Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Από το πρωί έχω ξυπνήσει με την αίσθηση πως κάτι ξέχασα. Μου είναι αδύνατον να θυμηθώ τί. Ανοίγω τα παράθυρα και έξω έχει κακοκαιρία. Εντάξει, «έχει κακοκαιρία», τελεία, έξω θα έχει κακοκαιρία, πού θα έχει, μέσα; Το προσπερνώ και συνεχίζω.

Φτιάχνω καφέ σε αργή κίνηση όπως τις ταινίες που περπατάει ο άλλος στο πάρκο αφηρημένος και δίπλα του τρέχουν παιδάκια, σκυλάκια και δρομείς που ετοιμάζονται για τον μαραθώνιο της Νέας Υόρκης. Α, ξέχασα να σας πω, στην φαντασία μου πάντα είμαι στο Σέντραλ Παρκ και χαζεύω τον κόσμο γύρω μου ταΐζοντας περιστέρια με τα ψίχουλα από το κουλούρι μου.

Τί ξέχασα, τί. Ανακατεύω τον καφέ μου σαν να κοιμάμαι όρθια …ίσως και να κοιμάμαι όρθια. Ανακατεύω τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ μου καφέ. Ό,τι να΄ναι.

Ανοίγω κινητά, τηλεοράσεις, υπολογιστές, θερμάστρες, φούρνους (προθέρμανσης για να φάμε και κάποια στιγμή…κάποτε αργότερα, τί, πεινάς ακόμα δεν άνοιξε το μάτι σου;!) και γενικά βάζω την μέρα σε κίνηση, αλλά σε κατάσταση ζόμπι.

Ενημερώνομαι για τα νέα της μέρας και το κουταλάκι εκεί, να ανακατεύει αφηρημένο τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ, το τονίζω, διπλό βαρύ γλυκό καφέ μου με γάλα εβαπορέ, αναλογία γάλακτος… να βελάξεις! Χαμένα ντιπ τα έχω. Εσείς, παρακαλώ πολύ, αυτό μην το δοκιμάσετε σπίτι σας.  Γίνεται το κατακάθι μια λασπομπεζοκαφετόπαστα και μετά καμιά καφετζού δεν μπορεί να πει φλιτζάνι της προκοπής.

Τα νέα της σημερινής ημέρας είναι σαν τα παλιά της χθεσινής συν μια κακοκαιρία επικών διαστάσεων που όμως μπήκε στο πλύσιμο.  Ο καφές πια δεν πίνεται.

Ίσως αυτό που προσπαθώ να θυμηθώ να είναι το όνειρο που με ξύπνησε.

Εκεί στο Σέντραλ Παρκ ακόμα τρέχουν. Το φαγητό είναι στον φούρνο του και γω στο παγκάκι μου.

Και η ζωή συνεχίζεται. Του χρόνου λέω να τρέξω και γω στον μαραθώνιο της Νέας Υόρκης. Έτσι κι αλλιώς, στα όνειρά μας όλα γίνονται.

Προς το παρόν ας ταΐσω τα περιστέρια του πάρκου,  όσο ψήνεται το κοτόπουλο.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr