Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Κι έρχεται, που λες καλή μου φιλενάδα, κείνη η ώρα κι η στιγμή η μαύρη, που με βαριά καρδιά, συνάμενη και κουνάμενη, μάλλον σουρνάμενη θα το έλεγα, πρέπει να πας να παραδώσεις τις… πινακίδες σου.

Θα μου πείς, σιγά το περιστατικό, τόσες και τόσες τις έχουν παραδώσει και λένε και δέκα ευχαριστώ που τις έδωσαν εγκαίρως και ησύχασαν.

Ε, είναι μέχρι να το χωνέψεις φαίνεται. Βλέπεις, εσύ κι οι πινακίδες σου ήσασταν πάντα μαζί…αλλά μόνο τώρα που πρέπει να τις παραδώσεις καταλαβαίνεις πόσο τις αγαπούσες. Ποτέ άλλοτε δεν τις είχες σκεφτεί με τόση θλίψη, με τόση αγάπη…Δεν είχες σκεφτεί καν πως θα ερχόταν η ώρα που θα έπρεπε να τις αποχωριστείς. Και κάπως έτσι, κάτω από τον τρόμο του αποχωρισμού, εσύ κι οι πινακίδες σου ξαφνικά αγαπηθήκατε παράφορα!

Ανεξήγητο δεν είναι αν το σκεφτείς καλύτερα. Γιατί με αυτές τις πινακίδες, που, το ξανατονίζω, ποτέ άλλοτε δεν είχατε πολλά πολλά κι αγκαλίτσες και γούτσου γούτσου, απλά αυτές ήταν εκεί, πάντα στην θέση τους και εσύ τις θεωρούσες δεδομένες, με αυτές λοιπόν τις ίδιες πινακίδες κυκλοφορούσες τόσα, όχι και τόσο αμέτρητα χρόνια…και ήταν μόνο δικές σου. Τις είχες μόνο εσύ και κανείς άλλος. Ήταν δηλαδή σα να λέμε, η ταυτότητα σου.

Και τώρα, να να, σε λίγο, τώρα που μιλάμε κανονίζεται κιόλας, θα πρέπει να πας, πρωί πρωί, ένα πρωί και να τις ξεριζώσεις από την θέση τους. Πρωί πρωί, πάντα αξημέρωτα γίνονται αυτές οι συγκινητικές τελετές, όπως όταν βαράει το κουδούνι σχεδόν χαράματα και ακούς αυτό το αθάνατο “Ήρθαμε για τα χαλιά” και συ κουτουλάς από την νύστα και λες από μέσα σου … μωρέ τί το ‘θελα, δεν τ’αφηνα εκεί στρωμένα μέχρι το επόμενο Πάσχα σαν τους Γερμανούς να βγάλουμε την μπέμπελη …

Και τώρα πάνε, άδειασε η θέση τους, από εκεί δηλαδή που τις έβαλε η μάνα τους.
Θα μου πεις είναι για καλό… Έτσι πρέπει, έτσι γίνεται από πάντα, έτσι θα πας παρακάτω…Για καλό λοιπόν θα πεις και θα τις αποχαιρετήσεις λεβέντικα. Δεν θέλω συναισθηματισμούς και αηδιες. Κι ας ζήσατε τόσα μαζί. Το καταλαβαίνω απόλυτα. Ταξίδια, αγάπες, ανακατωσούρες εγκυμοσύνης, ατυχήματα, τραγούδια, μεθύσια… Ού, έχεις να θυμάσαι!

Ετσι κι αλλιώς δεν θα πάψεις να είσαι αυτή που ήσουν και όταν κυκλοφορούσες με αυτές κι αυτές θα μείνουν βεβαίως και οπωσδήποτε χαραγμένες στην μακροπρόθεσμη μνήμη μαζί με όλα τα σημαντικά, τα σημαδιακά τέλος πάντων, που πήγαν και κρύφτηκαν το ένα μέσα στο άλλο σαν εκείνες τις ρωσικές μπάμπουσκες …

Υστερόγραφο:
Κάθε φορά που κάτι αφήνουμε πίσω είναι για να πάμε παρακάτω.Και μια κατάθεση πινακίδων δεν είναι και κατάθεση όπλων…
Κι όταν κάποιος μιλάει με γρίφους εγώ δεν τον παρεξηγώ. Ίσα ίσα τον ευγνωμονώ. Γιατί μερικές φορές ίσως είναι καλύτερα να αναρωτιέσαι παρά να ξέρεις.

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις