Η Στέλλα Κουτρή είναι Ιδρύτρια και ιδιοκτήτρια του Κέντρου Ολιστικής Κίνησης Holistic Moves 

Υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού μας που μπορεί να μένει ανεπηρέαστο από τις εξωτερικές συνθήκες, ανθεκτικό μπροστά στις δυσκολίες, σταθερό στις αλλαγές, αμετάβλητο στην επίδραση απρόβλεπτων δυνάμεων.

Ακλόνητο.

Ανέγγιχτο.

Άφθαρτο.

Ο πυρήνας μας. Εκεί που συγκεντρώνεται όλη η ουσία αυτού που είμαστε. Εκεί που κατοικούν όλα όσα συγκροτούν το είναι μας. Το σύνολο των πιστεύω μας. Οι σταθερές μας. Η πνοή μας. Το κέντρο της ύπαρξής μας, χωρίς χωρικό προσδιορισμό, χωρίς χρονικές οριοθετήσεις. Σαν τον πυρήνα του ατόμου: μία τόσο μικρή περιοχή, που όμως συγκεντρώνει το μεγαλύτερο μέρος της μάζας του.

Αυτό είμαστε: κινούμενοι πυρήνες ζωής, φέροντες ικανότητες, αξίες, προοπτικές, ιδέες, εμπνεύσεις. Πυρήνες που έχουν την ιδιότητα να είναι αυτοτελείς και αυθύπαρκτοι, μα και τόσο εγγενώς φτιαγμένοι για να συνδέονται, να συνυπάρχουν, να συνδημιουργούν. Να αλληλοστηρίζονται, να αλληλοεμπνέονται, να υπερβαίνουν συνεργατικά όλες τις δυσκολίες και προκλήσεις που εμφανίζονται στο κοινό τους διάβα.

Πώς στεκόμαστε μπροστά στις εξωτερικές συνθήκες/συγκυρίες/αντιξοότητες; Ή, μάλλον, πόσο επιτρέπουμε σε αυτές να επηρεάζουν και να διαστρεβλώνουν την αληθινή, τη γνήσια, την αυθεντική  ματιά μας;

Σε ποιο βαθμό μπορούμε να διατηρούμε και να καλλιεργούμε την ισορροπία ανάμεσα στην απαραίτητη δόση ρεαλισμού και στη διατήρηση του αναγκαίου εσωτερικού μας χαμόγελου;

Πόσο εύκολα διαχειριζόμαστε τις αλλαγές (τις ανώδυνες, μα και τις κατακλυσμιαίες); Πόσο «εύπλαστοι» και ευπροσάρμοστοι είμαστε, ώστε να μπορούμε να επανερχόμαστε σε συνθήκες κανονικής ροής της ζωής, όταν αυτή διακόπτεται ή διαταράσσεται λόγω απρόβλεπτων και αστάθμητων παραγόντων;

Με ποιους τρόπους διατηρούμε (στο βαθμό που μπορούμε ή είμαστε εκπαιδευμένοι να το κάνουμε) τη σύνδεση με τον εαυτό μας και τους σημαντικούς άλλους της ζωής μας; Και σε αυτή τη σύνδεση, εφόσον είναι εφικτή, τι βάθος και τι διαστάσεις μπορούμε και είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε;

Πώς μετατρέπουμε τη δυσκολία σε ευκαιρία, την ανατροπή σε προοπτική,  την αμηχανία σε αισιοδοξία, ακόμα και την απομόνωση σε αναγέννηση;

Μέρες σαν κι αυτές που ζούμε τώρα, που μέχρι πριν λίγο καιρό κανείς μας δεν μπορούσε να  φανταστεί ότι θα ζούσαμε, συνειδητοποιούμε ότι «δεν μπορούμε να σταματήσουμε τα κύματα, αλλά μπορούμε να μάθουμε να σερφάρουμε». Μπορούμε να παρακολουθούμε/παρατηρούμε τις διαρκείς αλλαγές, παραμένοντας σταθεροί στην εσώτερή μας ύπαρξη. Σε ό,τι μας γειώνει. Σε ό,τι μας ριζώνει.

Με μερικές στιγμές συγκέντρωσης στο παρόν, ας κάνουμε μικρούς (ή και μεγάλους!) περιπάτους στο βάθος του εαυτού μας, ας εστιάσουμε στον πυρήνα της ύπαρξής μας. Με λίγη αφοσίωση και επιμέλεια, ίσως και να δούμε τον πυρήνα μας πιο καθαρό και πιο λαμπερό, όταν η θύελλα θα έχει περάσει…

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr