Πάνος Μπιτσαξής

Φτάσαμε αισίως στην 25^η Μαρτίου του σωτηρίου έτους 2019. Πίσω από τα μικρόφωνα και τις κάμερες των τηλεοπτικών συνεργείων θα συνωστίζονται για πολλοστή φορά οι «επίσημοι» με τις γνωστές στερεότυπες δηλώσεις τους για την επανάσταση του 1821. Οι πλέον συντηρητικοί θα προσθέτουν και την θρησκευτική νότα για την διπλή γιορτή, την εθνική παλιγγενεσία και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Κάθε χρόνο παίζεται το ίδιο επετειακό έργο. Δεν υποτιμώ την σημασία του. Η μνήμη, οι αγώνες των προγόνων, ακόμα και με μια δόση μυθοπλασίας, είναι απαραίτητα στοιχεία για την συνοχή και την ιστορική συνέχεια των εθνών. Οι διαμαρτυρίες στις παρελάσεις θα είναι και αυτές στοιχείο του φολκλόρ της περίστασης.

Δεν μπορώ να ξεχάσω την 25^η Μαρτίου του 2012, όταν αναγκάστηκα εκών άκων να εκπροσωπήσω την κυβέρνηση στην δοξολογία και την παρέλαση στο Αγρίνιο. Η Εκκλησία πήγε σχετικά καλά, αν και ο επιχώριος Μητροπολίτης δεν απέφυγε στο κήρυγμά του να στηλιτεύσει εμμέσως πλην σαφώς την λιτότητα, προς μεγάλη μου δυσαρέσκεια. Στην παρέλαση, όμως, έφαγα το κράξιμο της αρκούδας. Θυμωμένοι Συριζαίοι με αγριεμένες φάτσες φώναζαν «Δεν σε θέλει ο λαός, παρ’ το Μπιτσαξή και μπρος!». Υπέμεινα ψύχραιμα και στωικά την κατάσταση υπό την προστασία δεκάδων αστυνομικών. Ένας, μάλιστα, μου φώναξε «Θα πας να μου πληρώσεις τους φόρους». Δεν άντεξα, και με θυμωμένο ύφος του είπα «Να ‘ρθεις εσύ να πληρώσεις τους δικούς μου». Φέτος είναι πολύ πιθανόν οι Συριζαίοι κυβερνητικοί εκπρόσωποι να υποστούν τα ίδια. Θα ‘πρεπε να νιώσω μια χαιρεκακία και κάπου την νιώθω, άνθρωπος είμαι, μου ‘ρχεται στο μυαλό το «όπως στρώσατε θα κοιμηθείτε», μέχρι του ορίου, ανακτώντας τη νηφαλιότητα πνεύματος, να διαφωνώ ριζικά με προπηλακισμούς και ύβρεις.

Στις πανηγυρικές δηλώσεις για μια ακόμη φορά θα ξεχάσουμε και ίσως έτσι πρέπει να κάνουμε, δεν ξέρω, την μισή αλήθεια. Ότι η επανάσταση του 1821 χαρακτηρίστηκε, εκτός από τους αγώνες κατά των κατακτητών από 5-6 εμφυλίους, με ανάλογο φόρο αίματος. Ότι κατακτήσαμε την ελευθερία μας χάρις στην παρέμβαση της τότε Τρόικα. Ότι η Τρόικα, μεταξύ των άλλων, που μας έσωσε στη ναυμαχία του Ναυαρίνου, όταν η επανάσταση είχε στην ολότητά της κατασταλεί, μας έσωσε για να προστατεύσει και τα δάνεια που είχαν δοθεί, τα οποία χρειάστηκαν 100 χρόνια για να αποπληρωθούν, και το μεγαλύτερο μέρος τους «φαγώθηκε» από τις διάφορες ελίτ, που τα διαπραγματεύτηκαν. Ότι η πρώτη πράξη της εθνικής μας ανεξαρτησίας, το πρώτο επίσημο κείμενο, το οποίο υπέγραψε η Ελλάδα ως χώρα, ήταν μια σύμβαση δανείου. Το αποκαλώ «προπατορικό δάνειο». Ότι ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε από τους Μαυρομιχαλαίους. Ότι ακολούθησε μια σκοτεινή περίοδος, που δεν διδάσκεται στα σχολεία, την οποίαν την αναλύουν στα «ψιλά» οι ιστορικοί, υπό την ονομασία «περίοδος της αναρχίας». Ευγενής τίτλος για να περιγράψει μια κατάσταση ασυδοσίας και αυθαιρεσίας, όπου κυριαρχούσε το δίκαιο του κάθε ισχυρού τοπάρχη. Ότι από την περίοδο της αναρχίας δεν βγήκαμε μόνοι μας, δεν είχαμε τις δυνάμεις να το κάνουμε, αλλά μας έσωσε πάλι η ξένη παρέμβαση. Μια ακόμα Τρόικα. Η τριανδρία της αντιβασιλείας του Όθωνα και της Αμαλίας, που ανέλαβε να ανορθώσει την Ελλάδα μισήθηκε πολύ, αλλά είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, τότε δημιουργήθηκε αυτό που ονομάζουμε ελληνικό κράτος, την μεταρρύθμιση του οποίου προσπαθούμε να πετύχουμε χωρίς αποτέλεσμα παραμονές συμπλήρωσης 200 ετών «ανεξαρτησίας».

Η αλήθεια μερικές φορές είναι οδυνηρή. Είναι, όμως, προτιμότερη από την εθελοτυφλία. Η αλήθεια είναι δίδαγμα. Η εθελοτυφλία είναι αυταπάτη. Στην χώρα μας αποφεύγουμε να αποκομίσουμε το οποιοδήποτε δίδαγμα από την ιστορία και το παρελθόν μας. Προτιμούμε να κραυγάζουμε, προτιμούμε τον ανέξοδο, τον δήθεν πατριωτικό, παροξυσμό χωρίς επαφή με την πραγματικότητα, χωρίς σχέδιο, χωρίς προοπτική.

Έχω κυριολεκτικά απηυδήσει με την ιδιοτέλεια και την εκούσια παραπλάνηση του «δημοσίου διαλόγου». Προδότες και ριψάσπιδες εναντίον των ψευτοπατριωτών και της τζάμπα μαγκιάς τους. Προστάτες του λαού και όργανα του κεφαλαίου και των ελίτ. Κούφια λόγια και επαγγελίες του αδυνάτου ένθεν και ένθεν. Λόγια του αέρα και φρούδες προσδοκίες. Δεξιοί, που προσποιούνται τον αριστερό, και αριστεροί, που ψάχνονται αριστερά και δεξιά. Κάθε κουταμάρα και κάθε σούργελο στο προσκήνιο του δημοσίου ενδιαφέροντος. Τα ρουσφέτια μεν κατά των ρουσφετιών δε. Δηλητήριο σκανδαλολογίας τσουβαλιάζει δικαίους και αδίκους. Περιφρόνηση των θεσμών. Αυτά είναι ο δημόσιος διάλογος.

Πορευόμαστε για μια ακόμα φορά με τις σημαίες από νάιλον του Σαββόπουλου και με τα ταμπούρλα του Άξιον εστί, μόνο που τα ταμπούρλα είναι δίχως ήχο.

22 Μαρτίου 2019

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr