Ίσως είναι η πρώτη φορά που γράφω τις σκέψεις μου και τις κοινοποιώ, αλλά αυτή τη φορά νιώθω την ανάγκη να τις μοιραστώ…

Τους τελευταίους 5 μήνες ζω με έντονους μυϊκούς πόνους σε διάφορα σημεία του σώματος, σε βαθμό που έχω χάσει πλήρως την ανεξαρτησία μου. Ίσως έχετε προσέξει άλλωστε ότι δεν ανεβάζω πια καινούργια φωτογραφικά έργα.

Την ίδια ιστορία είχα περάσει και πέρυσι με άλλους 5 μήνες σε ακινησία.

Μετά από πολλές επισκέψεις σε διάφορους γιατρούς, ορθοπεδικούς, ρευματολόγους, νευρολόγους, ψυχιάτρους και πολυάριθμες εξετάσεις που δεν έδειξαν τίποτα… κατέληξαν στην, εξ αποκλεισμού, διάγνωση της Ινομυαλγίας. Ένα σύνδρομο άγνωστης αιτιολογίας, (όχι αυτοάνοσο, ούτε ρευματοειδούς φύσεως), που επηρεάζει τους νευροδιαβιβαστές πόνου του εγκεφάλου. Δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες…

Κατάλαβα όμως ότι είναι ένα σύνδρομο που στην Ελλάδα είναι άγνωστο ή ίσως δεν ενδιαφέρει και πολύ την επιστήμη καθώς το αποδίδουν συχνά σε ψυχοσωματικά αίτια. Να σημειωθεί βέβαια ότι η ψυχική υγεία επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό το σύνδρομο, αλλά δεν αποτελεί αίτιο παρά έναυσμα.

Τις τελευταίες 2 εβδομάδες βρίσκομαι σε φάση θεραπείας και τα πράγματα είναι καλύτερα.

Γράφω για όλη αυτή τη κατάσταση γιατί θέλω να μοιραστώ τις σκέψεις μου πάνω σε αυτό. Δεν γνωρίζω ποιο θα είναι το μέλλον. Δεν γνωρίζω αν θα υπάρξουν κι άλλες εξάρσεις και σε τι βαθμό θα επηρεάσουν την καθημερινότητα μου. Το γεγονός αυτό με τρομάζει καθώς δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να κάνω σχέδια για το μέλλον. Από την άλλη νιώθω ανακούφιση γιατί ξέρω τώρα πια ότι δεν έχω υποχρέωση να έχω μεγαλεπήβολα σχέδια κυνηγώντας πτυχία και επιτυχίες. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι γεμάτο αγάπη, κατανόηση και υποστήριξη και νιώθω υπέρ τυχερή και ευγνώμων. Μεγάλωσα όμως κυνηγώντας την αριστεία. Όχι επειδή μου επιβλήθηκε ποτέ. Ήταν καθαρά η ανάγκη μου να αποδείξω ότι η αναπηρία μου δεν αποτελεί εμπόδιο για την επιτυχία!

Ζούμε σε ένα κόσμο που η αναπηρία αποτελεί μείον από τη στιγμή της γέννησης. Ζούμε σε ένα κόσμο που κρίνουμε τους ανθρώπους από την εξωτερική εμφάνιση χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα για αυτούς. Ζούμε σε ένα κόσμο που έχουμε την ανάγκη να βάζουμε ταμπέλες στους ανθρώπους για να νιώθουμε εμείς πιο άνετα. Ζούμε σε ένα κόσμο που τα χαρτιά και τα πτυχία είναι πιο σημαντικά από τα όνειρα και τις επιθυμίες μας. Δεν θέλω να με ορίζει αυτός ο κόσμος (παρόλο που γνωρίζω ότι αυτό είναι πρακτικά αδύνατον).

Είμαι 22 και δεν έχω ιδέα ποιο θα είναι το μέλλον μου. Ξέρω όμως ότι θέλω να ξυπνάω το πρωί χωρίς πόνο. Ξέρω ότι θέλω να κάνω τα πράγματα που με ευχαριστούν και να είμαι με τους ανθρώπους που αγαπώ. Αυτά είναι τα θέλω μου. Τόσο απλά…

Σας φιλώ

Νάσια