Κωστής Μακρής

Τα μπλε φώτα στην Αθήνα μου αρέσουν. Όχι επειδή μου θυμίζουν τα Χριστούγεννα του Φρανκ Σινάτρα ή του Μπινγκ Κρόσμπι αλλά επειδή περνώντας από κάτω τους τη νύχτα σκέφτηκα πώς θα τα έβλεπα αν ήμουν τουρίστας κι έβλεπα πάνω μου μια μίμηση γαλανού ουρανού τη νύχτα μιας μέρας κατά την οποία επισκέφτηκα την Ακρόπολη. Δεν ξετρελάθηκα όταν τα είδα αλλά ούτε σκέφτηκα ότι θα είχα κάτι άλλο να προτείνω, όπως ―ας πούμε― μια γιγάντια διαφανή μπλε φάλαινα και μέσα στην κοιλιά της εκατοντάδες σακούλες με χριστουγεννιάτικα στολιδάκια. Διάβασα πολλά σχόλια «ενταφιαστικά» γι’ αυτά τα μπλε φώτα. Για την ψύχρα τους, για το αντιεορταστικό και «νεοφιλελεύθερο» μένος τους, για την κακογουστιά τους. Και μετά, συνεχίζοντας τη βόλτα μου στη γιορταστική Αθήνα, προς το κέντρο της, είδα τη ζεστασιά των μουντζουρωμένων τοίχων της, της γεμάτες αυτοκόλλητα πινακίδες σήμανσης, τις χιλογραμμένες προσόψεις, τα κακογραμμένα κατεβασμένα ρολά των μαγαζιών, τα σκουπίδια και… και μετά, φεύγοντας από τη Βασιλίσσης Σοφίας, κοίταζα πάλι επάνω εκείνο το φωτεινό γαλάζιο ποτάμι και δεν μου φάνηκε και τόσο κακόγουστο. Η Ακρόπολη ήταν πίσω μου.

09 Δεκεμβρίου 2019

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr