Η Ματίνα Ράπτη -Μιληλήέχει πτυχίο Κοινωνιολογιας και η πτυχιακή της εργασία ήταν πάνω στην κακοποίηση ανηλίκων. Γράφει μικρές ιστοριες που εχουν να κάνουν με το σήμερα και το χθες. Της αρέσει να παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω της και να ακούει τις ιστορίες τους.

Θυμός. Ο μεγάλος θυμός. Κλεμμένος τίτλος μιάς παλιάς ιστορίας. Αιώνιας και χωρίς τέλος. Πάρτε το όπως θέλετε. Ταιριάξτε το όπου θέλετε. Σε αυτό που συμβαίνει τώρα στο κόσμο, σε αυτό που συμβαίνει τώρα στην ψυχή σας.

 Κανείς δεν φταίει , κανείς σε ζητά συγνώμη, κανείς δεν αισθάνεται τίποτε άλλο παρά αδικία. Έχει κι η αδικία το δίκιο της τελικά. Κι εκεί που λες, τα βάλαμε σε μια σειρά και όλα πήραν τον δρόμο τους εκεί ξεστρατίζει όλο το καραβάνι και πάει προς την έρημο, την απόλυτη ξεραΐλα και νησίδα όασης πουθενά στον ορίζοντα παρά μόνο στην καλπάζουσα φαντασία του μυαλού που μέσα του βαθιά ποθεί την ισορροπία. 

Ισορροπία, τί λέξη μοναδική κι αυτή! Αυτή που ζει  στα σύννεφα και όλο πέφτει από κει και κανείς δεν το περιμένει…ποτέ. Ισορροπία, η απάντηση στα χείλη όλων.  Και αγάπη. Αγάπη, η λύση στα χείλη όλων, δηλαδή όχι και όλων, κυρίως αυτών που βρίσκονται  έξω από αυτόν τον αέναο κυκλωτικό χορό. Και άντε βρες την την αγάπη την αληθινή. Την αγνή, την απαλή και ζεστή σαν εκείνη την ζακετούλα που μας κυνήγαγε η μαμά μας να μας φορέσει στα πρώτα κρύα.  

Πάντα θα αναζητάμε την ζεστασιά της αγκαλιάς μιάς μάνας. Αυτό είναι νόμος. Και πάντα κάπου μέσα μας θα ζει εκείνο το παιδί που την αποζητούσε. 

Πίσω στο μεγάλο θυμό και στην μαύρη του σκιά όλα γιγαντώνονται και το μικρό παιδάκι που ζει μέσα μας γερνάει απότομα. Ρυτιδιάζει και βαραίνει. Σκληραίνει το βλέμμα αγριεύει η καρδιά. Δεν θυμάται τίποτα, δεν βλέπει πέρα από την μαύρη  σκιά όπου κατοικεί. Εκεί που γεννιέται το μίσος. Και σιγά σιγά  έρχεται η απόλυτη σιωπή. Πιο τρομαχτική κι από μια ομοβροντία. Γιατί σημαίνει το τέλος.