Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Κάθε που βλέπω Ολυμπιάδα τα ίδια … Και στα Ευρωπαϊκά και στα παγκόσμια και τα διαμαντένια και σε όλα… Τα ίδια κι απαράλλαχτα, από τότε που ήμουν παιδί. Και δεν μπορώ να φχαριστηθω αγώνα έτσι, σας το λέω και τσαντίζομαι δηλαδή και που το λέω, αλλά αφού έτσι είναι! Τί να πω, ψέματα να πω;

Ακούστε τί παθαίνω και πείτε μου πως κάποια τα σκέφτεστε και σεις, έτσι, για να μην νιώθω μοναξιά. Βλέπω ας πούμε ακόντιο και λέω από μέσα μου (κι απ’έξω μου πολλές φορές) “Τώρα, θα του φύγει το ακόντιο του Σούπερμαν και θα σουβλίσει κανέναν θεατή… Κει που χαζεύει ανυποψίαστος ο καψερός…κλατς… σουβλάκι! … Ή κανέναν από αυτούς τους ερήμους στο γκαζόν που κοιτάνε το ακόντιο να έρχεται κατά πάνω τους κι αντί να τρέξουν στα καταφύγια τρέχουν να μετρήσουν πού έπεσε! Μιλάμε για πολύ επικίνδυνο επάγγελμα! Πολύ επικίνδυνο το τονίζω. Ή θα μπορούσε να βρει κανέναν δρομέα… Έτσι που τρέχουν σαν τα κοτόπουλα γύρω γύρω το γήπεδο, λέω, Παναγία μου, κάποιος δεν θα τερματίσει ποτέ!

Το ίδιο ακριβώς παθαίνω κι όταν βλέπω δισκοβολία, σφαιροβολία, και όλα τα εις -λία. Και να ήταν μόνο αυτά; Στο άλμα επί κοντώ φοβάμαι πως θα σπάσουν τα κοντάρια. Στο άλμα εις μήκος πως θα σπάσει ο λαιμός των αθλητών έτσι όπως πέφτουν τ’ ανάσκελα στο στρωματέξ. Στα εμπόδια τους βλέπω να τα παίρνουν σβάρνα, στο άλλο με τα εμπόδια και τις γούρνες τους βλέπω να πνίγονται στα λασπόνερα. Στα 100 μέτρα φοβάμαι πως δεν θα φρενάρουν μετά τον τερματισμό και θα σκάνε ένας ένας σαν καρπούζια στον τοίχο απέναντι (που δεν υπάρχει τοίχος απέναντι προφανώς δεν με προβλημάτισε ποτέ!) Στην κολύμβηση φοβάμαι πως δεν θα προλάβουν να κάνουν αυτή την μυστήρια τούμπα για να γυρίσουν. Στις καταδύσεις πως θα σφηνωθούν στον πάτο της πισίνας, στην συγχρονισμένη κολύμβηση φοβάμαι μην καταπιούν αυτό που έχουν στην μύτη τους για να μην μπαίνει νερό . Στην άρση βαρών τρέμω μην τους πλακώσει η μπάρα…ή μην σπάσει το πάτωμα και βγει η μπάρα στον από κάτω όροφο… Στο τένις πάλι, τρέμω μην σακατέψουν κανένα ball boy με αυτά τα σερβις των 200 χιλιομέτρων την ώρα. Στο ποδόσφαιρο φοβάμαι πως δεν θα βγαίνει το χρώμα από το γκαζόν στο πλύσιμο… (εκεί δεν μπορώ να πω πως φοβάμαι και τόσο. Ανεξήγητο, ε;) . Στο πινκ πονγκ φοβάμαι πως κάποιος θα καταπιεί το μπαλάκι. Στο μήκος το τριπλούν φοβάμαι τους μύκητες στην άμμο. Στο Beach volley τρέμω μην πατήσουν κανένα γυαλί έτσι που χοροπηδάνε ξυπόλητοι! Για να μην αρχίσω με την ενόργανη γυμναστική… Βλέπω να φεύγουν γόνατα, καρποί, αστράγαλοι… ΟΛΟΥΘΕ. .. Στην δοκό ισορροπίας , στο ταπί, στο άλμα, στους ζυγούς, στους κρίκους…Το ορθοπεδικό του ΚΑΤ! Θρίλερ…

Φαντάζομαι πως όλα πάνε στραβά, πως γλιστράνε, πως ζαλίζονται, πως χάνουν στροφές και είμαι μονίμως με ένα έντρομο βλέμμα μέχρι να τελειώσει το πρόγραμμα του ο κάθε αθλητής και αθλήτρια για να ηρεμήσω. Φαντάζομαι τις μανούλες τους στις οθόνες να αγωνιούν και τους περισσότερους τους ξεματιάζω φτύνοντας την τηλεόραση. Η τηλεόραση σαν φινιστρίνι  καραβιού που περνάει το Κάβο ντ ‘όρο σας λέω! Φυσικά στη θάλασσα και σε όλα τα σχετικά αθλήματα βλέπω να μπουρδουκλώνονται αναμεταξύ τους όλων των ειδών τα βρακάκια, να τους τρώνε καρχαρίες και στην κωπηλασία βλέπω νερόφιδα και ανακόντα στα ποτάμια και δεν συμμαζεύεται.

Με λίγα λόγια δεν θα μπορούσα να ήμουν αθλήτρια σε κανένα άθλημα. Είναι εξακριβωμένο. Και ακόμα χειρότερα να ήμουν μάνα αθλητή… Θα με είχαν διώξει από όλα τα γήπεδα όλου του κόσμου…γιατί αν η μάνα δεν φωνάξει στο καμάρι της” Προοοοσεχε παιδί μου” ποιος θα το κάνει;;;