Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

Βλέπω Ράδιο Αρβύλα, αυτή την πραγματικά άκρως διασκεδαστική σατιρική εκπομπή, εδώ και κάμποσα χρόνια. Αγαπώ το χιούμορ τους, τα ευρηματικά τους βίντεο, τις μιμήσεις και τα ανατρεπτικά πολιτικά τους σχόλια, με λίγα λόγια συμφωνώ απόλυτα με την όλη τους παρουσία και είναι πολύ του γούστου μου. Ξεχνιέμαι, γελάω, περνάω όμορφα, νοσταλγώ παλιές ανέμελες εποχές με την εξίσου επιτυχημένη εκπομπή Vinylio και όσο «κρύα» και να είναι τα ανέκδοτά τους πολλές φορές, τα βρίσκω αρκετά έξυπνα και ψυχαγωγικά. Γούστα είναι αυτά.

Χθες το βράδυ, περιμένοντας με ανυπομονησία στον μαύρο μου καναπέ, με τζάκι αναμμένο, δέντρο στολισμένο και ζεστό σπιτικό φαγητό, να δω την αγαπημένη μου εκπομπή για να χαλαρώσω από μια τυπικά κουραστική Δευτέρα, ανασηκώθηκα. Σοκαρίστηκα! Κάτι δεν πήγαινε καλά με το πρώτο «Καλησπέρα σας». Στα πρώτα πέντε λεπτά κατάλαβα πως έχει γίνει κάτι σοβαρό. Φώναξα τον Αργύρη και του λέω «ωχ, μάλλον κάποιος πέθανε». Αφού πέρασαν όλα τα ονόματα της ομάδας από το μυαλό μου, ανοίγοντας το πλάνο στην κάμερα, έδειξε την καρέκλα του Στάθη Παναγιωτόπουλου άδεια. Κοκκάλωσα. Λέω «πάει, αυτό είναι, τον έβαλε κάτω τελικά ο κορωνοϊός»… στεναχωρήθηκα. 

Ο δημιουργός και αρχηγός της εκπομπής, Αντώνης Κανάκης, ήταν τόσο παράξενα σοβαρός, φανερά στεναχωρημένος, προσπαθώντας στον σχεδόν ενδεκάλεπτο μονόλογό του να βρει τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψει όσο γίνεται το συμβάν και την ξαφνική «απώλεια». Όσο μιλούσε, αναφωνούσα «αποκλείεται!». Δεν νομίζω πως μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε εύκολα τι είχε γίνει, αφού ειδικά σε αυτή την εκπομπή, οι πλάκες είναι δεδομένες και τα αστεία πάνε σύννεφο μεταξύ τους. Έλα όμως που ήταν σοβαρό και πραγματικό τελικά…. Ψάχνοντας ταυτόχρονα στα μέσα μαζικής δικτύωσης, διάβασα την καταγγελία εις βάρος του πρώην πια συνεργάτη τους Στάθη Παναγιωτόπουλου και δεν πίστευα στα μάτια μου… άντε να πιστέψω και στα τηλεοπτικά μου αυτιά!

Πρώτη φορά άκουσα την κατηγορία, «παύλα» τον χαρακτηρισμό, «εκδικητικό πορνό». Όσο διάβαζα τις κατηγορίες, τόσο μου ερχόντουσαν στο μυαλό μου όλα αυτά τα ρεπορτάζ στα δελτία ειδήσεων, όπου ανέμελοι δημοσιογράφοι ρωτούν τους γείτονες για ένα φονικό, αν είχαν δει ή ακούσει κάτι για τον δράστη και όλοι απαντούσαν με το ίδιο αδιάφορο ύφος: «ήταν τόσο καλός, δεν είχε δώσει ποτέ το παραμικρό δικαίωμα στην γειτονιά. Αγαπούσε τον κόσμο και ήταν τόσο ευγενικός με όλους». Παύση, μια αμήχανη σιωπή. Ναι, αυτός είναι ο κόσμος μας. Ο εσωτερικός κόσμος δε του καθενός, μια άβυσσος, που παραμένει συνήθως ανεξερεύνητος, αδιάφανος, θολός.

Δεν είναι λίγες οι φορές που πέφτουμε από τα σύννεφα, μετά από 2, 3, 4, 30 ή ακόμη και 40 χρόνια. Υπάρχουν μυστικά, που δεν τα ξέρει ούτε ο ίδιος σου ο εαυτός. Υπάρχουν πλευρές που δεν τις ξέρει ούτε η μητέρα που μας γέννησε. Πόσο δε, ένας φίλος, που όσο κολλητός και να είναι, όταν κλείνουν οι πόρτες και μένει μόνος του. Πάω στοίχημα πως όλοι μας γνωρίζουμε, έχουμε ακούσει ή ακόμη και βιώσει στο πετσί μας «ιστορίες» όπου άλλο έδειχναν και άλλο ήταν τελικά! Εγώ πάντως σίγουρα.

Ναι, δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση πως ήξεραν την «διπλή» του ζωή. Ναι, είμαι σίγουρη πως συμβαίνει και στους καλύτερους, τους πιο έξυπνους, τους πιο ικανούς! Από την μια στεναχωριέμαι αφάνταστα που θα τους «χάσω» από το τηλεοπτικό τοπίο για κάμποσο καιρό, όπως ακούγεται, αλλά από την άλλη χαίρομαι μέσα μου, που θέματα «άπιαστα», ακατανόμαστα ταμπού, «σκοτάδια» βγαίνουν στην επιφάνεια και συζητιούνται ανοιχτά πια.

Είναι καιρός να αλλάξουν οι νόμοι και η κοινωνία να αναλάβει τις ευθύνες της. Είναι ώρα να ανοίξουν τα στόματα και να αρχίσει ένα ένα κλισέ, κουτάκι και ότι παραφιλολογία δημιουργείται γύρω από αυτά, να μπαίνουν όλα στην θέση που τους αρμόζει, τα θύματα να βρίσκουν σωστή υποστήριξη, νομική και κοινωνική, να χαίρουν τον σεβασμό που τους αξίζει.

Αδιαμφισβήτητα, έχουμε πολύ μέλλον ακόμη μπροστά μας! Όμως η αρχή έχει γίνει εδώ και καιρό. Ξυπνήσαμε…