Δημήτρης Κατσούλας

Όχι μόνο επειδή διαθέτει μια θαυμάσια θέα προς τη θάλασσα κι έναν ορίζοντα ως πέρα μακριά το Πεταλίδι σκέτο καθρέφτη, όχι μόνο επειδή τα πεύκα, ο κήπος και το τρεχούμενα νερά από τις βρύσες με την κάμαρη είναι φυσικά αγαθά ανεκτίμητης αξίας που κάλλιστα κάποιος οφείλει να εκτιμήσει ως πανάκριβα δώρα της φύσης ζώντας μαζί τους, Καλοκαίρι γαρ και 24 του Ιούλη γράφει το ημερολόγιο με κάτι ζέστες που κτυπούν κόκκινο ένεκα αυξημένης υγρασίας, οπότε αποφασίσαμε σήμερα τον πρωινό μας καφέ να τον πάρουμε στο μπαλκόνι, αλλά και ως μία ακόμη  ένδειξη ότι από Δευτέρα αρχίζουμε να … διακοπάρουμε.

Θες οι δουλειές μας όπου ελάχιστο χρόνο μας επιτρέπουν να είναι κενός, θες το ότι η περιέργειά μας έχει αμβλυνθεί μέχρι σημείου που δεν παίρνει άλλο, αρκετούς μήνες τώρα σ’ αυτό το σπίτι δεν είχαμε προσέξει τις αλλαγές που έχουν προκύψει όσον αφορά στις ξύλινες πέργκολες στα απέναντι μπαλκόνια καθώς και τα άλλα συστήματα σκίασης που ομόρφυναν τη γειτονιά μας, απολαμβάνοντας εν μέσω χαμηλόφωνης κουβέντας τον καφέ μας.

Επί αρκετή ώρα τώρα παρατηρώ ένα χελιδόνι στο απέναντι μπαλκόνι κι επάνω ακριβώς από την κυρία είσοδο να κουβαλάει υλικά χτίζοντας με περίσσια μαστοριά τη φωλιά του. Προφανώς είχε αργοπορημένο ταξίδι από ό, τι υποθέτω,  εκμεταλλευόμενο όμως και την απουσία των ενοίκων.

Στα καλώδια της ΔΕΗ απέναντί μας μια άλλη συντροφιά πουλιών έχει στήσει ‘πόλεμο’ – φαντάζομαι από Οκτώβριο τι έχει να γίνει με τα σταφύλια του αμπελιού μας…, – χρησιμοποιώντας τα παμπόνηρα την αυλή μας ως… ‘αεροδρόμιο’.

Μερικά μέτρα μόνο και σε απόσταση ούτε εκατό μέτρων από το μπαλκόνι μέσα σε μια πυκνή τούφα πουρναριού, κοτσύφια, λαμπάδες, αετομάχια και ασπροκώληδες, έχουν πιαστεί μύτη με μύτη διεκδικώντας μια φλούδα από καρπούζι που έλαχε να πέσει από την δεμένη σακούλα σκουπιδιών που προόριζε η Μάριον για τον κοινόχρηστο κουβά. Είναι τα ίδια πουλιά τα οποία πιτσιρικάς που ήμουν τα έπιανα με τους φίλους μου χρησιμοποιώντας δόκανα μικρά με σκουλήκι ως δόλωμα καθώς και ξόβεργα με ειδική κόλα από αγκάθια δικής μας κατασκευής. Παρά τα τόσα χρόνια που πέρασαν από τότε, παρά τα γεωργικά φάρμακα (δηλητήρια) που ποτίζουν χρόνια τώρα τη γη για την εξολόθρευση αγριόχορτων, το περιβάλλον όπως φαίνεται δεν είναι ακόμα μολυσμένο, απόδειξη της παρουσίας αυτών των πουλιών και πολλών άλλων ακόμα άγριων ζώων.

Κι εκεί που ο ήλιος άρχισε να παίζει κρυφτό ανάμεσα στα πεύκα ανατέλλοντας, μια γάτα μας επισκέφθηκε περνώντας πολύ σιγανά ανάμεσα από τα πόδια μας, κι άλλη μετά προφανώς γιατί μυρίστηκαν δημητριακά ολικής άλεσης καλαμποκιού, βρώμης, λευκών μούρων για τα οποία τρελαίνονται.

Ζώντας κάποιος αυτά τα μικρά θαύματα, αυτές τις μικρές ομορφιές που είναι και το αλάτι της ζωής, αναρωτιέται γιατί τάχα ο Θεός δημιούργησε τη φύση με τις πολύχρωμες τριανταφυλλιές δίπλα μας που ευτυχώς μοσχοβολούν ακόμα; Γιατί δημιούργησε αυτούς τους περίτεχνους μαστόρους-τα χελιδόνια-με τις ψαλιδωτές ουρές, τις γάργαρες πηγές που πίνεις νερό από το κεραμίδι και δροσίζεσαι πραγματικά, γιατί δημιούργησε τις γάτες τις τόσο έξυπνες και χαδιάρες που πιάνουν κουβέντα με τους ανθρώπους ζητώντας ως αντάλλαγμα να τις κάνουμε μόνο φίλες; Τα ερωτήματα τίθενται ρητορικώς, μη αποκλειομένων βέβαια των απαντήσεων αλλά δεν χρειάζεται. Μου είναι αρκετό να απολαμβάνω σε όλη της την έκταση τη φύση ζώντας την, να θαυμάζω τα δημιουργήματά Του, να χαίρομαι όλα τα πλάσματά Του επί γης! Το μεγαλείο της ζωής εμπρός στα μάτια μου. Είμαι πλήρης.