Τζίνα Δαβιλά

Με τον Γιάννη Παπαϊωάννου γνωριστήκαμε πριν λίγα χρόνια στο Μελωδία. Ήταν καλοκαίρι. Παρατήρησα, θυμάμαι, την μπλούζα που φορούσε- απεικόνιζε τον ίδιο και τον εγγονό του, τον Τζιμάκο αγκαλιά. «Ο μικρός;», τον είχα ρωτήσει, «το αστέρι μου,» μου είχε απαντήσει. Όταν άκουγα Μελωδία, το όνομα του Γιάννη πηγαινοερχόταν. Ήταν ο ηχολήπτης, ο αφανής ήρωας. Ξέρετε πόσο σημαντικός είναι ο ηχολήπτης ενός σταθμού; Στη συνείδησή μου είναι σημαντικότερος του παραγωγού. Γνωρίζει τα πάντα, ζυγίζει τα πάντα. Χρεώνεται το όποιο λάθος, ακουστικό, καθυστέρησης, ήχου, τάξης. Είναι διαρκώς σε εγρήγορση, έχει πάντα σε λειτουργία τις αντένες του και τα αυτιά του. Πέρα από τα πρακτικά της υπόθεσης, είναι εκείνος που βοηθά στα δύσκολα, καλύπτει το κενό στον αέρα, βάζει τραγούδι όταν μπλοκάρει το μυαλό του παραγωγού (μ’έχει σώσει άπειρες φορές ο Κωστής), πολλές φορές ακούει ό,τι κουβαλά ο παραγωγός, είναι φίλος, δικός μας άνθρωπος. Και ξελασπώνει…αυτό και αν είναι σημαντικό…

Μια ζωή ο Γιάννης ήταν πίσω από το τζάμι, ξέρετε αυτό που χωρίζει τον ηχολήπτη από τον ερμηνευτή ή τον παραγωγό. Το τζάμι που αντανακλά το πίσω και το μπρος, τα γύρω και τα μέσα. Για αυτές τις ιστορίες του ήθελε να μιλήσει ο Γιάννης. «‘Έχω ένα υλικό απίστευτο, θα ευλογηθώ να το δω με σάρκα οστά;» μου έλεγε συχνά. Έζησα «από κοντά» τις τελευταίες μέρες στον σταθμό όπου ο Γιάννης επέλεξε να αποτελέσει το κλείσιμο (;) του κύκλου της ηχοληπτικής του πορείας. (Άραγε κλείνουν οι κύκλοι σε τόσα δυνατά κεφάλαια της ζωής;) Άκουγα τους παραγωγούς του σταθμού να τον προσκαλούν ένας- ένας στις εκπομπές τους και να τον ρωτούν τι θα κάνει τώρα που θα πάψει να δουλεύει, τι θυμάται τόσα χρόνια στο χώρο και από τη συναναστροφή με τόσο σημαντικά ονόματα μέσα στα στούντιο της Columbia… (Αλήθεια, θυμάστε την Columbia; Εκείνο το σπουδαίο κομμάτι της ελληνικής δισκογραφίας όπου αγκάλιασε τα διαμάντια της ελληνικής μουσικής; Από Χατζιδάκι, Μίκη, Ξυλούρη, Χαρούλα, Γαλάνη, Μελίνα, Διονυσίου, Αγγελόπουλο, Τσιτσάνη, Μπέλλου, Άκη Πάνου, Ζαμπέτα και ο κατάλογος σταματημό δεν έχει…). Πάντα ο Γιάννης κατάφερνε τη συγκίνηση ή τη λύπη για τον αποχωρισμό να την ισορροπεί με μια εκπληκτική μαεστρία που με έκανε ακόμα περισσότερο να τον θαυμάζω… Του έλεγα πολλές φορές με θλίψη: «Α ρε Γιάννη, πόσο θα ήθελα να έχω δουλέψει μαζί σου…»

Δεν έχω παράπονο… Ο Γιάννης και από μακριά φρόντιζε να μου μεταλαμπαδεύει σαν αληθινός πατέρας όσο περισσότερες γνώσεις μπορούσε. Έγραφε cd, έβρισκε πληροφορίες και αποκόμματα για να μου τα στείλει και κάθε φορά πάνω στα cd έγραφε: «Για να μαθαίνεις και να θυμάσαι!» ή «όσο μεγαλώνουμε καλό είναι να μαθαίνουμε». Από το φίλο του Στέλιου Καζαντζίδη τον Άρη Σαν μέχρι θρυλική Fairuz. Από ανέκδοτες ηχογραφήσεις μέχρι εξαντλημένες παραγωγές που είχε φυλάξει στο προσωπικό του αρχείο. Μια ζωή στα στούντιο… με Χατζιδάκι, Ξυλούρη, Πάνου, τον κυρ-Απόστολο, την αγαπημένη του Χαρούλα… Όποια πληροφορία ήθελα, ο Γιάννης κινητή μουσική εγκυκλοπαίδεια μου την έλυνε. «Η διαθήκη, του έλεγα, τι τραγουδάρα …». «1984 Δεκέμβρης ήταν όταν ηχογράφησα με τη Χαρούλα και το Νικολόπουλο τον «Εμφύλιο Έρωτα. Σ’ ένα μήνα εξαντλήθηκε και το Γενάρη του 85 επανακυκλοφόρησε ο δίσκος», μου έλεγε και έψαχνα ταχύτατα μολύβι για να γράφω όπου έβρισκα τις πληροφορίες…. Άλλες ιστορίες του από την μουσική του ζωή μού τις περιέγραφε, άλλες τις φανταζόμουν και με έπιανε μια γλυκιά θλίψη.

Τι να πω για τον Γιάννη. Ο Οδυσσέας έχει να αφηγηθεί αμέτρητες…Χαίρομαι όμως που έχω στα χέρια του το «τρίτο του παιδί» μετά την Κατερίνα και τη Νατάσσα. «Το πίσω από το τζάμι». Το βιβλίο στο οποίο ο Γιάννης Παπαϊωάννου καταγράφει αναμνήσεις από την περίφημη Columbia σε μια εκ βαθέων εξομολόγησης. Τριάντα ολόκληρα χρόνια στην Columbia με αγωνίες, χαρές, σφιξίματα στο στομάχι, κόμπους στον λαιμό, όπως αποτυπώθηκαν στην ψυχή του Γιάννη «πίσω από το τζάμι» και μας καταθέτει στο βιβλίο του ήχους, νότες και σημαντικές ανθρώπινες στιγμές. Κάθε σελίδα και διαφορετική, κάθε πρόσωπο και μια άλλη κρυμμένη ιστορία. Ένα ταξίδι σε πρόσωπα που γνωρίζουμε και που θα δούμε από άλλη ματιά, εκείνης «πίσω από το τζάμι».

Καλοτάξιδο, φίλε μου το «τρίτο σου παιδί»…

ΥΓ1: Περιλαμβάνει cd με ηχογραφήσεις από το προσωπικό αρχείο του Γιάννη Παπαϊωάννου. ΥΓ 2: Θερμές ευχαριστίες και συγχαρητήρια στη Σύσση Καπλάνη για τη συνεργασία, την προσεγμένη έκδοση και τη συμμετοχή-στήριξη στο βιβλίο του Γιάννη.

30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2010, 

Πηγή: Protagon.gr