• Αντέχω κάθε λάθος. Αντέχω την εσφαλμένη εκτίμηση. Αντέχω το απρόβλεπτο και την κακοτυχία. Εξοργίζομαι όμως με αυτό το επιχείρημα. Όχι μόνο γιατί είναι ένα κακοφτιαγμένο άλλοθι. Αλλά γιατί μας υποτιμά. Γιατί υποβαθμίζει τις δυνατότητες μιας χώρας που ενωμένη μπορεί να κάνει θαύματα. Να μεγαλουργήσει. Να είναι μίλια μπροστά από τα όσα «συμβαίνουν στην Ευρώπη». Και το πλέον παράδοξο. Με αυτό το επιχείρημα η κυβέρνηση υποτιμά τον ίδιο της τον εαυτό. Ρίχνει στον κουβά της ανυποληψίας τις ίδιες της τις επιτυχίες που ήταν επιτυχίες, αδιαφιλονίκητες και παγκοσμίως αναγνωριζόμενες, της χώρας. Σε μια μάλιστα συνθήκη που η κυβέρνηση γνωρίζει ότι η χώρα δεν έχει εναλλακτική πολιτική λύση. Επομένως είμαστε «καταδικασμένοι»να την στηρίζουμε σε ώρες κρίσης. Σε ώρες «ευθύνης» όπως έλεγε ο Ράλλης. Και κάνει ότι μπορεί πραγματικά για να αλλάξουμε γνώμη. Τι είδους «τρέλα»είναι αυτή; Ίσως αυτή που «πάει στα βουνά» με ποδήλατο. Συμπαθητική αλλά επιπόλαια και άσκεφτη.

• Γιατί ακριβώς τέτοιες μέρες πέρυσι όταν η Ελλάδα, εκπλήσσοντας την διεθνή κοινότητα, κέρδιζε τη μάχη της επιδημίας θυμάστε τι «συνέβαινε στην Ευρώπη;». Πέθαινε ο κόσμος σαν τις μύγες. Έρμος, μόνος και αβοήθητος. Στις ΗΠΑ, στην Γαλλία, στην Ιταλία παντού. Εδώ τραγουδούσαμε. Υπήρχε ταλαιπωρία δεν λέω αλλά υπήρχε πολύ μεγάλη κοινωνική εγρήγορση και πάνδημη στήριξη της προσπάθειας. Και βέβαια απτά αποτελέσματα. Μια αποφασισμένη κυβέρνηση με έμπνευση και πειθώ. Μια αντιπολίτευση που συναινούσε. Με τον υπόγειο πόλεμο στη ψύξη. Μια απιθάνου αποτελεσματικότητος για τα ελληνικά δεδομένα πολιτική προστασία που δημιούργησε η κυβέρνηση σχεδόν από παρθενογένεση. Με την πληροφορική να μπαίνει στη μάχη σε μια χώρα με καθυστερημένες και σκουριασμένες δομές και να κερδίζει. Με τον παράλυτο δημόσιο μηχανισμό να γίνεται ξαφνικά ένας καλοκουρδισμένος και συντονισμένος στρατός. Με δημόσιους λειτουργούς να δείχνουν αυταπάρνηση και να διαψεύδουν έμπρακτα την ισοπεδωτική μυθολογία. Με το περιφρονημένο ΕΣΥ να λάμπει. Με τη κυβέρνηση να αλλάζει , στο φτερό ,ακόμα και την ιδεολογική της γραμμή σε αυτό το θέμα. Με έναν επικοινωνιακό γιατρό να μιλάει κατ’ ευθείαν στην βαθειά ψυχή. Να τον ακούνε όλοι. Δεν ήταν Θεός, δεν ήταν αλάθητος, αλλά ήταν ο δικός μας άνθρωπος. Στη θέση που του αρμόζει. Όταν αυτό που «συνέβαινε στην Ευρώπη» ήταν ένα δράμα και εδώ συνετελειτο ένα θαύμα. Με λάθη; ναι.  Με παραλείψεις; ναι.  Αλλά θαύμα πραγματικό. Δεν υπερβάλλω. Γιατί ξέρω πολύ καλά τα όρια δυνατοτήτων του Κράτους μας.Και σε εκείνη τη φάση ο πήχυς μπήκε πολύ ψηλά και τον περάσαμε.

• Ποια αλαζονεία; ποια μανία αυτοκαταστροφής τους έπιασε; πώς γύρισε το μυαλό τους; Ακόμα δυσκολεύομαι να το καταλάβω. Γιατί τους ξέρω και προσωπικά. Πέρα, από τις πολιτικές διαφορές μου , είχα εκτίμηση στις ικανότητες και το iq τους. Και σε εκείνη τη φάση είχα εκπλαγεί με το που έδειχναν.

• Μπορούμε να επανέλθουμε; Ναι μπορούμε. Ασφαλώς και μπορούμε. Τα πάντα διορθώνονται. Αρκεί να μη λέμε. «Συμβαίνει στην Ευρώπη…τι θέλετε να κάνουμε;».Και βέβαια να μην ανοίγουν άκαιρα, ηλίθια μέτωπα. Στη πολιτική όλα κρίνονται από το timing. Δεν αρκεί να έχεις δίκιο. Πρέπει να το διεκδικήσεις στη κατάλληλη στιγμή. Αλλοιώς έχει δίκιο ο αντίπαλος σου. Και είμαστε σε μια φάση που η χώρα δεν αντέχει τον ανομολόγητο υπόγειο πόλεμο που σήμερα διεξάγεται χωρίς κανόνες.Όπως το κατς.