Ο εθνοϊσλαμιστικός μεγαλοϊδεατισμός και ο κοσμικός στρατοκρατικός κεμαλισμός, παρά την κορυφαία και μακροχρόνια ιστορική τους αντίθεση μοιράζονται ένα κοινό τόπο. Την απόλυτη περιφρόνηση προς τη δημοκρατία. Αμφότεροι λειτούργησαν και θητεύουν σε μια δημοκρατία κατ ‘όνομα. Προσχηματική, χωλή, λειψή από κάθε άποψη. Η μάχη μεταξύ τους είχε ως διακύβευμα το ποιος θα έχει το πάνω χέρι για να διώκει τον άλλον. Μοιράζονται επίσης και κάτι ακόμα.Την θεσμοποιημένη και ανεξέλεγκτη διαφθορά.

Ανάμεσα στα παραπάνω δεινά, τις συμπληγάδες πέτρες, ασφυκτιά η παντέρμη δημοκρατική Τουρκία.Οι άνθρωποι που ονειρεύονται ένα σύγχρονο, δημοκρατικό, ευρωπαϊκό κράτος που σέβεται τα ατομικά δικαιώματα και ιδιαίτερα τις θρησκευτικές και πολιτισμικές διαφορές. Είναι οι άνθρωποι που θα ήθελαν η χώρα τους να φιλιώσει με την Ελλάδα που δεν αισθάνονται την ανάγκη επεκτατισμού σε μια αχανή ήδη πατρίδα. Είναι μειοψηφία μέσα στα «στίφη» της καθυστερημένης σκόπιμα Ανατολής. Είναι όμως πάρα πολλοί ίσως περισσότεροι από το δικό μας πληθυσμό.

Δεν είναι μόνο ο Ορχάν Παμούκ. Δεν είναι μόνο οι αιρετικοί τοπικοί celebrities. Είναι άνθρωποι της προόδου και της ευημερίας. Τούρκοι αστοί που βασανίζονται από την παντοειδή καθυστέρηση της χώρας τους.Ανάμεσα τους και ένας φίλος μου πουόταν τον συναντώ και τον ρωτάω τι γίνεται κοιτάει αταβιστικά δεξιά και αριστερά μην τον ακούει κάποιος. Γιατι η στάμπα του γκιουλενιστη απειλεί ως πρόσχημα τους πάντες. Ακόμα και το φίλο μου που δεν θα μπορούσε να σχετίζεται με οποιοδήποτε ιμάμη γιατί είναι αριστερός καί άθεος.

Αυτή τη Τουρκία πρέπει να τη σεβόμαστε. Να την αντιδιαστέλλουμε. Να την εκτιμούμε. Να αντιλαμβανόμαστε το βαθμό δυσκολίας στην εκδήλωση του φρονήματος της.Όποιος έχει ανοιχτούς οφθαλμούς την διακρίνει. Στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, σε κοινωνικά ευαίσθητες ταινίες στα προάστεια του Βόσπορου στις νεανικές «ευρωπαϊκές»παρέες όπου σπινθηρίζουν όπως παντού οι πρώτοι έρωτες. Στα νησιά μας σε ημερήσιες εκδρομές όπου καταναλώνεται ουζάκι και ρακή και όχι πράσινο τσάι.

Δεν μπορώ να ξεχάσω, μένει εγχάρακτη στη μνήμη, μια εμπειρία από τη δεκαετία του ’80. Σε μια κυβερνητική αποστολή με τη Μελίνα στην Άγκυρα και την πόλη της Ρωμιάς εκ μητρός καταγωγής μου την Κωνσταντινούπολη. Η Μελίνα δεν μπορούσε να μην το κάνει. Ένα βράδυ από τα δύο κανονίστηκε δείπνο σε λαϊκή ταβέρνα με Τούρκους διανοούμενους και συγγραφείς. Ανάμεσα τους ο Αζίζ Νεσιν η ιστορική αυτή φυσιογνωμία της αριστερής τουρκικής διανόησης. Είχαμε διάλογο ποιότητας και αληλεγγύης. Στα δίπλα τραπέζια εμφανώς οι άγρυπνοι χαφιέδες. Τους κοιτάγαμε άγρια και αυτοί όπως όλοι οι χαφιέδες κατέβαζαν τα μάτια. Εμείς όμως την άλλη μέρα θα αναχωρούσαμε. Οι συνδαιτημόνες μας θα έμεναν εκεί στη μοίρα της παντέρμης δημοκρατικής Τουρκίας.

Είναι ο Ιμάμ Ιμάμογλου ένας από αυτούς τους Τούρκους; Μη σας πάρω στο λαιμό μου δεν ξέρω τόσο καλά πρόσωπα και πράγματα. Μακάρι όμως Χριστέ μου. Ινς Αλλάχ.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr