Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Τα δικά μου «μαθηματικά» είναι απλά και …ακατανόητα, για τους γνώστες. Δεν καταλαβαίνουν τί εννοώ όταν προσπαθώ να τους εξηγήσω αυτό που σκέφτομαι. Κι όταν σκέφτομαι εγώ καίγονται ασφάλειες, τρεμοπαίζουν τα φώτα στο σπίτι και αποσυντονίζονται  οι μικρές ηλεκτρικές συσκευές. ‘Εχουν  πάει άκλαφτες τοστιέρες και βραστήρες και το τελευταίο ατμοσίδερο πολύ το πόνεσα το πουλάκι μου όταν παρέδωσε πνεύμα.

DELIVERY  2241003600  8:00-16:00 & 19:00-21:00

Σήμερα κάθομαι και σκέφτομαι (αυτό που  σας έλεγα πριν, που ανατινάζονται και αυτοαναφλέγονται καφετιέρες και ηλεκτρικά σκουπάκια …) για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.  Τί σχέση έχει η κλιματική αλλαγή με το μαρούλι του Βασιλόπουλου, το καφεδάκι μου και το χαρτί υγείας; Γιατί βάλανε όλοι αέριο για οικονομία και κάνανε φιγούρα σε μας τους νεάτερνταλ με το πετρέλαιο θέρμανσης και τώρα τραβάνε τις κοτσίδες τους; Γιατί πρώτα καίγεται ο μισός πλανήτης και μετά πνίγεται ο άλλος μισός ; Γιατί οι υπερπλούσιοι του πλανήτη ετοιμάζουν βαλίτσες   για τον Άρη;      Τώρα θα μου πείτε, τί σχέση έχουν όλα αυτά και πως τα μπουρδούκλωσες πάλι ψαράκι με ωροσκόπο σκορπιό και σελήνη στο υπερπέραν;

Η αλήθεια είναι πως όσο πιό περίπλοκα φαίνονται τα πράγματα τόσο πιο απλά είναι στην πραγματικότητα. Διότι η ζωή είναι ένας ωραίος τέλειος μεγάλος κύκλος και εμείς κάνουμε γύρω γύρω, την ίδια στιγμή που όλοι γύρω μας κάνουν ακριβώς το ίδιο. Ταυτοχρόνως όλοι και το εννοώ, όλοι βρισκόμαστε μέσα σε ένα ακόμα μεγαλύτερο κύκλο και κάποιοι  μας περικυκλώνουν την στιγμή που και αυτοί κάμουν την δική τους βόλτα στο μεγάλο τους κύκλο…  Κάτι σαν το μεγάλο μας τσίρκο… πώς μου ήρθε αυτό τώρα;

Μόλις μου κάηκε μιά λάμπα…

Πού το πάω, ε; Δεν το πάω εγώ, ειλικρινά, μόνο του πάει.  Welcome στο μυαλό μου…εγώ κι ο Τζον Μάλκοβιτσς μακρινά ξαδέρφια.

Τα πράγματα είναι απλούστατα, που έλεγε και το Αλικάκι στην Σωφερίνα.  Δώστε βάση για να μην με ρωτάτε μετά και πάμε τα πίσω μπρος.

Λοιπόν, η γη μας είναι μεγάλη (έ, μεγάλη , λέμε τώρα, σε σχέση με το σμαρτ μου μεγάλη είναι, τί είναι, μικρή; ) και στρογγυλή (αν είστε τίποτις αντιεμβολιαστές, τίποτις δωδεκαθεϊστές, τίποτις επιπεδιστές, παρακαλώ όπως αποχωρήσετε ησύχως, τώρα είναι η στιγμή, ειδοποιάω) Η γη μας λοιπόν, η ολοστρόγγυλη , το τονίζω, γυρίζει από το, δεν θυμάμαι ακριβώς το πότε, (δεν έχω πιει και καφέ ακόμα η γυναίκα) δεν με παρεξηγείτε που δεν θυμάμαι γιατί το θέμα μας δεν είναι το πότε, αλλά το ότι γυρίζει γύρω από τον ήλιο. Και ώς εκ τούτου έχουμε κονομίσει  τις τέσσερις εποχές, ναι ναι, αυτές που μάθαμε στο σχολείο,  θυμάστε. Πιο αναλυτικά, πρώτα  έρχονται τα πρωτοβρόχια, μετά πέφτουν τα φύλλα των δέντρων, μετά έρχονται ο χιονιάς  που τ΄αρνάκια παγώνει κι ο άγιος Βασίλης , μετά ανθίζει η αμυγδαλιά, μετά μπουμπουκιάζει όλος ο κάμπος, ύστερα έρχονται οι μέλισσες καπάκι έρχεται ο καύσων, οι τουρίστες, το τζατζίκι, τα καλαμαράκια  και οι μπύρες, μετά οι τσούχτρες, τέλος τα μελτέμια και φτού κι απ΄την αρχή… βέβαια σήμερα δεν έρχονται όλα με την ίδια σειρά, τελευταίως τα πράγματα είναι λίγο μπερδουκλωμένα, αλλά σε γενικές γραμμές κάπως έτσι πορευόμαστε μέχρις ώρας. 

Όταν βρέχει την σωστή στιγμή θα φας το μαρούλι σου την σωστή εποχή. Τώρα αν εσύ θέλεις μαρούλι γιατί κάνεις δίαιτα κι είναι μέρα Σάββατο κι ο λάθος μήνας, που δεν έχει λαική στην γειτονιά σου και είναι και εκτός εποχής η μαρουλοφαγία, ε, τότε θα πληρώσεις  ένα μαρούλι χρυσό να το φοράς σαν κόσμημα στον λαιμό να καμαρώνεις. Βγάλε και μια σέλφι να ‘χεις να δείχνεις.

Αν δεν βρέξει…πάνε τα μαρούλια, αν πάλι βρέξει πολύ… το αυτό. Η ουσία είναι πως όταν ο καιρός είναι των άκρων ό,τι βγάζει η γη μπερδεύεται και τα θερμοκήπια το κάνουν ακόμα πιό πολύπλοκο. Και μετά έρχεται η έλλειψη, κι αρχίζει η κλαούνα και μεις είμαστε πολλοί, οπότε μοιραίως  μας έχουν πείσει πως ακριβαίνει το κατα κεφαλήν μαρούλι.  Αλλά γιατί να ακριβαίνει έχετε αναλογιστεί;

Σου έρχεται ο καλλιεργητής, σου κλείνει τη εθνική οδό με τα τρακτέρ, διότι έχει κι αυτός τα δίκια του και σου λέει…μα ακρίβυνε το λίπασμα, το νερό που τα ποτίζω, οι σπόροι που αγοράζω, το πετρέλαιο που βάζω στο Ντάτσουν για να πάω στο χωράφι…τί να πει κι η Ελένη δηλαδή στο  Διαφάνι που τα είδε όλα!

Και μετά πάει να τα πάρει ο μεσάζων και σου λέει τα ίδια, η βενζίνη, η αποθήκευση, τα μεταφορικά. Και μετά σου κλαίγεται ο έμπορος, τα εργατικά, τα φορτηγά, τα ενοίκια και πετάγεται κι ο  εφοπλιστής σαν την τσουτσού που του  κόλλησε κι εκείνο το βλαμμένο το φορτηγό στο Σουέζ και χαλάσανε τα πράματα  στον δρόμο…κι ακριβαίνει το πετρέλαιο και τί να κάνω, να τα κάνω γαλέρες τα δεξαμενόπλοια; ‘Ειιι οπππ. Δυο κουπιές και φτάσαμε Μασσαλία; Καημένε εφοπλιστή, πώς δεν σε νιώθω…Και μετά συναντιούνται όλοι αυτοί  στο Μόντε Κάρλο, στο γάμο της  κόρης ενός αηδιαστικά πλούσιου και κουτσομπολεύουν τον επίσης καλεσμένο σείχη Τζχνουτ Μπιτ Ταγιετ αλ Καλαμπ αλ ζγίρ Μουράτ τον  8^ος τον μεγαλοπρεπή που δεν τους έκανε σκόντο…

Α, να πάτε να του τα πείτε ένα χεράκι αδέρφια μου αλήτες εφοπλιστές  «Γιατί βρε Τζουντ μου την ακρίβυνες την μπετζίνα;»

« Δεν φταίω εγώ καπετάνιο, η κυρά ήθελε να βάψει πάλι όλο το παλάτι πλατινέ με αληθινή πλατίνα…και ξέρεις την κυρά όταν τα τσιτώνει…Τί να ‘καμα ο μαύρος; Δεν την μπορώ την γκρίνια της…και δεν έχω μία τουλάχιστον να πω κάτι πάει κι έρχεται ..ΑΧ, όταν κλείνει η πόρτα του παλατιού μόνο ο νοικοκύρης ξέρει τί τραβάει…»

  Και από τον ένα στον άλλο την πληρώνεις εσύ που σε μάθανε να ζητάς μαρούλι όλο τον χρόνο…και να έχεις 4 κινητά σε κάθε σπίτι, δύο και τρία μη σου πω αυτοκίνητα, τα δύο μεταχειρισμένα και ενεργοβόρα του κερατά αλλά η φιγούρα φιγούρα, μία τηλεόραση 50 ιντσών σε κάθε δωμάτιο και έναν ψυγειοκαταψύκτη ντουλάπα που δεν γεμίζει με την καμία, αλλά έχει ωραίο ντιζάιν και βγάζει και παγάκια… (Καημός μεγάλος)

Σ΄αυτόν τον ωραίο μας κύκλο λοιπόν, περικυκλωμένοι από ανάγκες, βασικές και μη, κυρίως επίκτητες, μάθαμε να ζούμε και να αναζητούμε την σταθερότητα που όμως αποδείχτηκε κομματάκι ακριβούτσικη… Εντωμεταξύ κάθε που κόβεται το ρεύμα η ζωή σταματάει, κάθε που μπλοκάρουν τα ιντερνέτια η ζωή μπλοκάρει  και μόνο όταν κινδυνεύει στα αλήθεια η υγεία μας  θυμόμαστε τον Θεούλη ( που τί  να πρωτοκάμει κι αυτός με μας που έμπλεξε…ελπίζω μόνο να μην του ξαναμπούν τίποτα ιδέες όπως τότε με τον κατακλυσμό γιατί δέντρα για κιβωτό δεν έχομε Μεγαλοδύναμε καθότι  τα κάψαμε σχεδόν όλα το καλοκαίρι που μας πέρας). Τότε μόνο  όλα μας φαίνονται μάταια, θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, να κάνουμε επανεκκίνηση κι αγαπάμε ως  και τα πόμολα του σπιτιού μας , μέχρι φυσικά να ξανασυνδεθούμε κάποια στιγμή με αυτό που λέμε κανονικότητα, για  να βρεθούμε  να ψάχνουμε φτηνό καφέ στα ράφια και να γκρινιάζουμε για την ακρίβεια…Κλασσικά εικονογραφημένα. Ο Θανασάκης ξέρει.

‘Ενα κουβάρι η ιστορία δηλαδή αλλά όλα τα κουβάρια έχουν μιάν άκρη. Αρκεί να την βρεις. Κι αν ακολουθήσεις τον μίτο της Αριάδνης, θα σε οδηγήσει   με τρία τέσσερα, άντε πέντε το πολύ βαριά ονόματα, εταιρείες, μεγαλοπρούχοντες –φαντάσματα. Και λες, πιο λογικό πεθαίνεις, αφού όλα ξεκινάνε από το δικό σου καλάθι, αυτό της νοικοκυράς και  καταλήγουν στο χρήμα του πετρελαιά, του υπερπλουσίου που δεν θα μάθει ποτέ κανείς την φάτσα του και αφού  αυτοί όλοι έγιναν πλούσιοι επειδή κάτι μας πούλησαν, εμείς τσιμπήσαμε γιατί τέτοιοι χάνοι είμαστε, αλλά μας αρέσει κι η καλοπέραση, γιατί να μην αντιστραφεί το πράγμα να δούμε τί θα γίνει;

Δηλαδή ο Σαουδάραβας που  έμαθε να έχει 50 πόρσε κι άλλα τόσα σπίτια , τί θα γινόταν αν μία χρονιά δεν είχε κέρδη και έχανε το ένα σπιτάκι του κι ένα αυτοκίνητο. Δηλαδή το 2 % από αυτά που έχει και καλοπερνάει και δεν ξέρει τί να τα κάνει …  Εν ολίγης να πούνε μιά φορά όλοι αυτοί οι μπατζανάκηδες του Μίδα( ένας δεν το ξέρεις) φέτος μάγκες θα έχουμε έλλειμμα. ‘Η ακόμα καλύτερα, φέτος τ΄αφεντικό τρελάθηκε και χαρίζει τα πάντα σε όλους. Ελάτε κόσμε και πάρτε το πετρέλαιο της  χρονιάς κέρασμα. Αναρωτιέμαι τί θα πάθουν που δεν το παθαίνω εγώ συχνά πυκνά που βλέπω να αδειάζει το πορτοφόλι μου γιατί μιά πεταλούδα στραβοπέταξε στην Κίνα;! 

Κι ας μην φάνε όλοι μαρούλι βρε παιδί μου… ας φάνε μπρόκολο. Αφήστε το το μαρουλάκι στην τιμή που είχε…Το θέμα είναι πως μας χρωστάνε. Διότι, και διορθώστε με αν δεν τα λέω σωστά, το κλίμα το κάνανε σύσκατο τα φουγάρα και τα φουγάρα τα έχουν αυτοί που σας έλεγα πριν (ελπίζω να προσέχατε γιατί θα σας εξετάσω μετά, συνήθως δεν ειδοποιώ για τα απροειδοποίητα , αλλά με βρήκατε στις καλές μου, το πρωί που ζυγίστηκα είχα χάσει 450 ολόκληρα γραμμάρια!)

Τα ποτάμια και τις θάλασσες τα ρήμαξαν τα απόβλητα από τα εργοστάσια των ίδιων φουγαράδων. Ο κόσμος μας ξεχειλίζει από το πλαστικό που παράγεται από…μαντέψτε, ναι τα ίδια φουγάρα…Και γιατί δηλαδή όλοι αυτοί να μήν μάθουν να έχουν και χασούρα μιά φορά. Χασούρα που να σημαίνει κέρδος για όλους εμάς. Ποιός καθορίζει πόσο πρέπει να πληρώσω εγώ για αυτό το έρμο το μαρουλάκι που ανάθεμα την δίαιτα και την χορτοφαγία μου  δηλαδή…

Και δεν μας φτάνουν όλα αυτά…τώρα που έκαναν τον πλανήτη μπουρδέλο, τώρα μας λένε τί καλά που θα ήταν να πάμε και σε άλλους πλανήτες να ζήσουμε…Σαν τον Τιτανικό ένα πράμα… Εμείς οι κανονικοί απλοί άνθρωποι θα ταξιδέψουμε φυσικά  τουριστική, όταν κι αν ποτέ ταξιδέψουμε,  τέταρτο αμπάρι  αριστερά, δίπλα στην μπουκαπόρτα του διαστημοπλοίου…Ξέρετε, από κεί που θα περάσει το παγόβουνο-αστεροειδής …και πόσο να κρατήσεις την ανάσα σου και συ καημένε μου Σποκ… Το μόνο καλό είναι πως  εκεί έξω, στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα, θα ζυγίσω το τίποτα. Τοπ μόντελ σε εβδομάδα μόδας στην Νέα Υόρκη θα ζυγίζω! ΄Ενα πούπουλο θα είμαι. Μπορεί να μην αναπνέω αλλά θα αξιωθώ να δω την ζυγαριά να γράφει το 5 μπροστά…μπορεί και λιγότερο. Αλλά μέχρι να γίνουν όλα αυτά εμείς θα μουρμουράμε για την τιμή της βενζίνης, για τη ανύπαρκτη θέρμανση, για την ακρίβεια στα σούπερμαρκετ, για το μπάτσελορ που πρέπει να κοπεί (αυτό δεν το συζητώ …ξερνάω σιλικόνη και εξτένσιονς και κλαίω στα σκαλιά του Μπαμπινιώτη)  για την τιμή του καφέ και φυσικά για το καημένο το μαρουλάκι…

Εντωμεταξύ όσο εμείς λυσσάμε για το εσπρεσσάκι μας, κάπου εκεί έξω ο άλλος μισός πλανήτης πεθαίνει από την πείνα και τις αρρώστιες, ο κορωνοϊός καλά κρατεί και η ζωή «συνεχίζεται»… Ενώ αν γινόταν αυτό που έλεγα εγώ όλα θα μπορούσαν να λυθούν με ένα τηλεφώνημα, μήνυμα, νεύμα, μιά καλή σκέψη.   Ζώ για την μέρα (ή την νύχτα) που θα όλα θα είναι στην μισή τιμή από αυτήν που έχουν σήμερα…Και μην μου αρχίζετε τα περί πληθωρισμού και τα ρέστα. Κι ο πληθωρισμός ανθρώπινη εφεύρεση  είναι. Το βάζουμε κάτω και τον πατάμε αν το θέλουμε φυσικά (κάπου εδώ ένας μεταπτυχιακός οικονομολόγος αυτοαναφλέγεται σε κάποιο αμφιθέατρο του Χαρβαρντ)

‘Εστω και για μία μέρα όμως, για κάντε το εικόνα.   Μέρα ή νύχτα…έτσι κι αλλιώς όλα είναι θέμα καμπυλότητας… Κι αν για μας τώρα ξημερώνει, την ίδια στιγμή στη άλλη άκρη του πλανήτη κάποιοι καληνυχτίζονται με ένα φιλί… Ευτυχείτε.

*Ουπς, μόλις ανατινάχτηκε ο φούρνος μικροκυμμάτων μου…