Αν υπάρχουν δύο έννοιες που θέτονται σταθερά προς διερεύνηση στην ζωή αυτές είναι η μνήμη και ο χρόνος. Ωστόσο, αν θέλουμε να προχωρήσουμε, θα πρέπει να αποβάλλουμε κάθε λαϊκή χροιά που συνοδεύει τις παραπάνω έννοιες και να τις δούμε κάτω από ένα διαφορετικό πρίσμα. Γιατί πρώτον η μνήμη δεν αφορά την ανάκληση συγκεκριμένων χρονικών τμημάτων-γεγονότων που έχει βιώσει κάποιος. Κι αυτό γιατί ο χρόνος που συμβαίνει ένα γεγονός δεν είναι διακριτός και συνεπώς δεν είναι ούτε απομονώσιμος. Κι εδώ είναι που έρχεται ο άνθρωπος που θέλει να σταθεί πάνω από αυτές τις δύο έννοιες. Που θέλει να σταθεροποιηθεί. Να πατήσει στέρεα.

Και έτσι αρχίζει να στήνει όρια στον χρόνο ως Χρόνο θέλοντας να ελέγξει κάτι που από την ίδια του την φύση είναι ανεξέλεγκτο και αδιάστατο. Η πιο προσφιλή τακτική του ανθρώπου είναι να αρχίσει να αποστασιοποιείται οντολογικά-υπαρξιακά από τον χρόνο. Και για να συμβεί αυτή η έξοδος από τον χρόνο, ο άνθρωπος τοποθετεί τον εαυτό του μέσα σε διάφορους ρόλους, σε απομονωμένα τμήματα της ζωής. Σε χώρους-χρόνους με δεδομένες διαστάσεις, υποτμήματα του συνόλου γιατί μέσα από τους ρόλους αυτούς η ύπαρξη του εύκολα καθορίζεται. Μ’ αυτόν όμως τον τρόπο ο ίδιος ο άνθρωπος σταδιακά φτάνει να φιμώνει την κίνηση και την εναλλαγή. Γιατί σταθεροποιείται. Γίνεται δηλαδή όχι ένας ολόκληρος άνθρωπος. Αλλά ένα τμήμα. Κάτι σταθερό. Κάτι ακλόνητο. Κάτι που παύει να έρχεται. Που παύει να κινείται. Κάτι που συνεπώς δεν είναι Χρόνος. Για τον άνθρωπο η ανεξέλεγκτη έννοια του χρόνου, χωρίς να παύει να υφίσταται, γίνεται λιγότερο λεηλατική και λιγότερο επώδυνη.

Ο άνθρωπος νομίζει πως έτσι τιθασεύει το χάος μέσα στο οποίο βρίσκεται. Επιβάλλοντας κανόνες και νόμους της δικής του ατομικής ύπαρξης. Γύρω μας βλέπουμε ανθρώπους, σίγουρους και βέβαιους για τα πάντα, να προσπαθούν να επιβάλλουν αυτή την βεβαιότητα, μόνο και μόνο για να βρεθούν εγγύτερα και σθεναρότερα μέσα σε μία αυταπάτη. Κι όμως στην πραγματικότητα ο άνθρωπος βρίσκεται σε αυτή την υπέροχη απόλυτη σύγχυση. Δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να ισορροπεί πουθενά. Δεν έχει καν την δυνατότητα να προβλέπει ούτε την επόμενη κίνησή του. Θα περίμενε κανείς ότι κάτι τέτοιο θα μας καθιστούσε ευάλωτους στους κόλπους της ζωής. Όμως κάθε άλλο. Αυτή η αδυναμία μας είναι και η αρμονία της ανθρώπινης φύσης. Γιατί εν τέλει Χρόνος είναι αυτό που ζούμε αλλά και αυτό που έρχεται και μνήμη είμαστε εμείς οι ίδιοι. Γιατί δεν έχουμε μνήμη. Είμαστε μνήμη. Είμαστε αυτοί που επιτρέπουν στον χρόνο να έρχεται.

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr