Πάνος Μπιτσαξής

•Η «καμένη γη» είναι το σταθερά επαναλαμβανόμενο μοτίβο όταν μια νέα κυβέρνηση ανέρχεται στην εξουσία. Η τελετή παράδοσης -παραλαβής στο Μέγαρο Μαξίμου είναι επικοινωνιακά «παραλαβή» καμένης γης. Προς τι η άκρως βαρετή και κενολόγος διαχρονική επαναληπτικότητα; Είναι απλό. Η καμένη γη είναι το μεγάλο άλλοθι της ανικανότητας των επομένων. Ο «Μεγάλος Άλλος» που φταίει για όλα όπως θα λεγε ο ψυχαναλυτής Λακάν. Η αναζήτηση ελαφρυντικού πριν εκδηλωθεί η ενοχή. Η προκαταβολική αποενοχοποίηση.
Αν δεν τα καταφέρνουμε, αν διαψεύδουμε τις προσδοκίες που μας έφεραν στην εξουσία, αν δεν ξέρουμε τι να κάνουμε δεν είναι δικό μας λάθος «αφού παραλάβαμε καμένη γη». Δεν είναι όμως μόνο άλλοθι ανικανότητας είναι και άλλοθι της σκόπιμης αδράνειας όταν οι λύσεις προκαλούν πολιτικό κόστος. Εκεί το μοτίβο διαφοροποιείται ελαφρά. «Δεν φτάνει μια τετραετία για να διορθώσουμε το κακό που προκάλεσαν οι προηγούμενοι που μας παρέδωσαν καμένη γη» είναι η «πειστική» απάντηση στην εκούσια ολιγωρία που προκαλεί η σκόπιμη εξυπηρέτηση μικρών και μεγάλων συμφερόντων. Όταν θέλουν και επιβάλλουν προς όφελος τους την συντήρηση των παθογενειών που υπαρξιακά τα στηρίζουν.

•Το μεγάλο κρεσέντο αυτής της υποκρισίας το ζήσαμε με την ρητορική της σημερινής κυβέρνησης. Ήδη όμως τη σκυτάλη παίρνει επάξια η ΝΔ.  Άλλωστε η σκυταλοδρομία είναι αρκετά παλαιότερη.

•Πόσες όμως φορές μπορεί να καεί η καμένη γη. Ιδού η απορία. Με τα τρέχοντα πολιτικά δεδομένα και τις σταθερές επιλογές των πολιτών και τη μεγάλη εμμονή να μην μαθαίνουμε ούτε από λάθη ούτε από τραγωδίες ούτε καν από τα ιστορικά διδάγματα, με το «ωχ αδερφέ» να κυριαρχεί η γη θα τελεί σε διαρκή και αέναη καύση. Ελπίζουμε ότι πάντα κάτι θα μένει για να συνεχίζουμε.

•Πάρτε για παράδειγμα το Μάτι που ως τραγωδία 101 αδικοχαμένων ζωών καθιστά την καμένη γη αιματηρή κυριολεξία. Από πλάι η πλημμυρισμένη γη της Μάντρας με τις άλλες μεγάλες απώλειες. Ασχολείται ο τύπος με τις ποινικές ευθύνες των ανίκανων ανευθυνοϋπευθύνων. Στις δικαστικές αίθουσες οι συνήγοροι κατά καθήκον, αλλά και βάσιμα θα υποστηρίζουν το «δε φταίω εγώ, δε φταις εσύ, φταίνε οι άλλοι». Τι στ’ αλήθεια θα αλλάξουν οι ποινικές δίκες; Πόσο Φαρισαίοι μπορεί να είμαστε; Πλην του Ποταμιού με τις μικρές δυνάμεις,  ουδείς ασχολείται με την ενεργό και πάντα παρούσα διαχρονική κύρια αιτία. Αυτή που οι λακωνικοί Λατίνοι νομικοί αποκαλούν γενικά «causa emergens”. Τον άναρχο Λεβιάθαν που κατ’  ευφημισμό ονομάζεται Ελληνικό Κράτος. Τη διάχυση «αρμοδιοτήτων», τον απόλυτο ανορθολογισμό ,την παράλογη οργάνωση όπου αποφασίζουν όλοι και δεν αποφασίζει κανείς , την έλλειψη συντονισμού τη διαρκή μετάθεση της ευθύνης και την ευθυνοφοβία. Ουδείς δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι το κακό θα ξαναγίνει, ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Αλλά και όταν το αντιλαμβάνεται το αφήνει γιατί δε ξέρει πώς πρέπει να το κάνει και δεν θέλει να το πάρει πάνω του. Στο σύστημα μας ο μόνος θεσμικός συντονιστής είναι ο Πρωθυπουργός. Κανείς άλλος δεν έχει τη δυνατότητα να συντονίζει.  Ο Πρωθυπουργός όμως έχει άλλες δουλειές.

•Κάπως έτσι η Ελλάδα έχει μεταβληθεί από ενιαίο κράτος σε χαλαρή συνομοσπονδία συναρμοδίων φορέων.

9 Μαρτίου 2019

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr