• Ευτυχούμε να έχουμε στη χώρα μας ουκ ολίγους πρώην πρωθυπουργούς. Μεταξύ αυτών τον αειθαλή Κώστα Σημίτη και τον συμφοιτητή μου και παιδιόθεν γνώριμο Κώστα Καραμανλή. Οι μητέρες μας, η Ελένη η μάνα μου και η αγαπητή στα παιδικά χρόνια κυρία Αλίκη του Κώστα, ήταν πολύ στενές φίλες και πολύ στενοχωριόντουσαν που εγώ λοξοδρόμησα και ποτέ δεν ακολούθησα την δεξιά. Τι να κάνουμε αυτά έχει η ζωή. Ήμουν «αγύριστο κεφάλι».

• Μεταξύ των δυο διεξήχθη αυτές τις μέρες, δυστυχώς υπό την γενική αδιαφορία, ένας άκρως ενδιαφέρων διάλογος για τις ελληνοτουρκικές διαφορές. Κόσμιος, πολιτισμένος και ουσιώδης όπως τους αρμόζει. Άκρως ενδιαφέρων γιατί φωτίζει τις πίσω σκέψεις που καθορίζουν πάντα την ροή της ιστορίας.

•Το 1999 ο Σημίτης συνέδεσε στο Ελσίνκι την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας (τότε ήταν ζωντανή) με την επίλυση στη Χάγη των διαφόρων για τις θαλάσσιες ζώνες και τα «συναφή θέματα». Μια λέξη ,η λέξη «συναφή»,κάνει και τη διαφορά. Γιατί πολλά είναι τα «συναφή» θέματα. Τώρα ο Σημίτης μας λέει : «Χάθηκε η μεγάλη ευκαιρία η συγκυρία τώρα είναι δυσμενέστερη».

Ο Καραμανλής το 2004 απέφυγε το Ελσινκι.Προτίμησε την έναρξη του γνωστού ελληνοτουρκικού διαλόγου που υποτίθεται ότι σήμερα συνεχίζεται.Είπε πως δεν θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί να θέσουμε μόνοι μας στη κρίση Δικαστηρίου κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.Στην ουσία είπε πως ανεξάρτητα από τις σημερινές εξελίξεις δεν απεμπολήσαμε τίποτα ενώ με τη Χάγη θα είχαμε δώσει πολλά.

Βέβαια και οι δυο λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο.Γιατί ούτε η Τουρκία ήθελε τη Χάγη αλλά ο Σημίτης πιστεύει πως αν είχε πιεστεί θα την είχε αποδεχθεί.Ο Καραμανλής πίστευε πως η «μη λύση»είναι ίσως προτιμότερη από μια λύση Χάγης.

• Ποιος είχε δίκιο; Ένα δικαστήριο μόνο μπορεί να το κρίνει.Ο Ναστρεντιν Χότζα. Είχε ακούσει τον πρώτο διάδικο και είπε «δίκιο έχεις». Άκουσε τον αντίδικο και είπε «και σύ δίκιο έχεις». Επενέβη ένας τρίτος και του είπε Χότζα μου δεν μπορεί να έχουν και οι δυο δίκιο. Και σύ «δίκιο έχεις» απεφάνθη ο Ναστρεντιν. Τούρκος κατης ήταν. Ήξερε τι έλεγε.

• Δεν αποφεύγω το θέμα. Πάντα ήμουν της άποψης ότι η επίλυση των διαφορών είναι προτιμότερη από την διαιώνιση τους. Όπως λέμε στη δικηγορία. Ο καλύτερος συμβιβασμός είναι αυτός στον οποίο αμφότερα τα διάδικα μέρη είναι δυσαρεστημένα και θεωρούν και τα δύο ότι «αδικήθηκαν».