Στην κουζίνα κάποιου ελληνικού σπιτιού, πριν περίπου 26 χρόνια.  Μεσημέρι, ζέστη, στον φούρνο ψήνονται γεμιστά. Εποχή, λίγο πριν τις πανελλήνιες εξετάσεις. Μιά μαμά κι ένας μπαμπάς συζητάνε για το μέλλον του γιού τους.

-Γυναίκα, υποπτεύομαι πως το παιδί δεν διαβάζει.

-Τί εννοείς «υποπτεύεσαι»; Να μην υποπτεύεσαι καθόλου. Να είσαι βέβαιος. Το ¨παιδί¨  ούτε διαβάζει, ούτε μαζεύεται σπίτι, ούτε στα Αγγλικά πηγαίνει, ούτε φροντιστήριο, ούτε τίποτα.

-Και μου το λες, έτσι απλά;

-Και πώς θες να στο πω δηλαδή, σύνθετα; Ο κανακάρης σου έχει το μυαλό του στα πουλάκια…ή μάλλον ούτε στα πουλάκια…βασικά….ποιο μυαλό;

-Τα πράγματα είναι σοβαρά. Τί θα κάνουμε; Εγώ έχω όνειρα γι΄αυτόν. Να τον κάνω μηχανικό να αναλάβει την εταιρεία…

-Σιγά μην τον κάνεις και πρωθυπουργό! Σύνελθε, με το ζόρι κι αν περάσει σε κανά ΤΕΙ…

-Γιατί, άσχημα είναι; Να μπει κάπου  κι από κει μπορεί να βρούμε τρόπο να τον χώσουμε σε κανά ΑΕΙ ! Κάποιο παραθυράκι θα υπάρχει…

-…Που πάντα βρίσκεις έναν τρόπο να κάνεις το δικό σου με τρελαίνει…

-Λέγε εσύ, αλλά εγώ θα την βρω την άκρη…Αν και εδώ που τα λέμε εγώ ήθελα Πολυτεχνείο με τη μία…Κι ας είναι και εκτός…Θα βρω εγώ τον τρόπο να τον φέρω Αθήνα.

-Για Πολυτεχνείο δεν το βλέπω…αλλά μη σκας. Το πολύ πολύ να ξαναδώσει…Τόσοι και τόσοι ξαναδίνουν. Ξέρεις πόσοι έχουν μπει με την δεύτερη, μη σου πω και με την τρίτη…Και ποιός θα το θυμάται μετά; Κανείς. Ε, θα καθυτερήσει λιγάκι, αλλά με λίγο σπρώξιμο…θα βρούμε άκρη. Ξέρεις εσύ… Έτσι δεν λες.

-Καλά, κορόϊδευε εσύ…Δηλαδή ρε γυναίκα,  το έχεις σίγουρο πως με την πρώτη δεν…

-Καφέ θες;

-Μπορεί να πιάσει τα sos, δεν μπορεί;

-Μήπως θες μιά σουμάδα που έχω παγωμένη;

-Τί θα κάνουμε; Θα τρελαθώ. Πρέπει να τον βάλουμε κάτω να του μιλήσουμε για το μέλλον του.

-Να τον βάλουμε, αλλά άντε βρες τον πρώτα γιατί έχει να έρθει σπίτι κάτι μέρες…Κάνει λέει καταλήψεις και φυλάει το σχολείο.

-Τί εννοείς το φυλάει;

-Μην το κλέψουνε..Μα που ζεις χριστιανέ μου; Αρχηγός στις καταλήψεις! Πρώτο όνομα!  Φίρμα! Μπορεί τελικά να μην χτίσει ποτέ τίποτα, αλλά κάτι μου λέει πως στο γκρέμισμα θα πάρει βραβείο!

-Δεν πιστεύω να του λες τέτοια και να του ξεσηκώνεις τα μυαλά;

-Εγώ, τα μυαλά του γιόκα σου;!  Ας γελάσω…χα χα! Τα μυαλά του λεβέντη σου είναι σηκωμένα ακριβώς όπως και τα μαλλιά του και μάλιστα εδώ και καιρό! Μην ψάχνεις να τα φορτώσεις σε μένα τώρα γιατί θα μαλώσουμε και μεταξύ μας και θα μου καούν τα γεμιστά. Άμα δεν στρωθεί στο διάβασμα προκοπή δεν βλέπω. Άλλη λύση δεν υπάρχει.

-Μη μιλάς, μη λες τίποτα. Το βρήκα, το βρήκα!!! Αυτό είναι. Η τέλεια λύση! Λοιπόν άκου. Θα δώσει εδώ…δεν θα περάσει. Έτσι όπως τα λες δεν θα γράψει πάνω από 3…ΔΕΝ τον μαλώνουμε…τον παίρνουμε με το καλό…μάλιστα το καλοκαίρι τον αφήνουμε να πάει για ελεύθερο κάμπινγκ με όλο το δεκαπενταμελές, για όσο καιρό θέλει, να λυσσάξουνε στις μπύρες,  να τον γλυκάνουμε και κει κατά τον Σεπτέμβρη που θα τονε μαζέψουμε από την άγονη γραμμή τρισευτυχισμένο και γκαγκανιασμένο, τονε κάνουμε ένα ωραιότατο πακέτο και τον στέλνουμε σε ένα πανεπιστήμιο κάπου έξω πριν προλάβει να πει αποχή!!

-Σατανικό! Και ποιό πανεπιστήμιο θα τον δεχτεί βρε με τέτοιους βαθμούς;

-Ε, καλά, εκεί θα κολλήσουμε…θα βρούμε ένα, όποιο να΄ναι, κάπου κοντά. Βρε συ, τον στέλνουμε εκεί για κάνα χρόνο και μετά βρίσκω εγώ άκρη και τον φέρνω Ελλάδα…Μεταγραφή και έτσι.

-Καλέ γίνονται αυτά τα πράγματα;

-Γίνονται γίνονται! Και τονε χώνουμε στο ΕΜΠ…παίρνει το πτυχίο του και ούτε γάτα ούτε ζημιά!

-Και είναι σωστό αυτό; Για τα άλλα παιδιά λέω που διαβάζουν και βγάζουν τα ματάκια τους για να περάσουν σε μία σχολή…και καλά τον φέρνεις εδώ…Αθήνα κιόλας, αλλά πώς θα τελειώσει; Εκεί θα έχουν ήδη μπει οι πρώτοι μαθητές…κι ο  δικός μας…τί να τα ξαναλέμε…

-΄Ωχου μωρέ, κολλάς σε κάτι λεπτομέρειες!

-Λεπτομέρειες το πώς θα περνάει τα μαθήματα;;! Πότε θα τελειώσει δηλαδή; Αιώνιος φοιτητής;

– Δε πα να κάνει και δέκα χρόνια να πάρει πτυχίο…Τί με κόφτει; Αρκεί να τελειώσει. Και θα τελειώσει  κάποτε, και θα γίνει  μεγάλος και τρανός, θυμήσου τη μέρα που στο λέω…και κανείς δεν θα θυμάται τίποτα από όλα αυτά. ΄Ασε με εμένα και θα τα κανονίσω… εξάλλου «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Να δεις ποιός το΄λεγε αυτό…Δε θυμάμαι.  Αλλά να αγιάσει το στόμα του!

Ηθικόν δίδαγμα: Δεν υπάρχει.

Μόνο δύο συμπεράσματα, το ένα πως όσο θα υπάρχουν παραθυράκια θα βρίσκονται και οι πόρτες. Και το άλλο, πως στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις. Όλα τα άλλα ή παραγράφονται ή ξεχνιούνται.

Α, κι «αυτό», με τους «αγιασμούς» το΄λεγε ο Μακιαβέλι…αν έχετε ακουστά.

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr