Ο Χρήστος Χωμενίδης  είναι Συγγραφέας

Εάν δεν έχετε δει τα επτά βίντεο που κυκλοφόρησε η αξιωματική αντιπολίτευση υπό τον γενικό τίτλο «Η Απάτη των Αρίστων Αποκαλύπτεται», σάς συμβουλεύω να το κάνετε. Όχι για διασκεδάσετε με το δασκαλίστικο ύφος της παρουσιάστριας η οποία κουνάει το δάκτυλο στον λαό επειδή εμπιστεύθηκε απόφοιτους του Columbia αντί για παλαίμαχους φοιτητοπατέρες των καθ’ημάς πανεπιστημίων. Ούτε για να σάς ανέβει το αίμα στο κεφάλι με το θράσσς του Σύριζα να ορέγεται ξανά την εξουσία, ακόμα δεν έχει κλείσει χρόνος αφότου τον αποδοκίμασαν τρις οι Έλληνες. Ψύχραιμα να τα παρακολουθήσετε, με καθαρό βλέμμα.

Ασφαλώς πρόκειται για προπαγάνδα. Προφανώς οι επικοινωνιολόγοι του Αλέξη Τσίπρα παρουσιάζουν την πραγματικότητα κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του, αποσιωπώντας σημαντικές όψεις της, διεκτραγωδώντας άλλες, ποντάροντας στην κοντή μνήμη που έχει κάθε κοινωνία. Παρά ωστόσο -ή ίσως χάρη- στις ξύλινες διατυπώσεις, περνάει ένα μήνυμα συγκεκριμένο και εύληπτο για εκείνους στους οποίους απευθύνεται.

Ποιο μήνυμα;

Πως η Ελλάδα είναι μια χώρα μικρομεσαίων έτσι κι αλλιώς επιδόσεων. Πως κάθε εκσυγχρονιστική απόπειρα προώρισται στον τόπο μας να αποτυγχάνει ή να μένει μετέωρη. Ότι ισχυρότερος παίκτης σε όλα τα επίπεδα, από τη βιομηχανία μέχρι τον πολιτισμό, θα παραμένει εσαεί το κράτος. Το κράτος θα κόβει την τράπουλα, θα ευνοεί κάποιους και θα αποκλείει άλλους από το μοίρασμα των φύλλων.

Είτε ελεύθερος επαγγελματίας είσαι, είτε μισθωτός, είτε φέρελπις νέος τα όνειρα σου θα ευοδώνονται με τη σύμφωνη γνώμη του κράτους. Ανήκεις στα «λαϊκά στρώματα»; Η «αριστερή» κυβέρνηση θα σού προσφέρει λελογισμένα άρτο -επιδόματα- και άφθονο θέαμα ξιφουλκώντας εναντίον των «προνομιούχων». Κυρίως δε θα σε απαλλάσσει διά βίου από το άγχος του ανταγωνισμού και των αξιολογήσων.

Τρέφεις, αντιθέτως, τη φιλοδοξία να διακριθείς με τη δουλειά σου και να ανταμειφθείς για αυτήν, δίχως να εξαρτάσαι από καμία υπογραφή υπουργού είτε πληρεξουσίου του; Την πάτησες. Αποτελείς «ταξικό εχθρό». Θα υπερφορολογείσαι για λόγους κοινωνικής δήθεν δικαιοσύνης. Θα ενοχοποιείσαι για ό,τι πάει στραβά. Κι αν τυχόν βγάλεις «κιχ» διαμαρτυρίας που να ακουστεί πέρα από τον στενό σου κύκλο, θα στοχοποιείσαι και θα συκοφαντείσαι ανελέητα μέχρι να λουφάξεις οριστικά.

Ιδού τι θα σημαίνει «δεύτερη φορά Αριστερά» οψέποτε έρθει. Ευγνωμοσύνη χρωστάμε στους κ.κ. Τσίπρα και Πολάκη που μάς παρουσιάζουν το όραμά τους δίχως να μασάνε τα λόγια τους.

Τα οράματα και τα απωθημένα του Σύριζα διόλου δεν θα έπρεπε κανονικά να μάς απασχολούν στην παρούσα φάση. Επτά μήνες μετά την απομάκρυνσή του από την κυβέρνηση, η χώρα θα όφειλε να έχει γυρίσει οριστικά σελίδα. Αντί να μυρηκάζουμε το 2015 -να αδημονούμε για τις ηχογραφήσεις του κυρίου Βαρουφάκη από τα Eurogroup-, αντί να περιμένουμε την κατάθεση του Μάξιμου Σαράφη μετά ή άνευ κουκούλας, το βλέμμα μας θα έπρεπε να’ναι στραμμένο μπροστά.
Μην παρεξηγηθώ. Και για τα κωμικοτραγικά καμώματα που μάς έφεραν προ πενταετίας στο χείλος της καταστροφής έχουμε ακόμα πολλά να μάθουμε. Και για την υπόθεση “Novartis”. Και για το παραδικαστικό κύκλωμα, το οποίο αμφίβολο εάν έχει πάψει να βυσσοδομεί. Το να εμμένουμε όμως υπέρ το δέον στα παραπάνω προδίδει αν μη τι άλλο αφλογιστία.

Από το 2010, συγκροτήθηκε ένα μέτωπο από πολίτες προερχόμενους κι από τη φιλελεύθερη Δεξιά κι από το εκσυγχρονιστικό Κέντρο και από την ανανεωτική Αριστερά. Βασικό πρόταγμά του ήταν μια νέα Μεταπολίτευση, αντάξια του 1974 αν όχι και του 1909. Κρίσιμη παραδοχή του ότι η έβδομη χρεοκοπία του ελληνικού κράτους μπορεί και πρέπει να σημάνει το τέλος των χρόνιων παθογενειών του. Μπορεί και πρέπει να γίνει αφετηρία μιάς ολόπλευρης ανασυγκρότησης με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και καύσιμο τις ιδιαίτερες δυνατότητες, τα ξεχωριστά πλεονεκτήματα της χώρας και του λαού της.

Το μέτωπο αυτό αντιτάχθηκε με νύχια και με δόντια στον εθνικολαϊκισμό του Σύριζα και των αλήστου μνήμης ΑνΕλ. Πρωτοστάτησε στον αγώνα υπέρ του «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα, αγώνα ο οποίος εν πολλοίς φαλκιδεύτηκε από το παλιό πολιτικό σύστημα. Υποστήριξε τον Κυριάκο Μητσοτάκη και όταν διεκδικούσε την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και όταν είχε βάλει πλώρη για την πρωθυπουργία επειδή είδε στο πρόσωπό του έναν πολιτικό αποφασισμένο να προχωρήσει σε τολμηρές ρήξεις, σε γόνιμες υπερβάσεις. Αλοίμονο εάν τόση προσπάθεια αποσκοπούσε στο να φύγει απλώς ο Σύριζα. Πόσω δε μάλλον στο να λαφυραγωγηθεί το κράτος από τα «δικά μας παιδιά».

Η κρίσιμη μάζα που έβγαλε τη Νέα Δημοκρατία αυτοδύναμη στις 7 Ιουλίου 2019 ούτε στο «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» ομνύει, ούτε τις κραυγές των μετα-Μακεδονομάχων επιδοκιμάζει, ούτε ποτέ πίστεψε πως το προσφυγικό-μεταναστευτικό θα λυθεί με τη δημιουργία κέντρων-φυλακών και με την κατασκευή τειχών. Ούτε βεβαίως επένδυσε τις ελπίδες της στην ανέγερση ενός υπερμεγέθους καζίνο και δέκα συγκροτημάτων πολυτελών κατοικιών στο Ελληνικό.

Θα το διατυπώσω ευθαρσώς. Με την εξαίρεση συγκεκριμένων τομέων όπως αυτός της ψηφιοποίησης του δημοσίου και της αστυνόμευσης των λιγότερο προνομιούχων γειτονιών (τα αποτελέσματα της οποίας μένουν να φανούν), η κυβέρνηση μοιάζει να έχει χάσει τον βηματισμό της. Να έχει κιόλας κουραστεί. Εάν δεν ανασκουμπωθεί το ταχύτερο, εάν δεν βρει τον μεταρρυθμιστικό της οίστρο, κινδυνεύει να εκφυλιστεί σε μια λουστραρισμένη εκδοχή της παραδοσιακής Δεξιάς.

«Τι διαφορά έχει» αναρωτιόταν τις προάλλες ένας φίλος «να παραγγέλνεις τα πουκάμισά σου σε μετρ της υψηλής ραπτικής από το να τα αγοράζεις πέντε-πέντε στα Χαυτεία άμα φοβάσαι να σηκώσεις τα μανίκια; Πόσω δε μάλλον να τα λεκιάσεις; Για την ίδια μιζέρια μιλάμε.” Και στη διαχείριση της μιζέριας ο Σύριζα είναι καλύτερος.-

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  Δημοσιεύεται και στο capital.gr.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr