Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

Απόψε γύρω στις 9 θα πούμε δύο λόγια προλογίζοντας τα εγκαίνια της αναδρομικής έκθεσης του Σταύρου Ιωάννου που οργανώνονται στη γκαλερί Ευριπίδης ( Ηρακλείτου και Σκουφά ). Δέκα χρόνια από τον θάνατο του. Θέμα των έργων – ή και άλλοθι – το τοπίο. Της Αίγινας κυρίως, αυτού του ακαταπόνητου νησιού που συνοψίζει με το ηλιακό φως ή το φεγγερό σκοτάδι του όλες τις ευλογίες του τόπου μας.

Υπενθυμίζω ότι ο Σταύρος (1945 – 2009), μαζί με τον Μάκη Θεοφυλακτόπουλο, υπήρξαν οι κορυφαίοι της μεγάλης τομής που σημειώθηκε στην ζωγραφική μας γύρω στα 1970. Μιας ζωγραφικής που προχωράει πέρα από το φολκλόρ και γίνεται αναπόφευκτα πολιτική ακόμα κι αν εμπνέεται από ένα ηλιοβασίλεμα ή μια φιγούρα στο χώρο. Λίγο αργότερα ο Λάππας στην γλυπτική και ο Μπάικας στη στιλπνή πλην αινιγματική εικονοποιία πρότειναν μιαν άλλη φόρμα πλην της κορεσμένης “ηρωικής”.

Τίτλος – ενδεικτικός – του κειμένου μου από τον κατάλογο που κυκλοφορεί: Το τοπίο σαν Λαβύρινθος.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr