• Όσο εξελισσόταν το πρόβλημα της επιδημίας τόσο μου ερχόταν στο μυαλό ο Κινέζος δάσκαλος της στρατηγικής. Ο Σουν Τζου. Η μεγαλύτερη τέχνη του πολέμου είναι να υποτάσσεις τον εχθρό χωρίς μάχη.Έτσι είπε το πάλαι ποτέ και το ρητό έμεινε στην ιστορία. Είχαμε αυτή τη δυνατότητα αλλά τον αγνοήσαμε. Μπορούσαμε να κερδίσουμε αυτό το πόλεμο χωρίς αιματηρή μάχη. Υψώνοντας μόνο τα κατάλληλα φράγματα. Δυστυχώς, οι στρατηγοί του πολέμου τα έκαναν μαντάρα.

• Τώρα είναι αργά γι’ αυτές τις σκέψεις. Είμαστε σε πόλεμο και ο πόλεμος αυτός είναι τραχύς και είτε μας αρέσει , είτε όχι θα έχει διάρκεια. Έχει απώλειες, έχει θυσίες, έχει κινδύνους. Οποιοι δεν το κατάλαβαν από την αρχή το καταλαβαίνουν τώρα. Η Θεσσαλονίκη είναι η μάχη της εμπροσθοφυλακής. Αλλά δεν είναι η μόνη.

• Στον πόλεμο αυτό, το πρόβλημα είναι μια καινούργια ασυμμετρία. Ότι καλούμαστε να υπερβούμε την ίδια μας τη φύση. Την κοινωνική, την ερωτική, τη καθημερινή. Μαζί με τη μάχη για τον επιούσιο. Είναι ίσως πολύ πιο δύσκολο από το να έχεις μπροστά σου έναν ορατό εχθρό. Όμως, εμείς οι παλιότερες γενιές οφείλουμε να σκεφτόμαστε και με τη μάτια στο παρελθόν. Για σκεφτείτε έναν πατέρα ή παππού μας γεννημένο ας πούμε το 1890. Παιδί 7 ετών έζησε έναν καταστροφικό πόλεμο. Στην πιο καλή ηλικία στα 22 του πολέμησε στους βαλκανικούς πολέμους. Στα 28 στρατεύτηκε στο Α’ παγκόσμιο πόλεμο. Στα 30 βρέθηκε στη Μικρασιατική εκστρατεία. Μεγάλωσε στον εθνικό διχασμό και στα 45 του χρόνια στη δικτατορία του Μεταξά. 50 χρόνων είδε τη κατοχή και στα 55 τον εμφύλιο. Μετά τις μετεμφυλιοπολεμικές διαιρέσεις.Έφυγε κάποια στιγμή μέσα στη χούντα. Είναι γενιές που δεν τους απασχολούσε ο πόλεμος γιατί έμαθαν να ζουν συνέχεια, από το πρόλογο ως τον επίλογο του.

• Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει ο σημερινός περίεργος πόλεμος. Ξέρω, όμως, πως για να τον κερδίσουμε πρέπει να δείξουμε αντοχή, σύμπνοια και πειθαρχία. Γιατί ο πόλεμος αυτός, αν χαθεί, δεν αντιμετωπίζουμε μια ήττα στρατιωτική. Αντιμετωπίζουμε την παράλυση του κόσμου στον οποίο μάθαμε να ζούμε και στον οποίο θέλουμε να ξαναζήσουμε.