Η Ματίνα Ράπτη -Μιληλήέχει πτυχίο Κοινωνιολογιας και η πτυχιακή της εργασία ήταν πάνω στην κακοποίηση ανηλίκων. Γράφει μικρές ιστοριες που εχουν να κάνουν με το σήμερα και το χθες. Της αρέσει να παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω της και να ακούει τις ιστορίες τους.

Πολύ πρωινή βουτιά…

Ζεστή η θάλασσα, ελαφρύ το κυματάκι, ελάχιστοι οι λουόμενοι, συνήθως μοναχικοί, ηλικιωμένοι, χαμένοι στις σκέψεις τους . Όλοι μαζί , σαν να έχουμε συνεννοηθεί μυστικά και εξ αποστάσεως, κολυμπάμε κόντρα στο ρεύμα ώστε η επιστροφή να είναι πιο εύκολη.

Έχω βάλει σημάδι τον μώλο. Δηλαδή έναν ανύπαρκτο μώλο. Κάποτε ήταν ένα τσιμεντένιο ορόσημο θάρρους και οπτικό όριο για τις μαμάδες. “Μέχρι εκεί  θα πάτε, πιο μακριά απαγορεύεται.”  Τώρα το “εκεί”  δεν υπάρχει πια, το λύγισε το χρόνος και η θάλασσα που πάντα νικάει στο τέλος και κάνεις δεν της αντιστέκεται, οπότε λογικά τίποτα δεν απαγορεύεται. Θυμάμαι πως πάντα εγερνε λίγο, κάποτε έγειρε τόσο που το κέντρο βάρους του δεν το κρατούσε πια στην θέση του. Ο νόμος της φύσης βλέπετε. Ώσπου κάποιον βαρύ χειμώνα σκόρπισε σε κομμάτια και χάθηκε για πάντα στην άμμο. Προσπερνάω κολυμπώντας  και θυμάμαι. Θυμάμαι τις βουτιές από τον  επικίνδυνο  μώλο που πάντα γλιστρούσε αλλά τότε  κανείς δεν κιοτεψε να σκαρφαλώσει. Άγνοια κινδύνου το λένε και συνοδεύει τα νιάτα. Άλλος νόμος της φύσης κι αυτός. Θυμάμαι τις παρέες που μαζεύονταν κοντά του τα βράδια. Τις φωτογραφίες που βγάλαμε ποζάροντας τάχα ανέμελα…Ένας Θεός ξέρει πόση ώρα προσπαθούσαμε να πετύχουμε την πόζα που δεν θα έμοιαζε στημένη. Οξύμωρον. Στα παγκάκια της παραλίας χρωματιστές πετσέτες περιμένουν τους ιδιοκτήτες τους. Βγαίνω από την θάλασσα και κρυφακούω δύο κυρίες που λένε τα δικά τους.

-Εχθές τον είδα, στον περίπατο, με το μπαστουνάκι του, χαμογελαστός, μια χαρά στέκει. Στα 94 παρακαλώ!

Κοίτα να δεις, σκέφτηκα, που και  οι άνθρωποι είναι σαν τους μώλους. Όσο στέκουν, ζουν, αντέχουν. Ξεκινάνε αγέρωχοι, με τον καιρό γέρνουν, ώσπου κάποια στιγμή τους νικάει ο χρόνος και δεν μένει παρά η ανάμνηση τους. Κι ένα κενό σημείο. Εκεί, στην καρδιά.