Αλέξανδρος Μπέμπη

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

Η Εθνική συναίνεση περνά απ’ το στομάχι

Ο Αλέξανδρος Μπέμπης πιστεύει ακράδαντα, ότι η εθνική συναίνεση είναι σαν συνταγή μαγειρικής, διότι όταν διαμόρφωνε χαρακτήρα είχε τα μάτια του, τα αφτιά του και το στόμα του ανοιχτά.

Για τον απλούστατο λόγο ότι η εθνική συναίνεση είναι σαν τον έρωτα.

Αμφότερα περνούν από το στομάχι!

Πάμε λοιπόν να δούμε τα υλικά για την πολίτικη πατατοσαλάτα αλλά και τις πολιτικές και ερωτικές προεκτάσεις μιας συνταγής που προσφέρεται για κατ’ ιδίαν εμβάθυνση. Όχι όμως για όσους αρέσκονται στην κατά μόνας συνεύρεση.

Για να μη πω στην κατά μόνας συνουσία.

ΥΛΙΚΑ

Δύο κιλά πατάτες κίτρινες

Ένα μεγάλο πράσο

Ένα φλιτζάνι του τσαγιού ελαιόλαδο

Χυμό από ένα με δύο λεμόνια (ανάλογα με το μέγεθος)

Ένα κουταλάκι πλούσιο της σούπας σινάπι (σκόνη μουστάρδα)

Ένα βαζάκι κάπαρη τουρσί

Ένα κουταλάκι του καφέ αλάτι

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Βάζουμε τις πατάτες να βράσουν αφού τις πλύνουμε καλά χωρίς να τις ξεφλουδίσουμε.

Στη συνέχεια πολτοποιούμε πολύ καλά στο μούλτι το πράσο.

Σε φαρδιά μεγάλη σαλατιέρα, αδειάζουμε το πράσο και προσθέτουμε τα υπόλοιπα υλικά.

Ανακατεύουμε πολύ καλά μέχρι να ”δέσουν”, σκεπάζουμε με μεμβράνη το μείγμα και το αφήνουμε να ομογενοποιηθεί μέχρι να βράσουν οι πατάτες.

Όταν βράσουν περιμένουμε να ξεφλομώσουν, τις ξεφλουδίζουμε και με το χέρι τις σπάζουμε σε κομμάτια μέσα στη σαλατιέρα.

Ανακατεύουμε τέλος όλα μαζί τα υλικά και ξανασκεπάζουμε.

Δεν θέλω ταμαχιές.

Η πατατοσαλάτα πρέπει να σταθεί εκτός ψυγείου τουλάχιστον μια ώρα ώστε να ”ηρεμήσει” και οι πατάτες να απορροφήσουν τις υπόλοιπες γεύσεις.

Η αρχική συνταγή απέδρασε μαζί με τον παππού από την Πόλη με περιπετειώδη τρόπο στις αρχές του περασμένου αιώνα.

Ήταν ανυπότακτος από τον τουρκικό στρατό και όταν τον εντόπισε η στρατονομία, την τελευταία στιγμή σαλτάρησε σε γαλλικό πλοίο που μόλις είχε λύσει τους κάβους. Έτσι,αποχαιρετώντας για πάντα τον Βόσπορο, γλύτωσε και ξεμπάρκαρε στην Καβάλα.

Αυτό που πρέπει να αναφέρω είναι ότι ο παππούς ήταν ”φόλα” βενιζελικός.

Η γιαγιά όμως, ως κόρη παυλομελίτη από τα μέρη της Κοζάνης, ήταν διπλή ”φόλα”…”ελιά και Κώτσο βασιλιά”…

ΩΧ και πάλι ωχ!

Ό,τι πιό εκρηκτικό πολιτικά την εποχή εκείνη.

Παρ’ όλα αυτά έκαναν χωριό γιατί η γιαγιά ήταν και κούκλα και η ζυγαριά έγειρε υπέρ του έρωτα σε βάρος του Βενιζέλου.

Έφτασαν όμως κάποια στιγμή στα πρόθυρα του διαζυγίου, όταν η γιαγιά ψαλίδισε στον ύπνο του το ”αλά Λυτεράκη” γένι του παππού. Δυστυχώς λίγες μέρες μετά απέβαλλε και αυτό το γεγονός τους συνέτισε και επικράτησε έτσι αναγκαστικά η οικογενειακή συναίνεση όταν σκέφτηκαν την μονάκριβη πλέον κόρη-την μάνα μου-που είχαν αποκτήσει δύο χρόνια πριν.

Απαγορεύτηκαν έκτοτε οι πολιτικές αψιμαχίες στο σπίτι, με αντάλλαγμα να προσθέσει η γιαγιά τις δικές της πινελιές στην πολίτικη πατατοσαλάτα, στο πνεύμα της ανακωχής.

Αντικατέστησε το κρεμμύδι που μέχρι τότε έβαζε ο παππούς με το πράσο και πρόσθεσε την κάπαρη.

Δοκίμασε ο παππούς και βγήκε από το στόμα του το μοναδικό ”μπράβο” που ακούστηκε ποτέ από βενιζελικό προς βασιλόφρονα!

Πέρασαν τα χρόνια και εκεί κάπου στις αρχές του ’60 ερχόταν στο σπίτι ο θείος Ερμής.

Ψηλός, ξερακιανός σαν σκελετός, γεροντοπαλίκαρο, πάντα καλοντυμένος στην τρίχα με πτι καρό κουστούμι με γιλέκο και μανικετόκουμπα, πάντα φρεσκοξιρισμένος και με μπριγιαντίνη στα μαλλιά, άρτι αφιχθείς από τα ξερονήσια.

Ήταν δικηγόρος ”φόλα” κι’ αυτός κομουνιστής καθοδηγητής ”στο βουνό”.

Έβαζε με συνέπεια τα αριστερά του φιτίλια και ήταν η μοναδική περίπτωση, που, κατά παράβαση της διαρκούς συμφωνίας, άναβε πολιτικός καβγάς στο σπίτι μας.

Γνώριζαν όμως και οι τρεις ότι θα διαρκούσε λίγο.

Μέχρι να εμφανιστεί στο τραπέζι η μάνα μου-η μονάκριβη κόρη- με την πατατοσαλάτα στα χέρια.

Η πεμπτουσία της συναίνεσης.

Ακόμη και ο αντιστασιακός αριστερός  θείος Ερμής, έβαζε παρά πόδα τα αντιστασιακά του μη μπορώντας να αντισταθεί κι’ ας είχε πάρει για ενθύμιο από τις ”κρουαζιέρες” στα ξερονήσια έλκος δωδεκαδακτύλου.

Δεν τον ένοιαζε ούτε ότι οι μασέλες του χτυπούσαν σαν σκουριασμένοι τενεκέδες στο καλντερίμι.

Ο ”οδοντίατρος” στο Μακρονήσι του είχε βγάλει τα σάπια δόντια με τανάλια.

Αυτή η εκεχειρία, η συνύπαρξη ετερώνυμων σε οικογενειακό τραπέζι, που τους ενώνει όμως η ίδια απόλαυση, αν μπορούσε να εφαρμοστεί και στην πολιτική, η χώρα-μάνα μας μας θα ήταν πολύ καλύτερη.

Ίσως να είχε και μικρότερη αδελφή…

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr