Θέση ξεκάθαρη χωρίς ”ναι μεν, αλλά…”. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ΝΑΙ ή ΟΧΙ; Η ρεαλιστική αποτύπωση στον κινηματογράφο μιας ενέργειας, είναι θεμιτό να γίνεται χωρίς ο ηθοποιός ή οι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν τους ήρωες, να έχουν ενημερωθεί για τη σκηνή που καλούνται να υποδυθούν; Είναι θεμιτό ο σκηνοθέτης να μη θέλει να ρισκάρει μια λάθος έκφραση ακόμη και στιγμιαία του ηθοποιού, στην περίπτωση που τον έχει ενημερώσει; Αν ο σκοπός του σκηνοθέτη είναι να καταγράψει μια αυθεντική και πηγαία σύσπαση του προσώπου, μια κίνηση του κεφαλιού ή ένα ανοιγόκλειμα ματιών, μπορεί να βασιστεί μόνο στις υποκριτικές ικανότητες του ηθοποιού; Πολύς λόγος έγινε, όταν πολλά χρόνια αργότερα ο Μπερτολούτσι ομολόγησε ότι η Μαρία Σνάιντερ δεν είχε ενημερωθεί για τη σκηνή του βιασμού της με το βούτυρο στην ταινία ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΓΚΟ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ (1972) και το θέμα ξαναζεστάθηκε μετά τον πρόσφατο θάνατο του κορυφαίου σκηνοθέτη. Ο Μπερτολούτσι από τη μια είχε τον ογκόλιθο Μάρλον Μπράντο που απέδιδε υποκριτικά στο άκρο άωτο την ντεκαντάνς και από την άλλη την άπειρη νεαρή Σνάιντερ που έψαχνε αθώες περιπετειούλες και μέχρι την επίμαχη σκηνή απέδιδε το ρόλο αξιοπρεπώς. Στη συγκεκριμένη σκηνή ο σκηνοθέτης αυτό ακριβώς επεδίωκε. Να συντρίψει αυτή την αθωότητα ”πιάνοντας” αυθεντική έκφραση προσώπου. Ο Μπερτολούτσι αποζητούσε να καταγράψει όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται δύο κόσμους που έλκονται και συγκρούονται ταυτόχρονα και το πέτυχε. Η δική μου απάντηση ως θεατή στο ερώτημα είναι ΝΑΙ, διότι δεν ξέρω πώς θα εισέπραττα το όλο κλίμα αν η Σνάιντερ δεν απέδιδε σωστά. Σε μια παρόμοια περίπτωση, στην ταινία ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΟΣ(2002) του Γκασπάρ Νοέ, αν και ο σκηνοθέτης έχει μια πολύ πιο έμπειρη ηθοποιό, την Μόνικα Μπελούτσι, όχι μόνο αποφεύγει να εστιάσει στο πρόσωπό της, αλλά καλύπτει και το μισό με το χέρι του βιαστή. Επί πλέον το πλάνο είναι λίγο πιο απομακρυσμένο, ημιφωτισμένο και υπό γωνία, σε αντίθεση με του Μπερτολούτσι που είναι to the point. Αξίζει να αναφερθούμε σε μια ακριβώς αντίθετη περίπτωση, όπου η ηθοποιός είναι απόλυτα ενημερωμένη-προφανώς έχει συναινέσει-γνωρίζει ακριβώς αυτό που πρέπει να κάνει και το υποδύεται άψογα. Είναι η σκηνή του πεοθηλασμού στο αριστουργηματικό ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ(1976) του κορυφαίου Ιάπωνα Ναγκίζα Όσιμα.