DELIVERY  2241003600  8:00-16:00 & 19:00-22:00

Ο Κωνσταντίνος Μεϊντάνης  είναι Απόφοιτος Κλασικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ,  καθώς και του King’s College και Birkbeck College του Πανεπιστημίου τού Λονδίνου. 

Από την «έμπυρη» πρώτη νιότη στην έμπειρη «διδαχή» της ζωής

     Με τα όσα συμβαίνουν, πώς να μην αναπολήσεις κάποιες φορές, γυρνώντας στη δροσεράδα της αναθύμησης, την ανέμελη, και άθικτη από τα «δήγματα» της ζωής, αφέλειά μας στην τελευταία τάξη του Λυκείου και την επερχόμενη «απελευθέρωσή» μας ως μαθητών από την πραγματικότητα των «δεσμών» και των Δεσμών;

(τα σχολικά «δεσμά» -γεν. πληθ., των «δεσμών», αλλά και οι… Δέσμες των, κοινωνικώς περιλάλητων, «Πανελλαδικών Εξετάσεων» – γεν.πληθ., των Δεσμών).

     Τότε, λέγαμε μεταξύ μας πως θα μπορούμε, απαλλαγμένοι από τις δεσμεύσεις της σχολικής φοίτησης, να βγαίνουμε πια έξω οποιαδήποτε μέρα της εβδομάδας. Το Σαββατοκύριακο, εκτός από έξοδο (διέξοδο) το Σαββατόβραδο…

(και με… έξοδα τού μπαμπά ή/και τής μαμάς, στη δεύτερη περίπτωση «αδιαφανώς» συνήθως, σαν Ε.Ε.Ε.Δ.Κ.Π.Π <Επικουρικό Επίδομα Ενίσχυσης τής Διασκέδασης, Κεκρυμμένον Πέραν του Πατρός>, και ειδικά για τις κοπέλες, μαζί όμως με τα «αδιέξοδα» χρονικών περιορισμών, «να γυρίσεις πριν τη 01:00’, τ’ ακούς;!» -και μάλιστα τη στιγμή που το «φοβερό», σε ηχητική κλίμακα έντασης, μουσικό πρόγραμμα, π.χ. στην «Αυτοκίνηση», άρχιζε λίγο μετά ακριβώς, όπως μού έχουν πει. Για τη «Loft», το βεβαιώνω ο ίδιος, καθώς έχω την πείρα προσωπικής «αυτοψίας», λόγω… κυριακάτικης βοής στ’ αυτιά, αλλά και σαββατιάτικης μεταμεσονύκτιας «χυλόπιτας» υπό τους εκκωφαντικούς ήχους τραγουδιού με στίχους: «Αγοράκι μου, αλήθεια δεν μπορείς, κοριτσάκι σαν κι εμένανε να βρεις…»!)

… το Σαββατόβραδο λοιπόν ήταν η μόνη ευκαιρία «μεσολογγίτικης εξόδου» από την εβδομαδιαία σχολική μας «πολιορκία».

     Συχνά, μάλιστα, με συνέπειες σημαντικά δύστροπες και για τις δύο «εμπλεκόμενες πλευρές» την επόμενη μέρα (π.χ. απώλεια ψυχραιμίας και αναίρεση εύρυθμης οικογενειακής λειτουργίας, όταν το πρωί της Κυριακής ετίθεντο, σαν σε αντισφαίρηση θυμώδους αμηχανίας, μεταξύ γονέων ρητορικά ερωτήματα σχετλιαστικής ανησυχίας: «Ξέρεις τι ώρα γύρισε η Προκόπω μας χτες;!» ή, «Ακόμα κοιμάται το Καμάρι μας; Αναρωτιέμαι τι ώρα τυχόν βρήκε τον δρόμο προς το σπίτι μας χτες;!». Ενώ, για μας τους κανακάρηδες, μπαμπάς και μαμά κουβέντα! Κυρίως οι μπαμπάδες μας. Αυτός ο ιδιότυπος «κοινωνικός φαλλοκρατισμός» των ’90s. Εποχές με τη δική τους ιστορία…).

     Σήμερα, το Σαββατοκύριακο είναι σαν «απαγορευμένη ζώνη» μετά τη δύση του ηλίου, οι καθημερινές είναι σχολικές μέρες άνευ σχολείου με φυσική παρουσία μαθητών (και άνευ… σχολίου πλέον για την αρμόδια υπουργό παιδείας). Οι αποφάσεις λαμβάνονται για μας, ερήμην μας, ανεξαρτήτως ηλικίας, και τα σημερινά παιδιά δοκιμάζονται ψυχοπνευματικά με τρόπους και τροπολογίες και ανατροπές, αδιανόητες για εμάς, τους κάπως παλαιότερους. Μιας και υπάρχουν και… παλαιότατοι, αλλά -το σημειώνω με κάποιον δισταγμό, χάριν ειλικρινείας, μιας και δεν είμαι πολιτικός- και νεώτατοι (ή, «νεότατοι» σε πιο «Δημοτική» γραφή).

     «Ο παλιός είν’ αλλιώς», έλεγε -και επιμένει- το ρητό. «Ναι, αλλά κι ο νέος είν’ ωραίος», ερχόταν η ανταπάντηση. Και τώρα, το μόνο που πηγαινοέρχεται είναι τα εκάστοτε «μέτρα» που αναιρούν και το «αλλιώς» και το «ωραίος». Και, τελικά, την ίδια την Νεότητα της Ψυχής (πέρα από την σφριγηλότητα ή την ωριμότητα ή την ευπάθεια του σώματος) μέσα στην κατισχύουσα ενεότητα που μάς έχει προκαλέσει η επέλαση του ιού.

     Δύσκολο πολύ να είσαι νέος σήμερα. Αλλά και να προσπαθείς να παραμείνεις «νέος». Να επιμείνεις, όσο το μπορείς, στη νεότητα της φύσης τού ανθρώπου, εν μέσω… «δεσμών» και δεσμεύσεων μιας δυσκαθόριστης, χαμαιλεοντικής, κανονικότητας, σκοντάφτοντας σε ερωτηματικά, άνω τελείες, αποσιωπητικά. Αυτά τα ιδιότυπα «σημεία στίξης» που στίζουν τη ζωή μας τώρα και, συχνά, αγκυλώνουν και τα λόγια μας και τις σιωπές μας.

     Νεότητα σημαίνει τόλμη ονείρου. Και πρώιμη αλήθεια ζωής. Αυτό, ευτυχώς, κι αν σιωπά για τώρα ή ψιθυρίζει, δεν αλλάζει. Ακόμα και μέσα στην πικράδα μιας αίσθησης «ομήρου» εξαιτίας των συγκυριών και των περιστάσεων.

    «Αίγλη της νεότητας είναι, ως έναν βαθμό, η αίγλη του σφάλματος», γράφει στ’ «Ανοιχτά Χαρτιά» ο Οδυσσέας Ελύτης. «Ακινδύνου, Ελπιδοφόρου, Ανεμποδίστου» είναι ο τίτλος ενός από τα ποιήματα που συγκροτούν την ποιητική συλλογή «Τα Ελεγεία της Οξώπετρας», η οποία εκδόθηκε έναν χρόνο πριν από την εκδημία του Ποιητή στην αθανασία.

    Ανάμεσα στην «αίγλη» και στο «ελεγείο» είναι που ζει και αναπνέει η Νιότη. Γιατί από τη φύση της έχει συμμάχους ισχυρούς. Το Ακίνδυνο, το Ελπιδοφόρο, το Ανεμπόδιστο. Έχει σύμμαχο την Ποίηση της ζωής…

Κωνσταντίνος Μεϊντάνης