Πόρτα σε ιστορίες/χρονογραφήματα/διηγήματα

“Πού το πας το βαλιτσάκι;”, της Ματίνας Ράπτη-Μιληλή

Spread the love

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

-Μελάνια, τα πήρες όλα τα πράγματα;

-Τα πήρα.

-Είμαι σίγουρος πως κάτι έχω ξεχάσει

-Τα μυαλά σου.

-Σορυ;

-Τίποτα κάτι ντικά μου, μην ντίνεις σημασία

-Ρε παιδί μου, μου έχει κολλήσεις πως κάτι άφησα πίσω.

-Τίποτα ντεν ξέχασες, μην βασανίζεις το ….χαχαχαχα …μυαλό σου.

– Είσαι χαρούμενη που φεύγουμε, για αυτό γελάς, ε;

– Βουλωμένο γκράμμα ντιαβάζεις όμως.

– Το ξέρω. Άκου, με το ελικόπτερο θα φύγουμε. Φόρα στενή φούστα να τους βγουν τα μάτια. Και βάλε μαύρα.

-Για να ντείξουμε πως είμαστε στενακωρημένοι ,ε;

-Όχι καλέ, για να φαίνεται μόνο η γραβάτα μου.

– Μείνε ήσυκος. Και σκέφτομαι πως τώρα που ντεν υπάρχει dress code όλη μέρα με το μαγκιό τα γκυρίζω. Καλά, το ελικόπτερο ντεν είναι του νέου προέδρου;

-Χάζεψες; Δικό μου είναι.

-Ντεν είναι.

-Είναι

-Ντεν είναι.

-Είναι.

-Καλά, ντικό σου είναι, αλλά αν το κρειαστεί ο νέος πρόεντρος;

-Να πάρει δικό του. Και μη λες συνεχώς “νέος πρόεδρος”. Ένας είναι ο πρόεδρος. Εγώ. Αλλά τί ξέχασα, μου λες; Θα σκάσω…

-Σκάσε λίγκο να ντω κάτι…

-Γουοτ λαβ;

-Τίποτα, κάτι ντικα μου… Άντε να φύγκουμε πια από ντω …έχει παγκώσει η σπάλα μου.

-Θα σε πάω παραλία μπέμπα, μη σε νοιάζει. Πάντως πολύ το χάρηκα που δεν θα είμαι εκεί σήμερα. Δεν θα έχει και κόσμο είπαν. Τρεις κι ο κούκος… Μιζέρια. Πολύ τον πάω τον κορωνοϊό. Τους το χάλασε. Ενώ όταν ορκίστηκα, εγώ θυμάσαι κόσμο που είχαμε!

-Τυμάμαι, αλλά τί να το κάνεις;

-Οχι μην το λες, ξέρεις πόσα εκατομμύρια ψηφοφόρους έχω ;

-Πού τους έκεις;

-Εδώ.

-Πού εντώ;

-Εδώ παιδί μου, στην χούφτα μου.

-Α!! Είπα και γκω. Άστους να πάνε στο καλό, τα σε μηνύσουν για παρενόκληση πάλι…Άσε την χούφτα σου ήσυχη πια… λύσσαξες. Και ντεν μου λες, για να ‘κουμε καλό ρώτημα, στους καινούργκιους ποιός τα ντώσει τα κλειντιά;

-Ποια κλειδιά;

-Τα κλειντιά του Λευκού Οίκου βρε Ντόναλντ

– Α! Εδώ τα έχω. -Μαζί σου τα πήρες μωρέ;

-Και πως τα μπούνε μέσα οι άνθρωποι; Είσαι κατόλου με τα καλά σου; Αλλά τί ρωτάω κι εγκώ τώρα;

– Δεν με νοιάζει. Εγώ τα είχα περάσει σε χρυσό μπρελόκ… σιγά μην τους το άφηνα. Να μπούνε απο καμιά μπαλκονόπορτα…αλλά θα σκάσω από τα γέλια όταν αρχίσει να χτυπάει ο συναγερμός. -Καλά βρε αθεοφοβε, ντεν άφησες ούτε τον κωδικό του συναγκερμού;

-Πήρα και τα κουμπιά από τα καζανάκια από όλα τα μπάνια σε όλο τον όροφο! Θα τρέχουνε όλη νύχτα να βρούνε τουαλέτα να δουλεύει .Χιχι Παραδέχεσαι; Α! Θυμήθηκα τί ξέχασα… Την βαλίτσα με τους κωδικούς των πυρηνικών. Φτου. Κρίμα μωρέ…

-Μα ντεν ήταν ντικιά σου. – Ήταν. -Ντεν ήταν.

– Ήταν – Καλά, ήταν. Αυτή η βαλιτσουλα εκεί, η μαύρη, που κουβαλάς από το πρωί, τί είναι;

-Τίποτα μωρέ, τα ξυριστικά μου.

– Τα ξυριστικα σου τα πήρα εγκώ. Ορίστε.

-Α! Κι αυτή η βαλίτσα τότε τί είναι; Κάτσε να την ανοίξω…

– Τί είναι; Πολλά κουμπιά βλέπω…Βρε συ, πήρες το play station του παιντιού;

– Όχι, όχι, δεν είναι το play station… Κοίτα να δεις! Αντί για τα ξυριστικά, πήρα τελικά και τους κωδικούς των πυρηνικών… Τελικά το σύμπαν με αγαπάει! Παραδέχεσαι;

SHARE
RELATED POSTS
 Ο Άρχων της Πόλεως των Αθηνών μήπως χρήζει φρονηματισμού;, του Δημήτρη Κατσούλα
Ο κούκος, του Άγγελου Σπάρταλη
Ελάχιστη η …απόσταση από τη θλίψη έως την απογοήτευση, του Δημήτρη Κατσούλα

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.