Η βία μοιάζει να είναι συνδετικός κρίκος κάθε ανθρώπινης κοινωνίας στον υλικό παράδεισο που υπέδειξε ο Δυτικός κόσμος.. .Ή καλύτερα το αναγκαίο στάδιο μετάβασης, έστω και οδυνηρής από την μορφή ενός κόσμου σε έναν άλλο. Στα μάτια του Θύτη από έναν ίσως νεκρό κόσμο μιας ξεπερασμένης καθημερινότητας σ’ έναν πιο ποιητικό, πιο δυναμικό, πιο όμορφο, πιο ζωντανό. Όμως, ακόμα κι αν η βία ορισμένες φορές ιστορικά δικαιώνεται απ’ την κατάληξη του προορισμού της, δεν είναι ποιητική. Ο καταναγκαστικός της χαρακτήρας, την κάνει πιο σκληρή, πιο ψυχρή, πιο απάνθρωπη και απροκάλυπτη. Ο άνθρωπος που στη ζωή θεωρεί πως είναι ταγμένος κατά έναν παράξενο και αχαρτογράφητο ψυχικά λόγο να αναζητά την ανατροπή, είναι καταδικασμένος να είναι βίαιος. Να βρίσκει τα κατάλληλα χτυπήματα για να απωθεί από εμπρός τις ασχήμιες και τις κακοτυπίες της κατεστημένης για αυτόν πραγματικότητας. Στρέφεται στη βία, αναγκαστικά, για να οδηγηθεί σ’ έναν τόπο πλεονεκτικό. Σ’ έναν τόπο προνομιακό που στο μυαλό του φαντάζει παρθένος, αγνός κι αμόλυντος. Απεγκλωβισμένο απ’ τις συμβάσεις και την φθορά του συνηθισμένου. Και από την άλλη την ίδια ακριβώς στιγμή κάθε μορφή βίας που ασκείται (σωματική, ψυχολογική, κοινωνική, εγκεφαλική) στον καθένα που δυνητικά μπορεί να υποστεί άμεσα την βία, υπάρχει η έμμεση αποδοχή. Εμείς οι ίδιοι βάζουμε τα θεμέλια και επικυρώνουμε τις προϋποθέσεις για να ασκούνται από το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον πολλές και άλογες δυνάμεις βίας. Ο ανθρώπινος βίος είναι ο φορέας και ο εκφραστής της βίας, και αυτή η δίχως απώλειες, διαδρομή της οφείλεται στη δική μας ανεπάρκεια. Στη δική μας ανικανότητα να αποτελέσουμε υποκείμενα τριβής, και συνεπώς ελάττωσης της. Κανείς μας ουσιαστικά δεν είναι βίαιος, αλλά κανείς μας δεν μπορεί να αρνηθεί πως είμαστε είναι δέκτες, ο καθένας μας ένας θάλαμος που στεγάζει την παγκόσμια βία. Κοινωνική, πολιτική, ατομική: σε όποια μορφή. Ή καλύτερα στεγάζουμε ηθελημένα ή αθέλητα τη βία σε μια μορφή εσωτερική, άυλη και αχαρτογράφητη, πριν αυτή μετουσιωθεί σε κάποιο απτό πεδίο. Από την αρρωστημένη ψυχραιμία των θυτών ως τον ανεξέλεγκτο τρόμο, την καρτερική προσμονή, την μάταιη ελπίδα των θυμάτων η απόσταση είναι μικρή εφόσον θεμελιακά η δράση υπαγορεύει πάντα αντίδραση και η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη.

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr