Γιώργος Αρκουλής

Αν δεν θέλετε να εκνευριστείτε, τότε αποφύγετε να επισκεφθείτε  το Κτηματολόγιο στην Ηλιούπολη, διότι θα νιώσετε την επιθυμία να πείτε – έστω ψιθυριστά – λόγια για τα οποία αργότερα θα μετανιώσετε – άσε που πλησιάζουν άγιες μέρες (και νύχτες) και δεν κάνει…

Έχουμε και λέμε: πας στο  υποκατάστημα της εν λόγω κρατικής φάμπρικας προκειμένου να επικυρώσεις – καταχωρήσεις ένα συμβόλαιο – ας πούμε – γονικής παροχής, αφού πρώτα υποχρεώνεσαι να μετρήσεις καμιά τριανταριά σκαλιά, αριθμός βάσανο για ηλικιωμένους. Εννοείται πως δεν μπορείς να αποφύγεις την εν λόγω περιπέτεια, ειδικά αυτό το διάστημα, επειδή  ο κόσμος φοβάται τον διπλασιασμό του φόρου μεταβίβασης ακινήτων, η κίνηση στα υποθηκοφυλακεία είναι πολύ ζωηρή.

Στέκεσαι στην ουρά (βεβαίως αυστηρά όρθιος/α) και περιμένεις την υπάλληλο να ξεμπερδέψει με τον πολίτη. Φτάνει η σειρά σου. Τακτοποιείς το χαρτομάνι αλλά διαπιστώνεις ότι χρειάζονται μεγαρόσημα, που δεν διαθέτει όμως το «μαγαζί».

Εκεί αρχίζει το βασανιστήριο: «Πρέπει να κολλήσετε πέντε ευρώ ένσημα»

Βγάζεις το τάληρο αλλά η απάντηση σού ανεβάζει την πίεση:

«Εμείς δεν έχουμε κύριε, θα πάτε στην Οικονομική Εφορία».

«Και πού είναι αυτή;»

«Ρωτήστε που βρίσκεται η ΔΟΥ και θα σας πουν».

Πράγματι, η Εφορία βρίσκεται σε πολύ μεγάλη απόσταση, που χωρίς αυτοκίνητο ή μοτοσυκλέτα δεν φτάνεις, αφού δεν υπάρχει συγκοινωνία που να ενώνει τις δύο υπηρεσίες. Οπότε, βγαίνεις, ψάχνεις για  ταξί στην κοντινή πλατεία – διότι δεν είναι όλοι προνομιούχοι- φτάνεις στην ΔΟΥ, αγοράζεις τα μεγαρόσημα, επιστρέφεις, ευτυχώς χωρίς να ξαναμπείς στην ουρά.

«Τα έφερα», λες θριαμβευτικά, ελπίζοντας ότι τα βάσανα λήγουν όπου να΄ναι. Αμ δε:

«Πρέπει να πληρώσετε 534,28 ευρώ».

«Μάλιστα»

Οπότε βγάζεις την χρεωστική σου κάρτα της Τράπεζάς σου, αλλά η υπάλληλος επισημαίνει τυπικά και με σοβαρότητα:

«Μόνο μετρητά. Δεν έχουμε POS»

«Μα δεν κρατάω τόσα χρήματα. Αλλωστε, η κυβέρνηση συνεχώς προπαγανδίζει ότι οι πληρωμές μας πρέπει να γίνονται με κάρτες».

«Eδώ μόνο μετρητά, ή επιταγή Τραπέζης»|.

«Και τι προτείνετε;», έχοντας χάσει πλέον την υπομονή σου.

«Θα πάτε σε ένα κατάστημα Τράπεζας, θα βγάλετε χρήματα με την κάρτα σας και ακολούθως θα τα δώσετε στον υπάλληλο, ώστε να σας δώσει επιταγή για λογαριασμό του υποθηκοφυλακείου με το ποσό που πρέπει να δώσετε».

Κρατιέσαι να μη βλαστημήσεις, αλλά σκέφτεσαι πως δεν θα βγει τίποτα, οπότε σπεύδεις για Τράπεζα, γνωρίζοντας ότι θα υποστείς και εκεί την βάσανο της ουράς κλπ.  Πριν βγεις ακούς την υπάλληλο να σου λέει:

«Έως τις 13.00 η ώρα είμαστε ανοικτά».

Ήταν ήδη μία παρά τέταρτο, οπότε την βλαστήμια δεν μπορείς να την αναχαιτίσεις, ευτυχώς ψιθυριστά. Ήδη έχεις χάσει – εκτός από την υπομονή σου- μισό μεροκάματο και έχεις…υποθήκη για άλλο μισό την επομένη!

Το ρεπορτάζ αυτό δημοσιεύεται επειδή το φίδι της γραφειοκρατίας ήταν και παραμένει δηλητηριώδες για τους πολίτες, αφού ουδείς κρατικός αφέντης δεν τολμά να του κόψει το κεφάλι. Όμως, το να ταλαιπωρείσαι, να εκνευρίζεσαι μόνο και μόνο προκειμένου να τα «ακουμπήσεις» στο κράτος,   είναι στιγμές που δεν αντέχεται. Δεν αντέχεται τι; Μα το να σε θεωρούν ηλίθιο και idiot…

ΥΓ: Να επισημανθεί ότι το σημερινό σημείωμα έχει στόχο να επισημάνει την κρατική ανεπάρκεια και ηλιθιότητα και όχι βεβαίως το υπαλληλικό προσωπικό. Άλλωστε, καθένας «χορεύει» υποχρεωτικά  με την μουσική που του «παίζουν»!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr