Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

Εσύ έβγαλες το διαδικτυακό σου, υπερσύγχρονο ηλεκτρονικό μαστίγιο σήμερα από την τσέπη; Ασχολήθηκες με τα μπούτια της κοντής και άσχημης ινφλουένσερ που ίσως να παίζει η ζωή της ως πρώτη είδηση σχεδόν σε όλα τα ηλεκτρονικά περιοδικά; Εσύ θα κάνεις το εμβόλιο; Όχι; Ανήκεις δηλαδή στους «ψεκασμένους» και δεν έχεις κοινωνική συνείδηση; Μπορεί και να ξεκίνησες δική σου ομάδα, όπου «σταυρώνεις» όποιον δεν συμφωνεί με τις απόψεις σου, που τόσο σε έχουν συνεπάρει και θέλεις να δείξεις τον σωστό δρόμο και σε άλλους; Πω πω, Θεέ μου, τι ζούμε; Αυτός είναι ο ελεύθερος, γεμάτος «πλουραλισμό» κόσμος; Ο κόσμος που φαντάστηκαν οι πρώτοι άνθρωποι, οι φιλόσοφοι, οι καλλιτέχνες, οι αυθεντικά ελεύθερα πνευματικοί; Δεν νομίζω… και πάλι, γνώμη μου, γνώμες μας, γνώμη σου.

Θυμάμαι πριν από χρόνια, όταν είχαμε ξεκινήσει να «ποστάρουμε» φωτογραφίες και τραγούδια στο φατσοβιβλίο, γελούσαμε, γράφαμε όμορφα σχόλια και δεν πρόσβαλλε κανείς κανέναν, δεν διόρθωνε τα ορθογραφικά του λάθη, δεν έβγαζε την «χολή» του, δεν το έπαιζε φωτεινός παντογνώστης. Λειτουργούσε κάτι σαν κοινωνικό, ηλεκτρονικό ημερολόγιο και δεν είχε επιρροή, όπως δεν προκαλούσε αντιδράσεις με τρομερό και φοβερό απόηχο όπως συμβαίνει στις μέρες μας. Απογοητευτικό…

Πού πήγε η αυθεντική ελευθερία λόγου, πού πήγε η ανταλλαγή απόψεων με σεβασμό απέναντι στον «συνομιλητή»; Αυτό που παρατηρώ τελευταία είναι η δίψα για «διαδικτυακές δίκες» και σχολιασμό που παραπέμπει σε ιερά εξέταση και μεσαιωνικές διαδικασίες. Ξέρετε, η επικοινωνία είναι ιερό αγαθό, που έχει τους δικούς της κανόνες. Ακόμη και το παραμικρό «και» σε μια πρόταση, αν τοποθετηθεί λάθος, αλλάζει όλη την έννοια. Οι παρεξηγήσεις δίνουν και παίρνουν, η παραπληροφόρηση εξίσου, μια υπεργαλαξιακή σαλάτα από άκυρες και αβάσιμες πληροφορίες. Αλλά, έτσι γίναμε… καταντήσαμε να γράφουμε ατελείωτα κατεβατά, να λείπει η προσωπική επαφή, να τρέχουν οι ζωές μας γύρω από ένα ηλεκτρονικό σύννεφο που εξαρτόμαστε πια από αυτό, εφόσον έχει γίνει η προέκταση του χεριού μας και δυστυχώς του μυαλού μας. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απέξω, προς Θεού. Είμαι κι εγώ ένα κοινωνικό ον που συμβαδίζει με την εποχή του…

Δεν γίνεται να συμφωνούμε όλοι με όλους. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε όλοι τα ίδια ερεθίσματα, κοινωνικές καταβολές, πεποιθήσεις, ακούσματα, γνώσεις, πολιτικές απόψεις, κολλήματα, μυαλό. Καλό θα ήταν να φιλτράρουμε ότι ακούμε και να απομονώνουμε αυτά που μας αφορούν και μας ταιριάζουν ή όχι. Νομίζω πως ο φανατισμός δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν και δεν οδήγησε τον κόσμο στον διαφωτισμό… και μην ακούσω κανέναν από εσάς να με χαρακτηρίσει ως υπερβολική και ανιστόρητη… μπορείς πάντα να διατυπώνεις την γνώμη σου με σεβασμό και δεν χρειάζεται να «ξεκατινιάζεσαι» δημοσίως. Κάνε την συζητησούλα σου ιδιωτικά, ήρεμα ή όχι, πες τα στο άτομο που δεν συμφωνείς, όμορφα και ωραία, χωρίς να επηρεάζεις άλλους τόσους που δεν σε ξέρουν, δεν γνωρίζουν τον τόνο σου, το υπόβαθρό σου. Σταμάτα να βάζεις τους συνανθρώπους σου σε «κουτάκια» και να βγάζεις γρήγορα και απόλυτα συμπεράσματα. Ξέρετε, ποτέ δεν ξεκινάς να γράψεις κριτική για κάτι ή κάποιον όταν δεν  γνωρίζεις το βιογραφικό του, την πορεία του, την αληθινή ιστορία του. Οι λέξεις προδίδουν, και ενίοτε ανυψώνουν ή καταστρέφουν. Τώρα δε, περισσότερο από ποτέ.

Θα μου πείτε «και τι μας προτείνεις δηλαδή εσύ τώρα; Να βγούμε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να μην ξαναγράψουμε ούτε και;». Όχι βέβαια, μην φτάνουμε στα άκρα. Αυτός είναι και ο σκοπός, να απομακρυνθούμε από τα άκρα, τους φανατισμούς, την απολυτότητα, την κακία, τις υπερβολές, συναισθήματα και καταστάσεις του μυαλού που προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας επιβάλλουν… Ας μάθουμε να ζούμε ο ένας με τον άλλον, με τον λιγότερο έξυπνο, τον λιγότερο μορφωμένο και σε περίπτωση που δεν μας αρέσει, ας κάνουμε την αυτοκριτική μας. Έχουμε πάντα ένα «κουμπάκι» στην διάθεσή μας να μην σε κάνουμε φίλο, να σε αποκλείσουμε από την ηλεκτρονική μας ζωή… όχι όμως να φτάνουμε σε σημείο να σε κάνουμε «ρόμπα» και να εκμεταλλευόμαστε την αντίθετη γνώμη και τον σχολιασμό για να ασκήσουμε παραδειγματισμό μέσω τιμωρίας για να βλέπουν και να μαθαίνουν και οι υπόλοιποι. Για όλα υπάρχουν όρια και αυτά έχουν καταπατηθεί προ πολλού.

Ναι, σαν ενεργή πολίτης του κόσμου εν έτη 2021 στεναχωριέμαι και απογοητεύομαι και με απασχολεί αυτή η σαθρή ηλεκτρονική πραγματικότητα. Επιμένω να προωθώ τις απόψεις μου με χιούμορ, με την ελαφρότητα που αρμόζει σε αυτό το ηλεκτρονικό «πολυεργαλείο» και αρνούμαι να προσηλυτίσω, να φανατίσω ή ακόμη και να έρθω σε έντονη αντιπαράθεση με τους wannabe στοχαστές, επιβάλλοντας την γνώμη μου με το «έτσι θέλω». Η ζωή είναι ωραία και έχει σοβαρότερες «αρένες» για να παλέψει κανείς. Το διαδίκτυο είναι μια εντελώς παρεξηγημένη εικονική πραγματικότητα που δεν χρησιμοποιείται σωστά από τους περισσότερους, οι οποίοι δυστυχώς αδιαφορούν πλήρως για την σωστή χρησιμότητά του… και όπως λέει και η κλασική «παροιμιώδης» διαφήμιση πολύ γνωστού ελληνικού καφέ «έκαστος στο είδος του, και ο Λουμίδης στους καφέδες».

Make love not war. (1967)

DELIVERY  2241003600  8:00-16:00 & 19:00-22:00