Κάτι θα ξέρουν οι θαυματοποιοί των παρασκηνίων,

όταν φορτώνουν στην πλάτη κάποιου Θεού

τις κάλπικες υποσχέσεις των σωτήρων

Αν η Ουτοπία, κατά τον Thomas More, είναι “η χώρα του Πουθενά”, μερικοί-κατά δήλωσή τους- αριστεροί[;], εν έτει 2020,συμ-περι-φέρονται και κινούνται γύρω από μία θεωρία του Τίποτα, της άρνησης του Πραγματικού, της δοξολόγησης του Αντίστροφου.

Κάποιοι μάλιστα τό’χουν βρει το παραμύθι ή –όπως λέει ο λαός- το μήνα που τρέφει τους έντεκα. Δηλώνουν ότι ονειρεύονται, αγωνίζονται[;] για έναν καλύτερο κόσμο, για ένα Ουτοπικό νησί ευτυχίας, δεν αναλαμβάνουν καμμία ευθύνη γιατί επί 100 χρόνια δεν εντοπίστηκε το νησί αυτό, ενώ ενδιαμέσως ζουν πολύ καλά μέσα στο καταγγελλόμενο σύστημα.

Τώρα τελευταία βλέπουμε κι άλλο φαινόμενο. Ο καθένας από αυτούς λέει ό,τι του κατέβει, μετά μαλλώνουν μεταξύ τους, μετά ψηφίζουν, μετά συμφιλιώνονται, μετά θυμούνται τις δόξες τους χθες, μετά κατηγορούν τους άλλους …και πάλι από την αρχή. Αυτοί οι τύποι δεν είναι συνεπείς ούτε με τις αξίες του κόμματός τους, ούτε με την παράδοση της Αριστεράς, ούτε καν με τον εαυτό τους [αφού αλλάζουν θέσεις σύμφωνα με τις αυλικές επιθυμίες]. Ορισμένοι μιλάνε με μία άνεση για το Άγνωστο, για τ’Αχαρτογράφητα νερά, [Σ]χολή σκέψης; στα βράχια της ιδεοληψίας τους, όμως είναι πάντοτε βέβαιοι [πόθεν αυτή η βεβαιότητα;] ότι βρίσκονται στη σωστή πορεία και στη σωστή πλευρά της Ιστορίας [ η οποία συνεχώς τους διαψεύδει αλλά εκείνοι κάνουν πως δεν διάβασαν το μήνυμα]. Σαν ειδωλολάτρεις που μπορούν ν’αφουγκραστούν την ψυχή των πραγμάτων[sic], σαν πρωτοχριστιανοί που είναι βέβαιοι ότι θα συμβεί το σωτήριο θαύμα [ενώ τα λιοντάρια ακονίζουν τα δόντια τους], σαν κουζουλοί που θεωρούν την αποκοτιά ως ‘ιερή νόσο’ κι εντέλει σαν σύγχρονοι ΔονΚιχώτηδες που ξιφουλκούν κατά ανύπαρκτων ανεμόμυλων, νομίζουν ότι κάνουν διάλογο μόνο με τη δική τους Μυθολογία, αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει γύρω τους.

Το 1917, 1936, 1940-49, ακόμα και το 1989 αποτελούν τα κλειδιά ερμηνείας του 2020[ανεξαρτήτως της διαμεσολάβησης της Παγκοσμιοποίησης, της πτώσης των τειχών, της προόδου των επιστημών και της τεχνολογίας κλπ]

Για να μην παρεξηγηθούμε, προφανώς και δεν αναφερόμαστε στο πολιτικό, κοινωνικό και αξιακό μέρος της αριστερής ιδεολογίας ή στους γνήσιους ήρωες του χώρου. Απευθυνόμαστε σε μερικούς όψιμους εκπροσώπους της επί Γης Αριστεράς σήμερα, οι οποίοι δεν έχουν αντιληφθεί ότι για να πας από τη μυθοπλασία στην αυταπάτη πρέπει να περάσεις από το αδύνατο στο απραγματοποίητο μέσω ενός ιστορικο-φιλοσοφικού ουτοπικού συλλογισμού κι όχι μέσω ενός παπαγαλισμού τσιτάτων. Ακόμα και στην αναζήτηση της Ουτοπίας υπάρχουν κανόνες και όρια, ιδίως όταν δεν έχει από πουθενά και από κανένα, χρησθεί ο πολιτικός φορέας που έχει το προνόμιο[;] να κυβερνήσει το καράβι.

Η Ουτοπία μπορεί για κάποιους να είναι ένα ταξίδι στη Σελήνη, για άλλους ένα ταξίδι στην Τεχνητή νοημοσύνη, για τους περισσότερους ένα ταξίδι στη Δημοκρατία της Ισο-ελευθερίας και της Αλληλεγγύης. Γι’αυτό ας πάψουν οι ‘αταξίδευτοι επαναστάτες’ να παρασιτούν μέσα στους κόλπους της Αριστεράς τάζοντας έναν Ουρανό που δεν μπορούν ούτε καν να τον δουν.

ΥΓ 1: Η Αριστερά ή θα είναι ηθική, συνεπής, ειλικρινής, ανθρώπινη[κι όχι μόνον ανθρωπιστική] και κυρίως δημοκρατική ή θα είναι ένα Τίποτα που απλώς θα μοιράζει αφειδώς κι ανεύθυνα σε Όλους τα Πάντα. Θα κινείται δηλαδή πέρα κι από την Ουτοπία, στο χώρο του ιδεολογικού Παγανισμού.

ΥΓ 2: Επειδή ο Κορονοϊός θα επιταχύνει τον πολιτικό χρόνο, με άγνωστες εξελίξεις/επιπτώσεις στο πολιτικό σκηνικό, καλά θα ήταν η Αριστερά να μας έλεγε τι ακριβώς επ-έρχεται αύριο κι όχι να μηρυκάζει συνταγές [αποτυχίας] του παρελθόντος.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr