•Και γιατί όχι; μια χαρά το ακούω. Νέος, ωραίο παιδί, πολύγλωσσος, άριστος μαθητής στο Κολλέγιο Αθηνών, καλοσπουδασμένος, μαθηματικά, στρατηγική ανάλυση, μετριοπαθής λόγος, αμερικανικός αέρας πετυχημένος, αυτάρκης. Δεν έχει ανάγκη το Κράτος για να ζήσει. Ό,τι πρέπει για να περάσει πειθαρχικό και να τιμωρηθεί αυστηρά όπως πρότεινε ο κύριος τάδε συνεργάτης του Νίκου Φίλη εκφράζοντας γνήσια τη «βαθιά ψυχή» του κόμματος. Γιατί επιδίδεται σε «προσωπική εκστρατεία» ενώ οι άλλοι επιδίδονται σε απρόσωπη. Πώς προέκυψε αυτός ο παρείσακτος στα άγια των Αγίων; Ένας ντεμέκ αριστερός από τα αμερικανικά μεγαλοαστικά σαλόνια; πώς τολμά να χωθεί ανάμεσα στα παιδιά του λαού; Και επιπλέον ας ψιθυρίσουμε. «Είναι και gay με σταθερη σχέση και δεν το κρύβει ο αθεόφοβος». Αντί να το κρατήσει για τον εαυτό του,όπως θα έκανε κάθε σωστός αριστερός, λέει ότι αυτή είναι η ζωή του και δεν την παζαρεύει. Είπαμε είμαστε υπέρ των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ εμείς οι πουροιί αριστεροί αλλά όχι κι έτσι αδερφέ μου… too much too much αγαπητέ. Κι ας λέει ο Πολάκης.

•Μην ανησυχείτε. Δεν πρόκειται να εκλεγεί. Με ένα εκλογικό σώμα που οι φατρίες το θέλουν όσο γίνεται στενότερο, μη χαθούν τα ιστορικά προνόμια, οι υποψηφιότητες αυτές δεν περπατάνε.

•Τι κομίζει ο Κασσελάκης. Τον άνεμο μιας αιώνια μειοψηφικής αλλά εμπνευσμένης αμερικανικής αριστεράς με την ιδιαίτερη ιστορία της. Κάτι από τον Μπέρνι Σαντερς, την Οκάσιο Κορτέζ και τους Justice Democrats. Με μια προσθήκη. Ξεκάθαρη και ρεαλιστική ατζέντα. Όλοι αυτοί βέβαια στην Αμερική αποφεύγουν τη λέξη σοσιαλισμός όπως ο διάβολος το λιβάνι. Αλλά είναι ειδικές οι συνθήκες. Κι εδώ άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρησιμοποιεί ποτέ τη λέξη αυτή. Τζιζ. Η πλατφόρμα του Στέφανου είναι ακόμα ελλιπής, αρκετά ρηχή, ελάχιστα οραματική. Καλύτερη όμως από την απερίγραπτη θολούρα όλων των συνυποψήφιων του. Είναι όμως ενδιαφέρουσα περίπτωση έστω και χάριν της συζήτησης. Και πάντως πλεονεκτεί αντικειμενικά των άλλων. Από κάθε άποψη.