίδα μιας ομάδας κορυφαίων ιατρών.
Και είναι σημαντικό –και συγκινητικό- ότι η διακεκριμένη αυτή ομάδα γιατρών που του τοποθέτησε τα στεντ είναι ομογενείς. Είναι Ελληνες ορθόδοξοι. Ανθρωποι που ζουν ανάμεσά μας. Ταπεινοί. Φιλότιμοι. Ευγενείς. Εξυπηρετικοί προς όλους όσοι ζητούν την βοήθειά τους.
Είναι επιστήμονες που σπούδασαν στην Ελλάδα και αποφάσισαν να ανοίξουν τα φτερά τους και να συνεχίσουν τις σπουδές τους στο εξωτερικό, και τελικά μένουν και ασκούν το επάγγελμά τους στη Νέα Υόρκη.
Είναι άνθρωποι και επιστήμονες που μας κάνουν υπερήφανους.
Κοιτάξτε: Τα στραβά στην Κοινότητά μας είναι αρκετά. Συχνά όμως χάνουμε την άλλη πλευρά της εξίσωσης, την θετική πλευρά, τους ανθρώπους που διαπρέπουν στην γενικότερη κοινωνία και στον Κόσμο και που μας κάνουν υπερήφανους. Επιστήμονες όπως ο Δρ Γιώργος Ντάγγας, που ηγήθηκε της εγχείρησης στον Παναγιότατο. Ο Δρ Γιώργος Σύρος, που συμμετείχε σε αυτήν και που θα συνοδεύσει τον Πατριάρχη στο ταξίδι του στην Κωνσταντινούπολη.
Αλλά και επιστήμονες όπως ο Δρ Αλβέρτος Μπουρλάς και ο Δρ Γιώργος Γιανκόπουλος, ο Χρήστος Κυρατσούς –που τιμήθηκαν από τους άρχοντες- και που με τα εμβόλια κατά του κορωνοϊού και άλλες εφευρέσεις των οργανισμών που ηγούνται, είναι σωτήρες της ανθρωπότητας.
Εχουμε λοιπόν τόσα πολλά για τα οποία μπορούμε ως Ομογένεια, ως Ελληνισμός και ως Πατριαρχείο να είμαστε υπερήφανοι.
Στο καλό Παναγιότατε και ελπίζουμε σύντομα να σας έχουμε και πάλι κοντά μας.